Δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια, στο έχω ξαναπεί, είμαι ολίγον φλωράκος. Βασικά, έτσι με λένε, εγώ δεν το πιστεύω. Να, βλέπεις αν δεν σε ψήνει ιδιαίτερα η φάση του να κάνεις κάτι που δεν γουστάρεις αρκετά ή αν έχεις κάποιο φόβο, όπως για παράδειγμα για τα ύψη, τότε είσαι φλώρος. Άρα ναι, το δέχομαι και πλέον το παραδέχομαι, είμαι απ’ αυτό.
Με γνώμονα τα παραπάνω, όμως, ξέρεις ποια ερώτηση δεν πρέπει να μου κάνεις ποτέ; Μα φυσικά τη “Σπύρο πάμε σε αυτό το τεράστιο Λούνα Παρκ κοντά στον Πειραιά που δεν λέμε το όνομα του γιατί δεν έχετε τσιμπήσει χορηγό;”. Γιατί να μην την κάνεις; Γιατί σίγουρα θα γίνω αντάρτης ορέ και θα σου πω “Όχι”. Ε, την προηγούμενη βδομάδα για κάποιον περίεργο λόγο όχι απλά είπα “Ναι”, αλλά ήμουν και απ’ τους διοργανωτές της… βόλτας. Και μετά απ’ όλο το show κατέληξα σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Ένας 22χρονος έχει το δικαίωμα να φοβάται τα παιχνίδια του Λούνα Παρκ, ακόμα και αν σε αυτά ανεβαίνουν 5χρονα!
Ναι ρε φίλε. Χίλια σόρρυ αλλά δεν γίνεται να λες “Έλα ρε, εδώ πάνε τα μικρά σε αυτά, δεν θα μπεις εσυ;”. Προφανώς και δεν θα μπω. Άκου να δεις τι παίζει, τα μικρά δεν έχουν καμία αίσθηση του κινδύνου συν ότι ό,τι και αν τους δείξεις θα χαρούν και θα κάνουν σαν χαζά. Ξέρεις ποιος όμως δεν θα κάνει σαν βλαμμένος; Εγώ που μένω στον πρώτο και όταν κοιτάω από κάτω είμαι σε φάση “Φύγε ρε μαλάκα από δω ρε bro”, θα πρέπει να ανέβω σε αυτό που σε βάζουν σε κάτι κούνιες και σε ανεβάζουν 72 μέτρα (!) πάνω απ’ τη Γη.
Άλλο και αυτό ρε φίλε. Πού ακούστηκε ότι είναι διασκεδαστικό να ανεβαίνει κανείς σε μια κούνια η οποία πάει τόσο ψηλά που σε λίγο θα χρειαστεί ο υπεύθυνος του πάρκου να πάρει έγκριση από πύργο ελέγχου για να πατήσει το κουμπί της ανόδου. Πολύ διασκεδαστικό ναι. Για αυτό εγώ ο Βασίλης και ο Θανάσης δεν ανεβήκαμε καν, ενώ η Έλλη (όχι του ΣΑΝΤΑΜ) κατέβηκε τρέμοντας απ’ αυτό και σύμφωνα με το ρεπορτάζ έκανε προσευχές κατά τη διάρκεια… του παιχνιδιού. Μα τι διασκέδαση, γκοντιέ.
Καταλαβαίνεις λίγο τη φάση μου; Δεν θέλω να πηγαίνω ουσιαστικά για παιχνίδι και να είμαι χεσμένος καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας. Γιατί ναι, ok, σε αυτό δεν ανέβηκα γιατί είμαι κότα λυράτη, αλλά έννοια σου και μπήκα σε άλλα τα οποία δεν πατάνε Γη. Και εκεί ήταν που είπα “Όχι μαλάκα, αυτό δεν θα ξαναγίνει”. Να, αν δεν θες να κάνεις κούνια μπέλα στην στρατόσφαιρα, μπορείς απλά να αράξεις σε ένα ασανσέρ που σε πάει σε αυτή και σε κατεβάζει με καμιά 100η χιλιόμετρα στη Γη και μετά ξανά απ’ την αρχή. Ουάου, μα τι κουλ παιχνίδι, μπόμπα…
Ντάξει μην υπερβάλω και εγώ, το συγκεκριμένο καμία σχέση με το άλλο. Αλλά και πάλι παλεύεται μόνο αν δεν κοτάς χάμω, αλλιώς σου κόβονται τα γόνατα. Αν πάλι αποφασίσεις να κοιτάξεις ευθεία θα αξίζει μόνο αν είσαι flat-earther, καθώς θα καταλάβεις επιτέλους ότι ο πλανήτης είναι στρογγυλός και θα αράξεις μετά και θα έχεις όρεξη για στοχασμό. Αν απ’ την άλλη είσαι… έξυπνος, απλά θα φρικάρεις λιγάκι καθώς θα δεις όλη την Αθήνα, το καζίνο στην Πάρνηθα ενώ μπορεί ρε παιδί μου να ξεπροβάλλει καμιά Αίγινα στον ορίζοντα και να “την ακούσεις” λίγο παραπάνω.
Θα μου πεις απ’ την άλλη “Και τι να κάνω ρε κοντέ, να μην πάω στο Λούνα Παρκ και να πάω αλλού;” (μαλάκα τι μη χορηγούμενο λογοπαίγνιο σου έπαιξα εδώ). Όχι μάγκα μου, να πας, εμένα όμως μην μου τη λες επειδή με σκιάζει ακόμα και το παιδικό τρενάκι που πάει με 30 χιλιόμετρα την ώρα. Μπορεί εσύ να γουστάρεις δράση, αδρεναλίνη και ύψη. Εγώ ξέρεις τι γουστάρω; Α, δεν σου λέω τα προσωπικά μου…
Εγώ, που λες, θέλω να πατάω Γη. Να, στα Λούνα Παρκ υπάρχουν τόσα παιχνίδια που δεν σε ανεβάζουν τόσο ψηλά και άλλα μερικά που απλά δεν χρειάζεσαι οξυγόνο για να τα κάνεις. Υπάρχουν επίσης οι σκοποβολές, τα τρενάκια, τα συγκρουόμενα… Γιατί να μου τη λες επειδή δεν θέλω να ανέβω στο ύψος ενός ουρανοξύστη; Και όχι δεν είμαι χέστης επειδή δεν τα κάνω αυτά, απλά δεν με εντυπωσιάζουν. Βασικά ok, είμαι και λίγο χέστης…
Μαρούσκα, το Evian…
