Στο έχω ξαναπεί, μεγάλωσα με φλωριές. Και όπου φλωριές, βάλε ροκ-έντεχνη μουσική. Το ξέρω, δεν είναι και τόσο κακό, αλλά όταν σαν παιδάκι ακούς αυτό το είδος μουσικής, το πιο πιθανό είναι να σε πούνε φλώρο, άρα… φλωριές. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Βέβαια, επειδή οι Rolling οι Stones είναι βασικούρες και οι Nirvana παγωτά, διάλεξα άλλη οδό. Αυτή της ελληνικής ροκ-έντεχνης σκηνής. Και πίστεψε με, γούσταρα φουλ με αυτή τη φάση. Ξέρεις, Μαχαιρίτσας, Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης) και ό,τι μπορείς να φανταστείς, εκτός από Πυξ-Λαξ. Οι συγκεκριμένοι λειτουργούν σαν “Λέξο” στον οργανισμό μου και για να μείνω ξύπνιος απλά δεν τους ακούω.
Ok όμως, αρκετά βασικοί οι παραπάνω, έτσι δεν είναι; Ε, υπήρχαν κομμάτια και συγκροτήματα όμως που δεν ήταν. Υπήρψαν κομμάτια και συγκροτήματα που ΠΟΤΕ δεν πήραν το hype που τους άξιζε ενώ παράλληλα ήταν τόσο γαμάτα. Ξέρεις όμως τι δεν ήταν; Για παιδιά. Για αυτό τσέκαρε 5 κομματάρες που μας μεγάλωσαν και δεν τις λες τόσο… παιδικές.
1. Μοντάζ-Δολοφόνος
Τι τραγουδάρα ρε. Ναι είναι αντιγραφή απ’ το κλασσικό “Και εγώ χορεύω μόνος γιατί είμαι ο δολοφόνος”, αλλά και πάλι. Τι μουσικάρα, τι ρυθμός και προφανώς τι στίχος! Τα πράγματα εδώ είναι απλά. Κοιτάζω στην αυλή νεκρό είδα τον Κωστή, κοιτάζω λίγο πιο πάνω νεκρό είδα τον Μάνο και πάει λέγοντας. Σίριαλ κίλερ κομμάτι που μας έφτιαξε την παιδική μας ηλικία.
2. Ψόφιοι κοριοί-Επιστροφή στη φύση
Μαλάκα κοπανιόμασταν στα 8 μας με αυτό το κομμάτι, το καταλαβαίνεις. Και όχι, δεν νιώθαμε καμία ταύτιση με το μικρό παιδί και το άξιο παλικάρι, που έγινε ροκάς και ρούφαγε χασίσι. Ο ρυθμός είναι τέτοιος που δεν σου επιτρέπει να μην το χορέψεις, ειδικά όταν είσαι πιτσιρίκι. Επίσης, ο στίχος είναι τέτοιος που δεν σου επέτρεπε να τον λες στο οικογενειακό τραπέζι όταν είσαι 9 ετών. Αλλά το έκανες!
3. Βασίλης Παπακωνσταντίνου-Ευτυχώς
Είπαμε ένας είναι ο Βασίλης. Αυτός με τη μεγάλη μύτη και την τρομερή φωνάρα. Ε, ο αιώνιος έφηβος μας έχει χαρίσει απίστευτα live και άλλα τόσες τραγουδάρες. Μια απ’ αυτή είναι το “Ευτυχώς”. Θα μου πεις “Πού είναι το παράξενο σε αυτό το άσμα;”. Απλά φαντάσου ένα παιδάκι 7 ετών να τραγουδάει τον στίχο “Ευτυχώς που υπάρχουν… τάνες”. Λίγο του ματς και πολύ αστείο προφανώς!
4. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας-Πρόστυχο
Ρε Λαυρέντη λείπεις. Ακόμα θυμάμαι σε μια συναυλία του στην Κέρκυρα πόσο ωραία είχα περάσει. Και ξέρεις ποιο κομμάτι του μου άρεσε και άκουγα συνέχεια; Το τραγούδι του στόκερ. Το πρόστυχο. Μάγκα μου, ο τύπος δεν κρύβεται, μιλάει απλά και ξεκάθαρα. Έβαλα έναν τηλεφακό στο μπαλκόνι, σε παρακολουθώ και αυτό είναι πρόστυχο. Ωραία ερεθίσματα είχα σαν παιδάκι ανάθεμα με…
5.Στη Σαρμακάνδη-Ακέστορες
Ok, το συγκεκριμένο δεν είναι τόσο… ακατάλληλο για παιδάκια, αλλά περισσότερο ακαταλαβίστικο. Μιλάει για ένα παλικάρι που έκανε μια βόλτα στο παζάρι και ξάφνου είδε τον χάρο. Βασικά μαλακία μου που σου λέω το story, απλά άκουσε το, το κομμάτι είναι αριστούργημα. Προφανώς και δεν το καταλάβαινα στα 14 μου και τώρα το καταλαβαίνω, αλλά και πάλι, δεν είναι για παιδάκια, όπως και να το κάνουμε!
