Υπάρχει κάτι πολύ γοητευτικό όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και η υπόθεσή του αξιοποιεί ως υπόβαθρο την εκάστοτε τρέχουσα επικαιρότητα. Ξέρεις, όταν καταστάσεις οι οποίες σου είναι γνώριμες δημιουργούν το πλαίσιο για να εξελιχθεί μια συναρπαστική ιστορία. Είναι γοητευτικό γιατί αυτόματα βιώνεις μια μεγαλύτερη ταύτιση με όσα διαβάζεις και ταυτόχρονα νιώθεις πόσο όμορφο είναι αυτό που προσφέρει συνολικά η μυθοπλασία: το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί με ελάχιστες λέξεις και σε λίγες γραμμές να χτίσει εναλλακτικές προοπτικές για όσα γνωρίζεις και έχεις ζήσει.

Αυτή είναι η περίπτωση για το «Το Φιλί του Θεού», το πρώτο βιβλίο της Έλενας Χατζηαλεξάνδρου. Η πλοκή του εξελίσσεται με φόντο την πρόσφατη προσφυγική κρίση, αλλά ο πυρήνας της ιστορίας αφορά τελείως άλλα ζητήματα: την τεχνητή νοημοσύνη, την αξία και τη σημασία της μνήμης, αλλά και το πόσο ρευστές μπορούν να γίνουν οι ατομικές μας ταυτότητες όταν οι καταστάσεις το απαιτήσουν. Δεν το λες καθόλου κακό. Και, πίστεψέ με, δεν είναι. Στo «Φιλί του Θεού» όλα τα στοιχεία ενός συναρπαστικού θρίλερ που φλερτάρει με τις κατασκοπευτικές ιστορίες και την επιστημονική φαντασία είναι εδώ: αφήγηση στακάτη και γρήγορη, διότι η αγωνία είναι κάτι που χτίζεται έτσι κι αλλιώς σελίδα τη σελίδα˙ χαρακτήρες συνεπείς οι οποίοι, ωστόσο, μπορούν να μας εκπλήξουν με τις αποφάσεις τους˙  διεφθαρμένες κυβερνήσεις, πουλημένοι πολιτικοί και μυστικές οργανώσεις όλοι τους μπλεγμένοι σε ένα αδιόρατο νήμα σχέσεων επιβολής, ισχύος και εξουσίας˙ και, φυσικά, επιστημονικές εξελίξεις που φέρνουν μπροστά στα μάτια σου σκηνές από το προσεχές μέλλον. Όλα τα παραπάνω, η Χατζηαλεξάνδρου τα χειρίζεται επιδέξια και κατορθώνει να στήσει έναν συνεκτικό ιστό γύρω από όλα αυτά, τις δαιδαλώδεις διαδρομές του οποίου δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις. Διότι μόνο απόλαυση προσφέρει η ανάγνωση ενός κειμένου καταιγιστικού που μόνιμα φυτεύει μέσα σου έναν σπόρο αμφιβολίας για το αν η δικές σου εικασίες σχετικά με την εξέλιξη της πλοκής θα επιβεβαιωθούν ή θα διαψευστούν. Κάθε σελίδα του βιβλίο σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένη καμία βεβαιότητά σου.

Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και με την επιστήμη. Το σημείο εκκίνησης του «Φιλιού του Θεού» είναι μια ανακάλυψη από έναν λαμπρό επιστήμονα, τον Άλεξ Βενιέρη. Πρόκειται για αυτές τις ανακαλύψεις που μπορεί να συμβαίνουν σε απομακρυσμένα και αποκομμένα από την «αληθινή ζωή» εργαστήρια, αλλά επηρεάζουν και διαμορφώνουν ριζικά  τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ίδια την έννοια της ζωής. Παρόλα αυτά, η πρόσβαση, η διαχείριση και η αξιοποίηση μιας τέτοιας γνώσης έρχεται να υπενθυμίσει ότι τα πιο πολύτιμα «πράγματα» στον κόσμο δεν είναι τελικά πράγματα. Η αξία αυτών των πληροφοριών είναι ανυπολόγιστη, επομένως ενδιαφέρει τους κορυφαίους παίκτες, εκείνους που πραγματικά κινούν τα νήματα της εξουσίας. Ένας τέτοιος παίκτης είναι και ο Τομέας 45, ένα μυστικό παρακλάδι της CIA.

Την ίδια ώρα που ο Βενιέρης προσπαθεί να προσποιηθεί ότι δεν γνωρίζει όσα γνωρίζει, μια Ελληνοαμερικανή αξιωματούχος της αμερικανικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, η Ρένα Στασινός, αναλαμβάνει μια υπόθεση πώλησης γνήσιων ελληνικών διαβατηρίων σε παράνομους μετανάστες και έρχεται σε επαφή με τη ρωσική μαφία στην Ελλάδα. Σταματώ εδώ γιατί μετά θα αρχίσουν τα spoiler.

Πολλοί θα σου πουν ότι το «Φιλί του Θεού» είναι ιδανικό για να το διαβάσεις το καλοκαίρι. Προσωπικά, ποτέ δεν μου άρεσε να χωρίζω τα βιβλία με βάση τις εποχές. Αν ωστόσο έχεις μαζί σου στην παραλία το «Φιλί του Θεού, τότε είναι περίπου βέβαιο ότι κάθε βουτιά θα σου φαίνεται σαν μια αχρείαστη διακοπή που θα παρατείνει την αγωνία σου για την εξέλιξη της ιστορίας των δύο πρωταγωνιστών.