Τώρα, τους σκληρούς και τις σκληρές τους βλέπεις μόνο σε ταινίες με αυτοκίνητα. Βιν Ντίζελ, The Rock, Στέιθαμ και τα λοιπά, και τα λοιπά…
Αυτά που λες, είναι για όσους γεννήθηκαν μετά το 2000. Είναι για παιδάκια. Γιατί έτσι και γεννήθηκες το ’90, το ’80, τότε γεννήθηκες ζόρικος. Τότε έζησες το Fast, έζησες το Furious, και το ‘ζησες προτού να πας καν γυμνάσιο. Για όποιον ωστόσο είναι πιτσιρίκος και αρνείται να πιστέψει, εδώ από κάτω υπάρχουν όλες οι αποδείξεις (κατευθείαν απ’ το “Φάκελο: Πιτσιρίκι” του αστυνομικού τμήματος των γονιών μου). ΔΕΝ ΜΠΛΕΚΕΙΣ, σου λέω. Βλέπεις, εμείς τότε, απ’ το δημοτικό κιόλας, είχαμε…
Τσιγάρα (τσίχλες)
Ένα πράγμα που για να το μασήσεις έπρεπε να ‘χεις δόντι, όχι αστεία. Σκληρές, ζόρικες, μα έτσι κι αλλιώς σκοπός δεν ήταν να τη φας. Δεν ήταν να τη μασήσεις. Σκοπός ήταν να την κρατήσεις στο στόμα για κάνα μισάωρο με ύφος “σεκλέτια”, και μετά να κόψεις το κομμάτι που είχες ήδη στο στόμα, και την υπόλοιπη να την πετάξεις στο τασάκι. Γιατί ήσουν σκληρός, νταλκαδιασμένος, γιατί ο κόσμος δεν είχε ιδέα τι έχεις περάσει. Στα 10 σου!
Tατουάζ (σφραγίδες)
Τότε που ‘ταν δύσκολο, τότε που δεν είχε γεμίσει ο κόσμος, τότε που είχαν οι σκληροί. Έτρωγες τα γαριδάκια για να πάρεις το τατού. Κόλλαγες, έβρεχες, ξεκολλούσες. Κι η μάνα σου πάθαινε σοκ, μέχρι να καταλάβει ότι βγαίνει με νερο…
Αμάξια (με μπαταρία)
Αν ήσουν απ’ τους λεφτάδες, είχες καμπριολέ και το ζούσες. Με τα όλα του, με κλειδί, με γκάζι-φρένο, με τιμόνι, σήμα (συνήθως διάλεγες το σήμα από τ’ αμάξι του μπαμπά) και φυσικά διπλανό κάθισμα για να κάθεται το πρόσωπο και να πηγαίνετε για παγωτό. Εμείς οι προλετάριοι σε αμάξια μπαίναμε μόνο νοικιασμένα, ή σε γιορτές που έκανε “λεφτάς” που είχε τέτοιο και μας άφηνε να παίζουμε. (Έχω πατήσει το χέρι μιας μικρούλας με τζιπάκι, αν τυχαίνει να με διαβάζεις σήμερα, ζητώ συγγνώμη!). Εμείς όμως, λαϊκά παιδιά, είχαμε κάτι καλύτερο. Είχαμε…
Μηχανές (κουτάκι στη ρόδα)
Διότι αναγνώστη ή αναγνώστριά μας, εμείς δεν θέλαμε μεροκάματο χαρτζιλίκι. Θέλαμε χιλιάρα μηχανή και θάνατο, αλλά (μιας και η μάνα μας δεν συμφωνούσε με τον θάνατο), είχαμε το αμέσως καλύτερο: ποδήλατο με πατημένο κουτάκι αναψυκτικού σφηνωμένο πάνω απ’ την πίσω ρόδα! Έχεις μαρσάρει ποτέ με ποδήλατο; Χάνεις λέμε! Πολύ wild η φάση…
Όπλα (νεροπίστολα)
ΠΡΟΦΑΝΩΣ το ζούσαμε άγρια κι η εποχές ήταν επικίνδυνες. Κορόνα-γράμματα παίζαμε να σκάσει μύτη τρομοκράτης με νερομπάλονο και να σε κάνει λούτσα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να επιβιώσουμε στη ζούγκλα. Οπότε, ΟΛΟΙ κουβαλούσανε σιδερικό. Ήταν πλαστικό, συνήθως ροζ (!!) και είχε αρκετά πυρομαχικά για να κάνει λούτσα έναν, ή για να πιτσιλίσει μια ολόκληρη παρέα. Το μόνο που έμενε ήταν να τραβήξεις γρήγορα! Και να κρυφτείς κάπου κοντά σε λάστιχο, για να μπορείς να ξαναγεμίσεις αν η μάχη γινόταν… πόλεμος!
Χάπια (μέντες)
Καταρχάς: Drugs are bad! Και στο λέω γιατί, στα μικράτα μας, τότε που δεν είχαμε φόβους – μόνο άγχος για τα ζόρια της ζωής (αν θα δεχτεί ο πατέρας το νταραβέρι “βαθμοί – παιχνίδι στο Play Station”, αν η μάνα θα μας κάνει μια πρόταση που δεν μπορούμε να αρνηθούμε για να φάμε μπάμιες κτλ), τα δοκιμάσαμε. Είχαν γεύση μέντα, όμως αν ήσουν “χωμένος” στα πράγματα, έβρισκες και πορτοκάλι. Κάθε που η μπάμια σου χάλαγε τη μέρα λοιπόν, δάγκωνες χάπι-καραμέλα, κι η ζωή αποκτούσε γεύση. Πορτοκάλι. Και δροσερή αναπνοή…
