Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, όταν μεγαλώνουν και τα είδωλα σου. Έτσι πάει συνήθως, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Βλέπεις, ο Πανδαμάτωρ χρόνος δεν φέρεται μπαμπέσικα μόνο σε εμάς, αλλά και στους αγαπημένους μας. Με αυτή την τέρμα αισιόδοξη κι ευχάριστη εισαγωγή θα ήθελα να ευχηθώ χαρούμενα 62α γενέθλια, στον άνθρωπο που έφερε στην οθόνη τα πιο διεστραμμένα παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά. Κι αν ο Μπάρτον μεγάλωσε οι ταινίες του, παραμένουν φρέσκες σαν κουλουράκια σε επαρχιακό φούρνο και μπουγάτσες σε Σαλονικιώτικο τυροπιτάδικο.

Σκαλίζοντας λοιπόν, το αρχείο των ταινιακίων μας, δίνοντας έμφαση σε αυτές που μας μεγάλωσαν και μας έκαναν σωστά σινεφίλ παιδιά. Γιατί, ό,τι και να λέμε τους παραμυθάδες αυτής της γης, τους αγαπάμε λίγο παραπάνω! Πάρε λοιπόν 5 τώρα να κάνεις δουλειά κι εδώ είναι ο Tim να φτιάξει και τους επόμενους παραμυθένιους εφιάλτες μας. Αφήσαμε εκτός τον “Ψαλιδοχέρη”, γιατί για χάρη του θα γράφαμε τουλάχιστον 5000 λέξεις κι είναι κρίμα να πάθεις τενοντίτιδα σκρολάροντας. 

“Η Μεγάλη Περιπέτεια του Πι-Γουί” 

Τέρμα υποτιμημένη ταινία, υφαίνει το ταξίδι του Πι-Γουί για να βρει το χαμένο του ποδήλατο, σε ένα run n’ gun φιλμικό εγχείρημα, που μοιάζει με Looney Tunes με ανθρώπινες στολές και για κάποιο περίεργο λόγο έχει μια essence που παραπέμπει στο επικό “Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας“, συμπαρασύροντας τα πάντα μπρος του. Παραμύθι, που φτύνει αδρεναλίνη κι ένας Μπάρτον ξελιγωμένος να στήσει όσο πιο πολλά καρτουνίστικα καρέ μπορεί. 

“Big Fish” 

Ο καλός ο παραμυθάς, στη συγκίνηση που σου γεννά φαίνεται. Κι αν δεν έχεις κλάψει με το “Big Fish”, λυπάμαι που στο τέλος καλό μου ανθρωποειδές, αλλά δεν έχεις ψυχούλα στα στήθη σου. Σίγουρα στη δυάδα των πιο ευαίσθητων φιλμ του Μπάρτον, πλάι στον “Ψαλιδοχέρη”, σε μια από τις πιο γλυκές ταινίες για να πλαντάζουν κι οι πατεράδες κι οι γιοι!  

“Βeetlejuice” 

Σιχαμερά λατρεμένος, αηδιαστικά υπέροχος, ντελιριακά αστείος, ο “Σκαθαροζούμης” ήταν η ένοχη απόλαυση κάθε παιδιού που σεβόταν τον εαυτό του, στα τέλη των 80s! Η μέση μας, πιάστηκε από το οργιώδες κωμικό ξέσπασμα του Μάικλ Κίτον, επί οθόνης, σε έναν ρόλο που πρέπει να τον ευχαριστήθηκε, ακόμη περισσότερο κι από εμάς τους θεατές του! 

“Corpse Bride” 

Την εποχή που τα animation films, ξεπηδάγανε πιο συχνά κι από καταστήματα αγοράς χρυσού κι όλα τα παιδάκια σέρνανε γονείς στα σινεμαδάκια της γειτονιάς και τα Multiplex ο Tim Burton, είπε να ξεσκονίσει κάποιους από τους εφιάλτες του και να δώσει ένα μακάβριο φιλμάκι για εκείνους που ψάχνανε ευκαίρια να δουν ένα “παδικό” χωρίς γατάκια, σκυλάκια και λοιπά ομιλούντα ζωάκια. Και το έκανε μοναδικά.  

“Ed Wood” 

Κι όμως η ζωή του χειρότερου σκηνοθέτη όλων των εποχών, είναι δίχως άλλο το πιο νοσταλγικό παραμύθι, που αφηγήθηκε ποτέ κάποιος σαν τον Μπάρτον που ήταν εθισμένος στο σινεμά κι έψαχνε κάτω από σελιλόιντ, να βρει τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες του κινηματογράφου. Σε μια από αυτές, λοιπόν έχουμε την καλύτερη ερμηνεία που έδωσε ποτέ ο Τζόνι Ντεπ, σε ένα Φεστιβάλ Δακρύων.