Τι να γράψω και τι να σου πω; Θυμάσαι πριν από περίπου έναν μήνα, που χωρίς να μπορώ να πιστέψω το κακό που πάει να γίνει στον τόπο γέννησης μου, σου ζήτησα να βοηθήσεις στον αγώνα κατά του “Kasiopi Project”; Τότε, που έκανα σαν τρελός παντού ώστε η έκταση του Ερημίτη, στην Κέρκυρα, να μην καταλήξει στα χέρια ιδιωτών και να παραμείνει ένα σπουδαίο τοπίο με σπάνιες ομορφιές.
Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρναμε, παλέυαμε όμως. Πλέον αυτός ο αγώνας φαίνεται ότι φτάνει στο τέλος του. Γιατί; Γιατί από χθές πάνω από 130 στρέμματα του Ερημίτη παραδόθηκαν στις φλόγες κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες…
Και πίστεψε με, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ένα απ’ τα μέρη που μεγάλωσες κάηκε και δεν υπάρχει πλέον…
Μπορεί προσωπικά να είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι πιθανών να χτιστεί ολόκληρο… πρότζεκτ εκεί και να καταστραφεί αυτό το σπουδαίο τοπίο, αλλά δεν την περίμενα έτσι τη φάση, δεν περίμενα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να καταστραφούν όλα. Βλέπεις εγώ δεν είμαι μάντης και δεν βρήκα το ότι ο Ερημίτης “Κάποια στιγμή θα καεί” όπως άλλοι…
Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Ένα απ’ τα καμάρια της Κέρκυρας, πλέον, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σβήνει. Η κοντέσσα μας γίνεται φτωχότερη και όλοι οι Κερκυραίοι και μη σκάμε απ’ τη στεναχώρια μας. Να βλέπεις, προσωπικά, αν υπήρχε κάτι με το οποίο είμαι ερωτευμένος αυτό είναι το μέρος που μεγάλωσα. Το χωριό μου, το Βαλανειό, τα σκαλιά της πλατείας του, οι μπασκέτες του και φυσικά οι απογευματινές ή Κυριακάτικες βόλτες με το ΚΙΑ σε όλο το νησί.
Και πίστεψε με, στα μάτια μου τουλάχιστον, όλο το νησί φάνταζε και φαντάζει σαν κάτι τέλειο, κάτι που άξιζε να με κάνει να σπαράζω στο κλάμα κάθε φορά που την έκανα για Αθήνα όταν ήμουν πιτσιρίκι και κάτι που θα αγαπάω όσο κανένα άλλο μέρος!
Όλο αυτό το κλάμα και ο σπαραγμός όμως, σήμερα έγιναν θυμός. Θυμός προς κάτι άγνωστο (μπορεί και γνωστό που κρατάει χρόνια, δεν ξέρεις πώς θα στα σκάσει, θυμός είναι αυτός) που από χθες έχει κάνει τους συντοπίτες μου να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι…
Το θέμα όμως είναι άλλο, το μέλλον προφανώς, η επόμενη ημέρα. Τώρα, τι κάνουμε; Εφόσον μας έφυγε το “εμπόδιο” της χλωρίδας και της πανίδας, κάνουμε τσιμεντοποίηση της περιοχής; Εδώ σε θέλω μάγκα μου. Θυμάσαι πιο πάνω που σου είπα ότι ο αγώνας για να σωθεί ο Ερημίτης έφτασε στο τέλος του; Λάθος! Ο αγώνας τώρα αρχίζει, γιατί αν παλιά είχαμε 10 λόγους να τραβάμε ζόρια με το “Kasiopi Project”, τώρα μετά το… ατύχημα αυτό, έχουμε 10.000 λόγους.
Και σε θέλουμε μαζί μας, ειδικά αυτή τη στιγμή. Οι χιλιάδες υπογραφές που είχαν μαζευτεί κατά του πρότζεκτ, πρέπει να γίνουν εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, όσο πάει…
Γιατί οι Κερκυραίοι μπορεί να χάσαμε ένα μεγάλο μέρος του τόπου μας απ’ τη φωτιά, αλλά η φλόγα μέσα μας για τον συγκεκριμένο αγώνα δεν σβήνει με τίποτα.
Ο Ερημίτης μπορεί να κάηκε, αλλά ΠΟΤΕ δεν θα γίνει ξενοδοχείο, γηπεδάκι γκολφ, τένις και πισίνες. Ο Ερημίτης, θα ξανά ανθίσει με λίγο σπόρο και 5 κανταδόρους από πάνω του να του να του τραγουδάνε τις ομορφιές αυτού του νησιού. Θα ξανά ανθίσει γιατί μπροστά στα τσιμέντα και τις ριμάδες σας τις μπίζνες, εμείς έχουμε αγάπη για αυτόν τον τόπο ρε. Γιατί θέλουμε στο μέλλον να πάμε εκεί, να πάρουμε τις κιθάρες μας και όλο το βράδυ να τραγουδάμε ” Στο νησί του τραγουδιού που παίζουν τα βιολίνα, γνώρισα μιαν όμορφη, πανώρια σινιορίνα…”.
Και πίστεψε μας, ο αγώνας τώρα αρχίζει. Υπόγραψε εδώ για να “καταστραφεί” μια και καλή το “Kasiopi Project” και αν θες να τσεκάρεις παραπάνω πράγματα για την περιοχή του Ερημίτη, που πλέον δεν υπάρχει μεγάλο μέρος της, τσέκαρε εδώ.
“Είναι ήδη χαμένα ,τα παλιά κεκτημένα είναι ήδη
Κομματάκια πατρίδα παίζονται στη παρτίδα στο παιχνίδι
Κι εσύ τρέχεις ακόμα να ψηφίσεις το κόμμα απάτη
Σου φορτώνει στον ώμο κληρονόμο παλιού επιστάτη
Πρόσωπο λέει νέο και υφάκι μοιραίο νέος αιώνας
Κοίτα μη σου τη φέρουν τέτοια κόλπα τα ξέρουν, απατεώνας”
