Λοιπόν μη σκιάζεσαι και μη φοβάσαι. Είμαι εδώ δίπλα σου και σου κρατώ το χέρι, όσο σου χαϊδεύω στοργικά το κεφαλάκι, ενώ σε εμβρυακή στάση κλαις. Ξέμεινες Αθήνα Δεκαπενταύγουστο, μετά από 14 χρόνια κι είναι χειρότερα κι από καραντίνα. Θέλω να ξέρεις, ότι δεν είσαι μόνος. Λίγα χιλιόμετρα μακριά, στο μαγευτικό Αιγάλεω, υπάρχει κάποιος που επέλεξε συνειδητά να πάει διακοπές τον Ιούλιο και να μείνει ακόμη μια χρονιά Δεκαπενταύγουστο στην ομορφάσχημη πρωτεύουσα. Το έχω περάσει και ξέρω τι θα χρειαστείς για να αγαλλιάσει η ψυχούλα σου. Ένα μαραθώνιο ταινιακίων, για να πάει κάτω κι αυτός ο Δεκαπενταύγουστος. Πάρε λοιπόν να έχεις για να δώσεις και σε άλλους που έχουν ανάγκη 5 διαλεχτά φιλμάκια για την περίσταση.
“Δεκαπενταύγουστος” του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
Σε μια τριώροφη πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας ζουν τρεις οικογένειες, οι οποίες αποφασίζουν να φύγουν από την πόλη ανήμερα Δεκαπενταύγουστου. Δεν θα σου πω παραπάνω για την ταινιάρα του Γιάνναρη, γιατί αξίζεις να την ανακαλύψεις μόνος σου. Κυρίως γιατί πρόκειται για ένα χαρακτηριστικότατο δείγμα ρεαλιστικού κινηματογράφου με ήρωες τόσο αληθινούς, που δεν χρειάζεται να κουβαλάς σινεφίλ και weird wave αναφορές για να κάνεις τη σύνδεση. Σινεμά με κάκαλα, που δείχνει ότι η Ελλάδα είχε σχολή και πριν τον Λάνθιμο
“Midsommar” του Ari Aster
Έχεις βγάλει το Hereditary, λερώνοντας όλα τα βρακάκια που το είδαν, από τον στοιχειωτικό φόβο της ταινίας. Σε περιμένουν όλοι στη γωνία για να στην πέσουν σαν one hit wonder σκηνοθέτη κι άλλα τέτοια ζηλόφθονα. Εσύ, λοιπόν τους απαντάς με το Midsommar και τους στέλνεις για βρούβες Καλαβρυτινές, με ένα ευφυές οργιαστικό θρίλερ που κόβει τα ύπατα κάθε θεατή, σε μια από τις πιο συγκλονιστικές φιλμικές εμπειρίες των τελευταίων χρόνων.
“Call me by Your Name” του Λούκα Γκουαντανίνο
Αν ψάχνεις μια ταινία να σου δείξει τόσο ρεαλιστικά την αγνότητα της αγάπης, τότε το “Call me By Your Name”, είναι αυτό που θες. Με μια σπαραξικάρδια ερμηνεία μας σύστησε τον Τιμοτέ Σαλαμέ πριν γίνει το πιο hot όνομα του Χόλιγουντ, μας βάζει σε καλοκαιρινό mood κόβοντας μας στα 2, με το συγκλονιστικό σάουντρακ να βάζει το χεράκι του για αυτό. Ένα Lovestory που θα σκέφτεσαι βδομάδες μετά!
“Ι Know what you did Last Summer” του Τζιμ Γκιλέσπι
Ντάξει, το βάλαμε κυρίως λόγω τίτλου, μιας και μπορεί να γεννήσει αμέτρητα σεφερλίδικα αστεία τα οποία και να τα πεις δεν πρόκειται να τα ακούσει κανείς στην άδεια Αθήνα. Eκτός αυτού λίγος μέτριος Late 90s τρόμος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Νιώσε μπάρμπας ελεύθερος, βλέποντας το πυροβολημένο ξαδερφάκι του Scream και του Βλέπω τον Θάνατο σου.
“Stand by Me” του Rob Reiner
Λίγη 80s νοσταλγία πάντα χρειάζεται κι όταν πρόκειται για το Stand By Me, την ταινία που έχεις δει τουλάχιστον 13 φορές και δεν το θυμάσαι, τότε απλά πατάς το play και απολαμβάνεις! Ταινιάκι δυσθεώρητης συναισθηματικής αξίας, που σου θυμίζει ότι αυτά τα γαμημένα τα παιδικά χρόνια, ήταν ανέμελα γιατί ήταν γαμάτα κι ήταν γαμάτα γιατί ήταν ανέμελα.
Δεκαπενταύγουστος είναι, θα περάσει, μη σκιάζεσαι!
