Πρώτη Τετάρτη του Ιούλη. Τελευταίο Θερινό της Τετάρτης. Όλα τα ωραία, κάποτε τελειώνουν. Αλλά δεν θα μας πάρει από κάτω, έχουμε ακόμα μια ταινία να σου δείξουμε, έχεις ακόμα μια φορά να μας υποδεχτείς στο μπαλκόνι σου!
Ο πορτιέρης του καλοκαιριού λοιπόν, τελείωσε. Και το γράφω αυτό γιατί, όλοι το ξέρουν: οι πραγματικοί μήνες του ήλιου και της θάλασσας, οι πραγματικοί καλοκαιρινοί μήνες, είναι οι άλλοι δυο. Εκείνοι που έχουν ονόματα Ρωμαίων αυτοκρατόρων. (Ο Ιούλιος κι ο Αύγουστος, ντε!). Και μια που είπα Ρωμαίοι, βάλε την Pizza Χρυσή Ζύμη στο φούρνο (διάλεξε γεύση: Barbeque, Margherita, Special) και στα 15 λεπτάκια που παίρνει μέχρι να ψηθεί, έλα να σου πω για σύγχρονους Ρωμαίους, σύγχρονους εσταυρωμένους, για μια ιστορία κακοποίησης και εκδίκησης. Έλα να σου πω δηλαδή για:
Το Romans, την ταινία της τελευταίας μας Τετάρτης!
Καταρχάς, Ορλάντο Μπλουμ. Τον έχεις δει Λέγκολας να ρίχνει τα βέλη του με μακρύ μαλλί και μυτερό αυτί, τον έχεις δει πειρατή Γουίλ Τέρνερ να κυνηγάει θησαυρούς, σεντούκια και κλειδιά στην Καραϊβική, πλάι στον Τζόνι – Τζακ Σπάροου – Ντεπ. Γενικότερα λοιπόν, λίγο baby face αλά Ντικάπριο, λίγο διπλός ποπ χαρακτήρας αλά Ίαν ΜακΚέλεν, βάλε που ‘χει κι όνομα πόλης και βουτιάς, ο Ορλάντο Μπλουμ είναι κομμάτι της ποπ κουλτούρας και μάλιστα βαρβάτο. Από “βαρύ” σινεμά ωστόσο, τι ψάρια πιάνει;
Πιάνει! Μια χαρά ψαριά, αφού για να ‘σαι καλό ψαράς στο σινεμά, ένα χρειάζεται πρώτα και κύρια: να ‘χεις ταλέντο! Κι ο πάλαι ποτέ Πάρης της Τροίας, έχει. Ακόμα κι αν κάποιοι τον πέταξαν νωρίς στο γκρεμό με τους “ωραίους” (είναι γνωστή τακτική, όποιος άνθρωπος είναι όμορφος πρέπει αναγκαστικά να μην έχει ταλέντο στην τέχνη του!), ο Ορλάντο σκαρφάλωσε πάλι πίσω για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην υστεροφημία. Και πράγματι, τι θα ‘ταν το Zulu χωρίς αυτόν και τον Φόρεστ Γουίτακερ να φορτώνονται την πλοκή στην πλάτη τους; Μα και πιο παλιά, θα ‘ταν ίδιο το Βασίλειο των Ουρανών (πιθανότατα η καλύτερη ερμηνεία του) με άλλον ιππότη να υπερασπίζεται την Ιερουσαλήμ; Πιο απλά, το Romans έχει Ορλάντο, κι αυτό σημαίνει στιβαρή κεντρική ερμηνεία! Μα έχει κι άλλα.
Θρησκευτικό προβληματισμό, κρίσεις αυτοελέγχου, ανάγκη για δικαιοσύνη, εκδίκηση, νέμεση!
Ο Μάλκι είναι εργάτης και ζει μια ήσυχη ζωή. Μέχρι που μια μέρα βγαίνει με φίλους, κι εκεί που πίνει τις μπύρες του, συναντά έναν άνθρωπο απ’ το παρελθόν. Και ξαφνικά, ξυπνά μέσα του η ανάγκη να εκδικηθεί, η ανάγκη να φωνάξει, η ανάγκη να γίνει βίαιος, η ανάγκη να διώξει απ’ το ναό το λύκο με την προβιά του αμνού. Η ανάγκη του να νιώσει δικαίωση! Ο Μάλκι υπήρξε θύμα σ’ ένα έγκλημα ασυγχώρητο. Ο Μάλκι θα πέσει στην ανάγκη να τιμωρήσει, κι από κει δεν βγαίνεις ποτέ ξανά ίδιος.
Εσωτερική πάλη και λύτρωση λοιπόν, σε λογική “αρχαίο θέατρο”. Βλέπουμε το δράμα του ήρωα για να λυτρωθούμε εμείς. Κι ύστερα, ανάλαφροι κι ωραίοι να ξεχυθούμε στις παραλίες. Έτσι δεν πρέπει; Έτσι! Το νου σου λοιπόν, τελευταίο ραντεβού μας, Τετάρτη 1 Ιουλίου. Βάζουμε ταινιάρα, βάζεις μπαλκονάρα, ρίχνεις pizza Χρυσή Ζύμη στο φούρνο (Barbeque, Special, Margherita) για 15 λεπτάκια. Καλή ψυχαγωγία μας, καλή μας όρεξη και…
…καλό καλοκαίρι να ‘χουμε!
