Αυτό που συνέβη χθες στην αναμέτρηση των Μιλγουόκι Μπακς με τους Ορλάντο Μάτζικ, δεν έχει προηγούμενο στο σύγχρονο αθλητισμό για αυτόν τον λόγο και πολλοί σχολιαστές φέρανε στη μνήμη μας, τις υψωμένες γροθιές των Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος στο βάθρο των νικητών, του αγωνίσματος των 200 μέτρων των Ολυμπιακών Αγώνων του 1968, στο Μεξικό, διαμαρτυρόμενοι για την κοινωνική ανισότητα και τον ρατσισμό που βίωναν οι μαύροι στις Η.Π.Α.
Μετά από ένα ακόμη περιστατικό αστυνομικής βίας, απέναντι στον Τζέικομπ Μπλέικ, ο κόμπος έφτασε στο χτένι κι είναι σαφές ότι η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Δεν θα είναι εύκολο προφανώς κι απαιτεί την εγρήγορση και τη συμμετοχή όλων των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται πλήρως ότι αυτός ο κόσμος που ζούμε πρέπει να αφήσει τη θέση του, σε έναν άλλο καλύτερο, δίχως ρατσιστικά κατάλοιπα και μισανθρώπους που παίρνουν τα όπλα, πυροβολώντας αδιακρίτως γιατί πιστεύουν ότι αυτή η γη δεν μας χωράει όλους.
Η Ναόμι Οσάκα, είναι ένα μια από τις πιο σημαντικές αθλήτριες των τελευταίων ετών, όπως μαρτυρά και το γεγονός ότι σκαρφάλωσε μέχρι το νούμερο 1, της παγκόσμιας κατάταξης το 2019. Γεννημένη στην Αϊτή από Γιαπωνέζα μητέρα πανηγύρισε πριν λίγες μέρες την πρόκριση της στα ημιτελικά του Western & Southern Open, ωστόσο αποσύρθηκε από τη διοργάνωση, διαμαρτυρόμενη για την κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ. Ο λόγος της ήταν από τα πλέον to the point πράγματα που διάβασα ολόκληρο το 2020 και προσωπικά με έκανε να σηκωθώ από τη θέση μου και να την χειροκροτήσω.
“Όπως πολλοί γνωρίζετε ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας μου για τα ημιτελικά αύριο. Ωστόσο, εκτός από αθλήτρια, πάνω απ’ όλα είμαι μια μαύρη γυναίκα. Και ως μαύρη γυναίκα, νιώθω πως υπάρχουν πολύ σημαντικότερα θέματα που χρειάζονται την προσοχή μας, από το να με δείτε να παίζω τένις. Το να παρακολουθούμε τη γενοκτονία των μαύρων ανθρώπων από την αστυνομία ειλικρινά με κάνει να αρρωσταίνω. Είμαι εξαντλημένη με όλα αυτά τα νέα hashtag κάθε λίγες ημέρες και πάρα πολύ κουρασμένη που κάνω την ίδια συζήτηση ξανά και ξανά. Θα είναι άραγε ποτέ αρκετά;”
