7+1 ροκ τσιφτετέλια που το έχουμε κουνήσει "δαιμονισμένα" στα κρυφά, κι ας μην το παραδεχόμαστε

Έχουμε πάρει σοβαρό και πειθήνιο ύφος μπάρμπα που κάθεται με την νεολαία, γιατί παραμένει νέος στην ψυχή. Ξέρεις από αυτούς που παπαγαλίζουν ότι η ηλικία είναι ένας αριθμός και στην τελική είσαι όσο χρονών, αισθάνεσαι. Θα ρίξουμε ωστόσο νωρίς το παρασύνθημα, γιατί δεν θέλουμε να καταχραστούμε τον αναγνωστικό σου χρόνο. Ξεροβήχοντας, θα σου παραδεχθούμε πως κάποιοι από εμάς, περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια στην τιμημένη δεκαετία του ’90. Πριν μας κερδίσει η χιπ χοπ, η μέταλ, η τζαζ, ή τα πριόνια, οι περισσότεροι μεγαλώσαμε ακούγοντας ελληνική λαϊκό-ποπ κι είναι τιμή τους και καμάρι μας.

Βασικά, τούτη η ονοματοδοσία περιείχε κάποια βασικά λάθη. Όπως λοιπόν σε προηγούμενο άρθρο λατρείας, αποσαφηνίσαμε 90s ελληνικά ποπ κομμάτια που ήταν τέρμα χέβι μεταλ, έτσι και τώρα επανερχόμαστε με 7+1 τσιφτετέλια ροκ κομμάτια, που όλοι (ντάξει, σχεδόν όλοι) έχουν χορέψει, αλλά κανείς δεν παραδέχεται.

Καίτη Γαρμπή- “Ελλάδα, χώρα του Φωτός”

Αυτό είναι το τραγούδι που τα ξεκίνησε όλα και δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, εφόσον μιλάμε για μια επαναστάτρια του διαμετρήματος της Καίτης Γαρμπή, που θα έφερνε την τομή στο ελληνικό τραγούδι. Πρώτη λοιπόν, με σημαία της μια φούστα σπίκαρε τραγουδιστά σε όλη την Ευρώπη πως είμαστε περήφανα παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Έτσι λοιπόν τη 1, μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι. Κι αν οι ασέβαστοι δημοσιογραφίσκοι ασχολούνται ακόμη με το φόρεμα της Καιτούλας, εμείς προσκυνούμε την ιέρεια του ροκ τσιφτετελιού. Όταν η ηλεκτρική κιθάρα συνάντησα το μπουζουκάκι, αγαλλίασε η πλάση.

Γιώργος Αλκαίος- “Σημάδι” / “Τα δικά μου τραγούδια”

Ο Αλκαίος αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο, σε αυτή την ιστορία καθώς μπόλικα άσματα του, θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στη λίστα. Θες το ελληνικό “Thriller“, Σημάδι, που κοιτά στα μάτια τον Δράκουλα των Εξαρχείων χωρίς ντροπή; Το έχουμε! Θες τα Δικά μου Τραγούδια, με την αρπαγμένη εισαγωγή του; Έχουμε και από αυτό. Όταν μάλιστα πήγαινε να κάνει κανένας τον καμπόσο, του πέταγε κι έναν διαγωνισμό από “Τι” για να στανιάρει!

Χρήστος Δάντης- “Τρελό κι Αγαπησιάρικο”

O Χρήστος το έχει, το ξέρει και το στηρίζει μέχρι σήμερα. Αν υπήρχε Θεός, θα ήταν ένας ροκ προφήτης, στην χώρα των χιλίων ντεφιών. Στο “Τρελό κι Αγαπησιάρικο” τα μπασοτύμπανα βαράνε αλύπητα και το ντέφι ακολουθεί, με τον μύστη Γιάννη Καραλή να ζωγραφίζει σε μουσική και στίχους. Κι αντί για αυτά τα φλώρικα τα χεβιμεταλάδικα τα “Yeah”, σου πετάει ένα: “Γεια” βαρβάτο, να μπεις στην θέση σου.

Στέλιος Ρόκκος- “Έλα μου”

Ψέματα δεν θα σου πούμε. Δεν είμαστε τέτοιοι τύποι. Όμως σε τούτο εδώ το κομμάτι, έχουμε δει μεταλλάδες με μπλούζες Grave Digger (ναι, ο υπογράφων) να κάνουν τσιφτετέλι headbanging, δίχως ντροπή, φόβο και πάθος. Αν νομίζεις πως δεν θα κυλήσεις κι εσύ στην αμαρτωλή αυτή ένοχη απόλαυση, τότε, μια αυτιά θα σε πείσει.

Καίτη Γαρμπή- “Ναι, Υπάρχω εγώ”

Αν νόμιζες πως η Καίτη θα έμενε μόνο σε ένα τραγούδι σε τούτη εδώ τη λίστα, τότε δεν ξέρεις την Καίτη. Εδώ λοιπόν, έχουμε ξεκάθαρο χιτ της περιόδου, που προσπαθεί να ενώσει ροκάδες και καρεκλάδες σε ένα μεθύσι επάνω. Και ναι, τα καταφέρνει!

Νίκος Καρβέλας- “Το κρεβάτι”

Εδώ έχουμε μια περίεργη μίξη, που μόνο ένας συνθέτης σαν την αυτού εξοχότητα του Καρβέλα θα μπορούσε να φτιάξει. Με σαφείς sixties surf rock επιρροές κι ένα από τα πιο αμανετζίδικα ρεφρέν του ελληνικού πενταγράμμου, το “Κρεβάτι” ακόμη μας ρωτάει “που ‘χει πάει“;