Εκεί γύρω στον Φλεβάρη, είχα την τύχη και την τιμή (κι άλλα τέτοια δημοσιογραφικά κλισέ) να συνεντευξιάσω τους Villagers of Ioannina City, λίγο πριν σολντάρουν το γήπεδο του Tae Kwon Do, σε μια από τις πλέον ιστορικές, και σίγουρα πιο πολυπληθείς συναυλίες της σύγχρονης μουσικής ιστορίας του τόπου. Όλα όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ, συνέβησαν χάρη στην κυκλοφορία του “Age of Aquarius”, που είναι ίσως ο πιο σημαντικός δίσκος της χρονιάς, που κυκλοφόρησε από ελληνικό συγκρότημα.
Κι αν για την προηγούμενη δισκάρα (επίσης ανάμεσα στις 3 πιο σημαντικές κυκλοφορίες της δεκαετίας) δεν προλαβαίναμε τις επανακυκλοφορίες, που επίσης σολντάρανε η μία μετά την άλλη, για να έχουμε κι εμείς στην κατοχή μας το RIZA, τώρα η Napalm Records φρόντισε να φτάσει η Εποχή του Υδροχόου, παντού. Κι όπου Napalm Records, βάλε μια από τις πιο σημαντικές εταιρείες του σκληρού ήχου, παγκοσμίως.
Αρκετά όμως με τα ορεκτικά, ας πάμε στο κυρίως μουσικό πιάτο, γιατί έχει ψωμί για όλους. Μετά από καμιά 300αρια πρόχειρες ακροάσεις κι αφού σηκωθώ από την καρέκλα, να μαζέψω λίγο τον αυχένα μου, από το πάτωμα, έχω να δηλώσω μετά λόγου γνώσεως: Τι είναι τούτο Παναγιά μου; Αρχικά θέλω να τους βγάλω το καπελάκι μου, γιατί παρότι γίνανε το συναυλιακό και μουσικό talk of the town της χώρας, βάζοντας στο ηχητικό τους μπλέντερ την τιμημένη πεντατονική της Ηπείρου και τις μπασοκιθαριές των Black Sabbath. Δούλεψαν πολύ κι έκλεισαν τα αυτιά τους, στο διαδικτυακό γλέντι που συχνά τους ρίχνανε γλέντι κάποιοι χατζημεταλλάδες με ευαίσθητα αυτάκια, που δεν μπορούσαν τα κλαρίνα, αν και τον Δεκαπενταύγουστο, πρώτοι ξεγοφιάζονταν με Ικαριώτικο στα πανηγύρια.
Οι Villagers, πατώντας στις heavy rock φόρμες τους, έμαθαν πολύ καλά το progressive μάθημα τους, φιλτράροντας στη μουσική τους, όλες τις επικές 70s αναφορές των King Crimson και των Yes. Κάπως έτσι χώρεσαν δέκα τραγούδια σε 66 περίπου λεπτά με όχι ένα, ούτε δύο, ούτε καν τρία, αλλά έξι τραγούδια να αγγίζουν τα 9 λεπτά σε διάρκεια. Η Πεντατονική της Ηπείρου, έμεινε εκεί παρούσα να κινεί τα νήματα και να σιγοκαίει την ατμόσφαιρα, ειδικά σε κομμάτια όπως το “Father Sun”, που δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει και να ακούσει ο Γιάννης Σπάθας, που με τους Socrates ακόμη ευλογεί τούτα εδώ τα μουσικά χώματα.
Με τον Αlex Να έχει βελτιώσει πολύ τα φωνητικά του και την παραγωγή να δίνει όσο όγκο πρέπει στα μαντεμένια ρυθμικά μέρη του album, το “Age of Aquarius”, στέκει αγέρωχο, σαν σημείο τομής ανάμεσα στο παρελθόν κι όλες τις προσλαμβάνουσες της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, στο παρόν, που η οργή κι οι δυσκολίες που νιώθουμε και βιώνουμε καθημερινά, οφείλουν να γίνουν τέχνη και στο μέλλον που τα σημερά 20χρονα, με περηφάνια θα αφηγούνται στις επόμενες γενιές την ιστορία του.
Υ.Γ: Με το μαχαίρι στα δόντια, στο top 3 μου θα έβαζα τα “Father, Sun”, “Milennium Blues” & “Cosmic Soul”!
