Mα πώς θα δούμε ξανά τον Παναθηναϊκό χωρίς τον τυπάκο με το “11” στην πλάτη;

Υπάρχουν στιγμές που απλά προσπαθείς να ξεκινήσεις ένα κείμενο και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου. Να, βλέπεις όταν αγαπάς κάποια ομάδα, κάποιον σύλλογο, κάποια οικογένεια, και απ’ αυτήν αποχωρούν προσωπικότητες οι οποίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν καταφέρει να αφήσουν το στίγμα τους στο κλαμπ, δεν μπορείς… σπας.

 

Μια απ’ αυτές είναι και ο Νίκος Παππάς. Ένας τύπος που κατά πάσα πιθανότητα θα έχεις διαβάσει για αυτόν. Όχι απαραίτητα καλά πράγματα. Αλλά πίστεψε με και τα κακά που διάβαζες δεν ίσχυαν. Απλά όταν είσαι Παππάς, ακολουθείς ένα δικό σου μονοπάτι, πιο παράξενο, πιο ανθρώπινο, πιο αυθεντικό ρε αδερφέ. Και χωρίς να τον γνωρίζω, χωρίς να ξέρω το πώς σκέφτεται, είμαι σίγουρος ότι αποχωρεί από τον Παναθηναϊκό γεμάτος, χωρίς κανένα “γιατί ρε φίλε;”, αλλά με υπερηφάνεια, καθώς κατάφερε μέσα σε 7 χρόνια να γίνει ένα τεράστιο κομμάτι για την ιστορία της ομάδας. 

 

 

Δεν θέλω να σου μιλήσω για την αγωνιστική φάση του Νικόλα, δεν έχω διάθεση κιόλας εξαιτίας της ημέρας. Αν θες τη γνώμη μου το ταλέντο του και ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι είναι μοναδικός. Τέτοιος που αν τον αναζητήσεις σε κάποιον άλλον παίκτη της Ευρωλίγκας τα τελευταία 20 χρόνια, θα τον βρεις το πολύ σε 3-4 άτομα. Και ναι, πίστεψε με, ένα παλικάρι που γλεντούσε όποιον έβρισκε μπροστά του στα ανοικτά της Κυπριάδου, μπορούσε να γλεντήσει με την ίδια ευκολία ολόκληρη την Ευρώπη. Το έχει κάνει αρκετές φορές μάλιστα…

 

Ο Νικόλας έχει ξεκαθαρίσει όμως κάποια πράγματα. Δεν είναι η ζωή του το μπάσκετ, αλλά μέρος αυτής. Είναι πάρα πολύ πιθανό (δεν τον ξέρω κιόλας για να είμαι σίγουρος) αν κάτσει κανείς σε ένα τραπέζι μαζί του να μην μιλήσει καθόλου για τη “σπυριάρα”. Γιατί; Γιατί όταν ο Παππάς μιλούσε πάντα είχε κάτι σημαντικό να πει και δεν είχε όρεξη να συζητήσει για τρίποντα.

 

O Nικόλας είναι ο τύπος που έτσι, χωρίς κάποιο κέρδος, αποφάσισε να χτίσει ένα γήπεδο για τα παλικάρια στις φυλακές Κορυδαλλού και να τους κάνει, με αυτόν τον τρόπο ένα σπουδαίο δώρο μέσα στη μαυρίλα του ζούνε. Ο Νικόλας, επίσης, πήρε θέση για την υπόθεση της Ηριάννας, μαζί φυσικά με αρκετά άλλα άτομα απ’ τον χώρο του αθλητισμού. Και σε ρωτάω, έχεις συνηθίσει από κάποιον αθλητή να κάνει τέτοιες κινήσεις;

 

Ξέρεις, στην κοινωνία που είμαστε συνήθως λέμε την ατάκα “Σκάσε και παίξε μπάσκετ, για αυτό παίρνεις λεφτά“. Εδώ διαφωνώ, ένας αθλητής, ο οποίος μάλιστα έχει μεγάλη “πέραση” στον κόσμο, πρέπει να μιλάει. Πρέπει να παίρνει θέση για το τι συμβαίνει γύρω του. Και αυτός ο τύπος, με τον δικό του τρόπο, πάντα το έκανε.

Μετά από τόσα χρόνια ανάγνωσης για αυτό το άτομο και μετά από τόσα στραπάτσα που του έτυχαν, μπορώ να το πω πλέον με σιγουριά. Ο Νίκος Παππάς είναι μια όαση για το Ελληνικό μπάσκετ. Είναι ο τύπος που δεν κώλωσε να μιλήσει ανοικτά για τα προβλήματα αυτού, για το πόσο “έπεσε” η εθνική ομάδα, αλλά και να τσακωθεί με προπονητές, οι οποίοι μάλιστα εκ’ του αποτελέσματος χάθηκαν απ’ το προσκήνιο. Πάντα μιλούσε και πολύ καλά έκανε. 

 

 

​Ακόμα και στο πολιτικό κομμάτι. Δεν δίστασε να εκφράσει την συμπάθεια του για το ΚΚΕ. Γιατί να μην το κάνει άλλωστε. Τη γνώμη του είπε, η οποία ήταν πάντοτε συγκροτημένη, με επιχειρήματα και αν θες και την άποψη μου σωστή. Δεν έγινε ποτέ εριστικός βλέπεις…

 

Ο Παππάς φεύγει από τον Παναθηναϊκό. Ο τύπος που γεννήθηκε για το “τριφύλλι” και το “τριφύλλι” για αυτόν, αποχωρεί. Θα μου λείψουν οι 20αρες του, οι εκπληκτικές του ικανότητες στο ένας με έναν και το πάθος που είχε. Αυτά που δεν θα μου λείψουν όμως, είναι τα παραπάνω. Γιατί αυτά θα μείνουν. Όλοι θα γνωρίζουν τον Παππά ΚΑΙ για το πόσο αληθινός και διαφορετικός είναι!

 

Νικόλα, δεν μετάνιωσα ποτέ για τους τσακωμούς που έκανα με τους φίλους μου όταν αυτοί έλεγαν ότι “δεν κάνει μωρέ ο Παππάς“, δεν μετάνιωσα ποτέ για το γεγονός ότι ήσουν η μόνη αυθεντική μπλούζα που αγόρασα και για 10 μέρες ζητούσα δανεικά απ’ τον φίλο μου τον Κώστα επειδή είχα ξεμείνει από λεφτά. Και σίγουρα  δεν μετάνιωσα ποτέ που έκανα σαν “σπαστικός” για μια υπογραφή σου σε αυτή. 

Νικόλα, είσαι ο άνθρωπος με τον οποίο ταυτίστηκα τέρμα σε πολλές φάσεις, κατάλαβα τι θέλεις να πεις και ποτέ δεν σε κατηγόρησα για κάτι. Ξέρω ότι αυτά τα λόγια, τα “κωλομπαρίστικα” όπως λες και εσύ, δεν σου αρέσουν. Αλλά τι να κάνω; Συγχώρεσε με. Ξέρεις, είναι δύσκολο να ξαναπάς γήπεδο και να μην δεις τον τυπάκο με το “11” στην πλάτη ξανά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο…