“Εγώ τα σπάω, εγώ πληρώνω, δε δίνω λόγο σε κανένα”, τραγουδούσε η Πέγκυ Ζήνα το 2006 και τα “όπα” σε συνδυασμό με το σπάσιμο πιάτων, στις πίστες, έδιναν και έπαιρναν. 14 χρονάκια αργότερα το τραγούδι ξεχάστηκε, αλλά δυο πράγματα έμειναν για να αγαπάμε από εκείνο το άσμα. Η Πεγκάρα και τα κομμάτια της και φυσικά το σπάσιμο των πιάτων στις ταβέρνες και τα μπουζούκια κάθε Παρασκευή και Σάββατο Βράδυ.
Απάντησε μου με το χέρι στην καρδιά “Πόσο γύψο έχουμε κάνει σμπαράλια ρε αδερφέ;“. Πραγματικά, ακούγοντας ιστορίες από τους “παλιούς”, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη ασχολία, ήταν (και είναι) το εθνικό μας χόμπι. Ακόμα αρκετές ταινίες να δεις, θα παρατηρήσεις αρκετές γενοκτονίες πιατών στον βωμό της διασκέδασης.
Βέβαια, υπάρχουν ορισμένα πιατικά που δεν είναι για σπάσιμο. Υπάρχουν ορισμένα πιατικά που πονάνε όταν τα σπας. Μάλιστα μερικά το λένε, “Πονάω, μην με σπάσεις”. Τι, δεν μας πιστεύεις; Για τσέκαρε και μετά να δω αν θα έχεις μούτρα να πετάς είδη κουζίνας στις πίστες.
