Καιρό τώρα γυρνούσε στο κεφάλι μου, η δημιουργία μιας στήλης που θα φερθεί στην ελληνική μουσική σκηνή ανεξαρτήτως είδους, όπως ακριβώς της πρέπει και της αξίζει. Με στοργή, προδέρμ και πάνω από όλα αμαρτωλή αγάπη! Πέρα από τον γραφικό τίτλο που ξέθαψα, ξεσκόνισα λίγο τους δίσκους που έχουν αποκτήσει ερωτική σχέση με το πικάπ μου και εδώ είμαστε. Εγένετο λοιπόν, “It’s not Greek to Me”! Αγάπη, ερωτική σχέση, όπως καταλαβαίνεις από τις λέξεις που χρησιμοποιώ, το πάω κάπου συγκεκριμένα. Και για να μην μακρυγορούμε μιλάμε για το 4ο πόνημα των Furor, με τον νέτο, σκέτο, απλό και κατανοητό τίτλο “Love”!
Aν είσαι μύστης του γκρουβάτου μέταλ (μερακλήδικη και ντόπια απόδοση του metalcore) σίγουρα τότε θα έχει πάρει το αυτί σου ή το μάτι σου σε κανένα live, τα δικά μας τα παιδιά. Αν τώρα είχες στην οικογένεια κανένα μπάρμπα που γούσταρε να κάθεται με τη νεολαία και να πετάει τσιτάτα, θα είχες μάθει πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Μπορεί να πάρει δηλαδή, μέχρι τον τέταρτο δίσκο μιας μπάντας, προκειμένου να μας αποκαλυφθεί στην ολότητα, δίνοντας εκτός από λίγα μυαλά στα χέρια και το ολοκληρωμένο τους πόνημα. Είμαι παραπάνω του επιτρεπτού ενθουσιώδης, γιατί το πονάω αυτό το είδος, μιας και μου έχει δώσει το κατσικωτό κωλοχτύπημα το σωστό, ακριβώς τις στιγμές που το χρειαζόμουν. Εδώ, στη μαμά Ελλάδα, δυστυχώς είχαμε μάθει να το ακουμπάμε επιδερμικά κι όχι ξεβιδώνοντας το σβέρκο μας, όπως του αξίζει, μέσα από δίσκους, που ήρθαν για να σφηνωθούν στο πικάπ μας, δίχως να ξεκολλάνε.
Οι Furor λοιπόν επένδυσαν στη μουσική που γουστάρουν και τους ευχαριστούμε για αυτό. Πήρανε λοιπόν τον mastermind του είδους Dean Hadjichristou να κάτσει πίσω από την κονσόλα κι ο man που έχει δουλέψει με Parkway Drive, Protest the Hero κι ένα σωρό άλλους του συναφιού, έδωκε την τούμπανη παραγωγή και τον όγκο που θέλαμε. Πάνω από όλα επένδυσαν στις συνθέσεις του δίσκου, βάζοντας για αρχή σα μαγιά τα χρόνια που κυκλοφορούν στην πιάτσα κι όλες τις εμπειρίες και τα χαστούκια που μαζεύει η ψυχούλα σου, όταν προσπαθείς να παίξεις με συνέπεια και καύλα, metalcore στην Ελλάδα.
Τα υλικά τα ξέρεις λοιπόν. Τσιμεντένιο rhythm section και songwriting για να λυγάει κι ο πιο στριμμένος αυχένας. Ο Βαγγέλης που τραγουδάει, έριξε πολύ δουλειά στα φωνητικά του κι ενώ τσίτωσε το growl του, όπου χρειαζόταν, έδωσε επιτέλους κι άλλο χώρο στα καθαρά σημεία, αγκαλιάζοντας τις Parkway Drive αναφορές τους, χωρίς να πνίγονται όμως από το fanboyλίκι! Αφού λοιπόν πέρασαν κι αυτόν το σκόπελο, μοίρασαν ισόποσες δόσεις οργής και μελωδίας, κατεβάζοντας τις ταχύτητες όπου χρειαζόταν, με τα Ηeartless, Blinders Crown και το ομώνυμο να τερματίζουν στην πρώτη τετράδα των highlights. Δίχως φιοριτούρες και κρυφοκοιτώντας στη βαλίτσα με τα prog μυστικά το “Love” είναι μια ωδή στο headbanging και στο ασφαλές social distancing moshpit. Ξέρεις, αυτό που γίνεται με τους αγκώνες!
Αν μείνεις Δεκαπενταύγουστο να δουλεύεις στην Αθήνα, ψάχνοντας τρόπο να αντέξεις, πάρε τον δίσκο κι ένα καλό ζευγάρι ακουστικά! Τα υπόλοιπα, κερασμένα από τους Furor!
Υ.Γ: Kudos για το σκοτεινά ευφυές artwork!
