Πριν μια εβδομάδα είδε το φως, το αληθινό, το διαδικτυακό ένα μεγάλο αφιέρωμα που ετοιμαζόταν καιρό κι αφορούσε, στα θαραλλέα βήματα που περπάτησαν οι ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες τη χρονιά του κορονοϊού. Ανάμεσα τους βρισκόταν κι η Inner Ear, που μου φάνηκε λογικό να κρύβεται πίσω από μια εκ των καλύτερων κυκλοφοριών του 2020, όσο αφορά την ακμάζουσα ελληνική σκηνή, που δεν σταμάτησε να γεννά τέχνη ούτε στο lockdown, υπογράφοντας τουλάχιστον το soundtrack των πιο περίεργων ημερών της ζωής μας.
Αν δεν έχει φτάσει στα αυτιά σου ο δίσκος “Shaking People” των Goodbye Bedοuin, είναι πολύ πιθανό να μην έχεις βρεθεί στις σωστές μουσικοπαρέες κι αυτό καλό θα ήταν να αλλάξει σύντομα. Κάνοντας μια πολύ γρήγορη ψακτική στο ίντερνετ, μπορείς να βρεις τα κάτωθι: Οι Goodbye Bedouin είναι μία psych garage μπάντα από την Πάτρα που αποτελείται από τους Βασίλη Σμπήλια (φωνή, κιθάρα, ντέφι), Σπύρο Παπαϊωάννου (κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Θεόδωρο Παπαδόπουλο (κιθάρα, πλήκτρα), Γεράσιμο Ασπρομάλλη (μπάσο, φωνητικά) και Γιώργο Αμαξά (ντραμς, ντέφι, μαράκες), όλοι τους πρώην μέλη ανεξάρτητων μουσικών συγκροτημάτων της πόλης.
Λίγους μήνες μετά την πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία, “Submarine/Youth” σε 7ιντσο και digital single, ξαναμπήκαν στο Noisebox Studio και μαζί με τον Σάκη Μπάστα ηχογράφησαν 9 καινούρια τραγούδια πάνω στα οποία δούλευαν τα προηγούμενα δύο χρόνια. Οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν τον Μάιο του 2019 και το αποτέλεσμα, είναι το πρώτο τους long play με τίτλο “The Shaking People”.
Με τούτα και με εκείνα κάποια στιγμή, βρέθηκε στην αρχική μου σελίδα το Pink στις αρχές του Μάρτη και με έκανε να ανυπομονώ για το τέλος του Μάη που θα έβγαινε ολόκληρος ο δίσκος. Τώρα, πια μπορώ περήφανα να δηλώσω ότι τόσο η αναμονή μες την καραντίνα άξιζε τον κόπο γιατί το album τους, ήταν από τα πλέον απολαυστικά πράγματα που άκουσα εδώ και καιρό.
Πίνοντας νερό στο όνομα των Velvet Underground και μαύρο ρούμι στο attitude των Stooges, oι Goodbye Bedouin, βάζουν στο psych- garage rock soundtrack που ετοίμασαν όλες τις αναφορές που αποπνέει και σήμερα ο αγνός κωλοπαιδισμός των late 60s/ early 70s μεγαθηρίων που αναφέραμε, χωρίς να κοπιάρουν κακήν κακώς, για να ζητιανέψουν views στο YouTube.
Η μουσική τους βγάζει χαρακτήρα κι η κιθαριστική τους δουλειά μια αλητεία που έχουμε ανάγκη σήμερα, που η πολιτική ορθότητα παραμονεύει, έξω από κάθε προβάδικο. Ταξιδιάρικο και τέρμα road-trip-ίσιο το Shaking People γνέφει πότε στους Strokes και πότε στους Black Rebel Motorcycle Club, αλλά βρίθει έμπνευσης και τραγουδιών που θέλεις να μεθύσεις για να χορέψεις ή μάλλον να χορέψεις για να μεθύσεις! Με αλανιάρικη παραγωγή κάθε φορά που ακούω τον δίσκο μια φράση μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό, από το ultra cult έπος του Γιάννη Βεσλεμέ, την κινηματογραφική Νορβηγία του. Τότε, που ο Βαγγέλης Μουρίκης λέει ότι: “θα σταματήσω να χορεύω, όταν σταματήσει κι η καρδιά μου“!
Σαν βγω στον πηγαιμό για τα highlights, να σου πω ότι ήταν δύσκολος ο δρόμος να διαλέξω, αλλά τα “Toy”, “Cherry Lane” και “Pink” κέρδισαν στο νήμα τα υπόλοιπα!
