Έχεις ακούσει ποτέ κάτι πιο σημαντικό απ’ το “You’ll Never Walk Alone”; Για να σε προλάβω, δεν είναι απλά ένα τραγούδι. Είναι στάση ζωής, τρόπος έκφρασης και ο λόγος που ακόμα και τώρα, αρκετές ώρες μετά την επισημοποίηση του πρωταθλήματος της Liverpool, τα δάκρυα μας δεν λένε να κοπάσουν…
Πώς να γίνει αυτό άλλωστε; 30 χρόνια είχαν οι Reds να ανέβουν στην κορυφή. 30 ολόκληρα χρόνια. Η μεγαλύτερη ομάδα της Αγγλίας επί 3 δεκαετίες δεν είχε δει τίτλο. Το πιστεύεις; Επειδή όμως αυτοί οι αριθμοί ανήκουν στο παρελθόν, θα στο πω, για να το καταλάβεις και κυρίως να το αντιληφθώ και εγώ ο ίδιος. Η Liverpool είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας για τη σεζόν 2019-20!
Μια ομάδα, η οποία έχει έναν ύμνο (ανεπίσημο) λίγο διαφορετικό απ’ όλες τις άλλες. Μια ομάδα, που το τραγούδι της σου μιλάει για μια καταιγίδα. Μια καταιγίδα που μπαίνοντας σε αυτή πρέπει να έχεις ψηλά το κεφάλι και να ελπίζεις γιατί στο τέλος της θα δεις έναν χρυσό ουρανό. Αυτόν τον χρυσό ουρανό τον είδαμε οι φίλοι της ομάδας χθες το βράδυ.
Με το που τελείωσε ο αγώνας της Σίτι με την Τσέλσι, όλοι οι οπαδοί της Liverpool βγήκαμε απ’ αυτή την καταιγίδα, έχοντας πάντα την ελπίδα στην καρδία μας και μάντεψε: Κανείς μας δεν την περπάτησε μόνος του! Όλοι μας, μετά την λύτρωση, το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν ο ένας τον άλλον. Ξέραμε τι νιώθει αυτός ο άλλος, πώς είναι μέσα του και πόσο θέλει να κλάψει…
Τότε, ολονών μας τα δάκρυα ενώθηκαν και δημιούργησαν μια θάλασσα που έπνιξε τον πόνο, την καζούρα και την ρετσινιά του “Looser” που είχαμε αποκτήσει τα προηγούμενα χρόνια. Τα χρόνια που ήμασταν μέσα σε αυτή τη γαμημένη καταιγίδα…
Έγινα ουσιαστικά Liverpool το 2007. Περίπου στη μέση των πέτρινων χρόνων της ομάδας. Τότε, μικρό παιδάκι, δεν ήξερα πολλά για το club, το τι πρεσβεύει η αριστερή λιμανούπολη και προφανώς δεν γνώριζα τίποτα απολύτως για τη σχέση που έχει αυτός ο σύλλογος με τους φιλάθλους του. Τα έμαθα όλα σιγά-σιγά, την περίοδο που έτρωγα τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη στο αγωνιστικό κομμάτι και ξέρεις ποιο ήταν το πιο παράξενο; Παρά να ξενερώνω που τερμάτιζα 6ος, γούσταρα όλο και πιο πολύ αυτή την ομάδα.
Το φλερτ που είχα για χρόνια με όλο το club, μετατράπηκε σε καψούρα το 2014. Τότε που η Liverpool φαινόταν ότι θα κατακτήσει ένα παλικαρίσιο πρωτάθλημα, κόντρα σε όλους και σε όλα. Και τότε, εκείνη την καταραμένη στιγμή, ένα παιδί της 1ης Λυκείου, είδε την καζούρα στο σχολείο να έρχεται μετά από ένα γλίστρημα του πιο εμβληματικού παίκτης στην ιστορία της ομάδας, του Στίβεν Τζέραρντ. Κεφάλι κάτω, πρώτο κλάμα ever για αθλητισμό και ελπίδα, ελπίδα, ελπίδα. “Την επόμενη χρονιά θα είναι η χρονιά μας”, είπα…
Και δεν ήταν. Το αντίθετο μάλιστα, μέρα με την μέρα, βδομάδα με βδομάδα, έβλεπες την κατρακύλα να έρχεται όλο και πιο πολύ. Τότε ορκίστηκα “Δεν θα την αφήσω ποτέ αυτή την ομάδα”. Είχα φτάσει σε μια ηλικία που περίπου ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου, είχα πάρει έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό και πίστευα αυτό είχε πει κάποτε ο Bill Shankly, ότι γεννήθηκα για να είμαι Liverpool και ότι η Liverpool γεννήθηκε για να έχει “φίλους” σαν και μένα!
Και τότε ήταν που ήρθε ο άνθρωπος που όντως γεννήθηκε για την Liverpool και η Liverpool για αυτόν. Ο Junger Klopp…
Επί Klopp η ομάδα του λιμανιού μόνο ανέβαινε.Σιγά-σιγά, με ποδοσφαιρικό πλάνο διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει, έβλεπες να έρχεται η στιγμή της γαμημένης της λύτρωσης. Έβλεπες μια ομάδα που πετούσε φωτιές, μια ομάδα που μπορούσε να σε “σκοτώσει” στο λεπτό, μια ομάδα που ήταν LIVERPOOL!
Κι όμως, δεν ήρθαν όλα τόσο εύκολα, ακόμα και για αυτό το ρόστερ. Πριν κατακτήσουν το φετινό πρωτάθλημα οι reds, πέρσι, έκαναν το απόλυτο ρεκόρ σε βαθμούς στην Premier Legaue, μαζεύοντας 97 πόντους. Έσπασαν όλα τα κοντέρ, καθώς είχαν μόνο μια ήττα. Και βγήκαν δεύτεροι! Και κλάμα ο Κυριάκης…
Αν συνεχίσω να σου μιλάω για σφαλιάρες που έχω φάει δεν θα σταματήσω άλλο. Η Liverpool είναι μια ομάδα που έχει δεχθεί γκολ από ένα μπαλόνι, έχει χάσει τελικό C.L. με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο και γενικότερα, είναι η ομάδα που οι οπαδοί της έχουν πικραθεί πιο πολύ απ’ αυτούς των άλλων ομάδων.
Ακόμα γράφω και ακόμα τα δάκρυα δεν σταματάνε, είναι εκεί να μου θυμίζουν τι έγινε μέχρι να φτάσουμε μαζί με την Liverpool μέχρι το τέλος. Το πήραμε μάγκες μου, το πήραμε! Μετά από τόσα, είναι δικό μας και δεν θα φύγει, ήρθε σπίτι του το τρόπαιο παιδιά, ήρθε σπίτι του. Μέχρι τον επόμενο σπαραγμό, θα ακούω το “Allez Allez Allez” και όταν με ρωτάνε αν έχω κανένα κορίτσι, θα τους απαντάω ότι μπορεί και να έχω, αλλά ο έρωτας της ζωής μου έχει όνομα και αυτό είναι “Liverpool”!
Αυτό είναι για τον Peasley, τον Shankly, τις 96 ψυχές που χάθηκαν στο Hillsborough. Eίναι για τον Paul Smith, έναν απλό σεκιουριτά του Anfield που ήταν πάντα δίπλα στον έρωτα του, μέχρι να “φύγει” από κορονοϊό…
Αυτό είναι για τον Kenny Dalglish, τον Sean Cox που παραλίγο να χάσει τη ζωή του για να δει την μεγάλη του αγάπη στη Ρώμη. Είναι για τον Steven Gerrard, τον Carragher…
Αυτό είναι για τον πιτσιρίκο, που απ’ τα 9 του χρόνια έκλαιγε κάθε χρόνο με μαύρο δάκρυ και έπρεπε να πάει 22 για να δει σε τίτλο ειδήσεων “Πρωταθλήτρια η Liverpool”…
Αυτό ήρθε μετά από 30 χρόνια και είναι για όλους μας. Merci Junger, merci Virgil, merci Mo, merci Hendo, merci Sadio, merci Robbo, merci Trent…
Walk on, walk on, with hope in your heart and YOU’LL NEVER WALK ALONE…
