Ο πόλεμος ενάντια στον σεξισμό κάνει φτερά όταν είναι να πας κόντρα στις δισκογραφικές

Κάποτε, θυμάμαι έναν μίνι χαμούλη που είχε γίνει με τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Λέγανε ότι μέσα από ένα επεισόδιο του, περνούσε λάθος πρότυπα για τα παιδιά. Αυτό που θυμάμαι επίσης, είναι έντρομους ανθρώπους να τρομάζουν στη θέα ενός σφουγγαριού που θα έκανε κακό στα βλαστάρια τους. Ακούγεται αστείο, αλλά συνέβη…

 

Μια δεκαετία μετά, οι φόβοι βγήκαν αληθινοί. Η γενιά μου, εξαιτίας του Μπομπ προφανώς, έχει πάρει την κάτω βόλτα και τα περισσότερα μέλη αυτής, στον τομέα της μουσικής ακούνε hip hop. Ξέρεις ντε, αυτή τη μουσική του σατανά. Για αυτό και οι δισκογραφικές και γενικότερα όλη αυτή η φάρα που αποτελείται ακόμα και από δημοσιογράφους, αποφάσισαν να “γαλουχήσουν” τα σημερινά πιτσιρίκια με λίγο ποιότητα. Και εγένετο η trap…

 

Για να μην με πεις κομπλεξικό, ακούω trap. Κυρίως light. Και αν θες τη γνώμη μου, μέχρι ενός σημείου, το “Primo” είναι ένα mini διαμάντι. Γενικότερα όμως, υπάρχει στα ακουστικά μου επειδή γουστάρω τον ρυθμό της και τα vibes που βγάζει. Το θέμα μου όμως είναι άλλο και ξέρω ότι η απορία μου δεν θα πάρει ποτέ απάντηση. Γιατί σε μια κοινωνία που, υποτίθεται, πολεμάμε καθημερινά τον σεξισμό, βγαίνουνε κομμάτια σαν το “Woh” και δεν κουνιέται καρφίτσα; 

 

Γνωρίζω ότι η φύση του συγκεκριμένου είδους, έχει στο αίμα της την λίγο πιο “Γκάνκστα” φάση, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και προφανώς το στιλάκι “Μαμάω και δέρνω”. Άρα το να πέσω σε μια τόσο βαθιά ανάλυση, θα ήταν άσκοπο και κατά μια έννοια προσβλητικό προς την τραπ. Επίσης, τα ίδια τα παλικάρια που λένε τα συγκεκριμένα κομμάτια τη φάση τους κάνουν. Να, ήδη χωρίς να ξέρω κάτι, υποψιάζομαι ότι ο Snik είναι μια χαρά σπιτάκι του με την Ηλιάνα και όλα κομπλέ.

 

Το θέμα μου προφανώς είναι το πόσο ειρωνικοί μπορούμε να γίνουμε σαν άνθρωποι και ορισμένοι από εμάς σαν δημοσιογράφοι. Ανά καιρούς, έχουμε παρατηρήσει αρκετά σεξιστικά σχόλια, από γνωστά άτομα και μη και σαν κλάδος βγαίναμε απ’ τα ρούχα μας (και πολύ καλά κάναμε). Και έχω μια ερώτηση. Γιατί όταν ακούστηκε σε τραγούδι (ΠΟΥ ΑΚΟΥΝΕ ΚΥΡΙΩΣ 12ΧΡΟΝΑ) ο στίχος “Χόρεψε μου, άνοιξε το στόμα σου και ρούφηξε το” σφυρίζαμε όλοι κλέφτικα; Τι σκατά, τόσο μας άρεσε το κομμάτι ή δεν είχε κανείς τα κότσια να αγγίξει την κάθε δισκογραφική που βγάζει τέτοια ακούσματα; Τι φάση;

 

Θυμάμαι ακόμα, πριν από έναν χρόνο, όταν στη σκηνή των MAD, στις 9 το βράδυ ακούγαμε για το πόσο σαν αντικείμενα βλέπουνε τις κοπέλες οι “καλλιτέχνες” των κομματιών. Ούτε εκεί έγινε κάτι, ήταν απλά Σάββατο. Είχαμε και εκλογές κιόλας, ποιος να ασχοληθεί; Έτσι δεν είναι;

 

Γενικότερα, δεν με ενοχλεί τόσο το τι λένε, αλλά οφείλουμε να παραδεχόμαστε ορισμένα πράγματα επιτέλους. Ναι, ακούω trap, δεν θα στο παίξω κάποιος. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να ακουστεί και απ’ τα χείλη ενός ανθρώπου η αλήθεια όπως είναι. Μερικούς δεν τους νοιάζει το φαινόμενο του σεξισμού. Θα τον πολεμήσουν όταν γίνει “ντόρος” για να κάνουν καριέρα πάνω σε αυτόν και μετά τέλος. Επίσης, για να ξέρεις, οι ίδιοι θα τον “πουλήσουν” πανεύκολα  αν τους συμφέρει. Έτσι, για να ξεχωρίζουν σιγά-σιγά οι άνθρωποι με κούτελο από τα ΑΡΔακια αυτούς που η τσίπα τους έχει κάνει φτερά προ πολλού. Και ναι, αν δεν ήμασταν εμείς να κάνουμε προμόουτ σε αυτά τα κωλοτράγουδα δεν θα τραγουδούσε ο 10χρονος ανηψιός σου για ναρκωτικά κάθε απόγευμα.  

 

Για αυτό και το “Woh”  είναι ένα απ’ τα πιο αισχρά κομμάτια που βγήκαν ever. Μπορεί να το ακούσω σε κάποιο πάρτι, αλλά ποτέ δεν θα σου πω πόσο γαμάτος είναι ο FY και οι στίχοι του. Γιατί ΔΕΝ είναι. Για παραδοχή μιλάμε μάγκες, όχι αν μας αρέσει το Caliente. Ου να να να να να…

 

Α επίσης, ο Μπομπ Σφουγγαράκης ΠΟΤΕ δεν πέρασε λάθος πρότυπα!