Μερικές φορές παίρνει λίγη παραπάνω ώρα να καταλάβεις και να αντιληφθείς πλήρως μια είδηση που διαβάζεις. Άλλωστε, στον βομβαρδισμό που δεχόμαστε καθημερινά από ειδήσεις και πληροφορίες, αρχίζουμε να αποκτούμε μια επιδερμική σχέση, με την ενημέρωση, προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στον περιορισμένο αναγνωστικό χρόνο και το σύνδρομο διάσπασης της προσοχής που ταλαιπωρεί πλήθος ανθρώπων γύρω μας. Χθες λοιπόν είδα σε αρκετά site, να αναπαράγεται η εξής είδηση: Στο Περού πάνω από 900 γυναίκες εξαφανίστηκαν στη διάρκεια της πανδημίας. Το 70% αυτών ήταν ανήλικα κορίτσια.
“Από την 16η Μαρτίου ως την 30ή Ιουνίου, έχουν καταγραφεί 915 εξαφανίσεις γυναικών“, τόνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Ελιάνα Ρεβογιάρ, αρμόδια για τα δικαιώματα των γυναικών στην αρχή. “Πρέπει να μάθουμε τι τους συνέβη“, υπογράμμισε ο Ουάλτερ Γκουτιέρες, ο επικεφαλής της αρχής, στο ραδιοφωνικό δίκτυο RPP. “Μικρά κορίτσια και έφηβες αντιπροσωπεύουν το 70% των γυναικών που εξαφανίστηκαν“, διευκρίνισε. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω και γκουγκλάροντας τα σχετικά, διάβασα ότι και πριν την καραντίνα κάθε μέρα, στη χώρα της Λατινικής Αμερικής εξαφανίζονταν 5 γυναίκες τη μέρα. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στις 8, εν μέσω καραντίνας και περιοριστικών μέτρων μετακίνησεις στο Περού, που έχει πληγεί περισσότερο από τον Κορονοϊό μετά από τη Βραζιλία και το Μεξικό.
Το πρώτο, αυθόρμητο σχεδόν σχόλιο που βγαίνει από το στόμα μας, είναι αδιαμφισβήτητα το που πήγαν άραγε όλες αυτές οι γυναίκες; Κι αν η απάντηση, σίγουρα αντηχεί φόβο και τρόμο πρέπει να μιλήσουμε κι όσο μπορούμε από εδώ που βρισκόμαστε να βοηθήσουμε, ώστε να κλείσει επιτέλους κάποια στιγμή ο κύκλος βίας που έχει στο κέντρο του τις γυναίκες. Από τις εξαφανίσεις, στην ενδοοικογενειακή βία, μέχρι τις γυναικοκτονίες, γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον πλανήτη, ενώνουν τις φωνές τους και μιλούν για την απουσία νομοθετικού πλαισίου, ενημέρωσης και προστασίας τους κι εμείς δεν έχουμε παρά να συνασπιστούμε μαζί τους, ενώνοντας τις φωνές μας με τις δικές τους.
