Έτος: 2020. Οι ΗΠΑ σε δεύτερο εμφύλιο πόλεμο. Στην Ευρώπη, ένας φονικός ιός σπέρνει τον τρόμο. Την ίδια περίοδο, ο Άνταμ Σάτλερ, αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Norsefire στη Βρετανία, θα εκμεταλλευτεί το φόβο των ανθρώπων για να έρθει στην εξουσία. Λίγο καιρό μετά, “θαύμα, θαύμα!”, να το φάρμακο, ο καλός μας καγκελάριος έφερε το φάρμακο. Πάρ’ το, στο δίνει, εσύ θεραπεύεσαι κι εκείνος κάνει τη δημοκρατία – απολυταρχία. Πάει; Οι πολίτες δεν το σκέφτηκαν και πολύ: δώσανε χέρια, ήπιαν το χάπι, έζησαν (αυτοί σίγουρα όχι καλά, για μας θα δεις παρακάτω), κι ο φόβος πια φυλούσε τα έρμα. Μόλις διάβασες, πρόχειρη και γεμάτη συντομεύσεις, την πλοκή του V for Vendetta.
Έτος: 2020. Στις ΗΠΑ η αστυνομική βία ξαναζεί εποχές θλιβερής δόξας, κι οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους γεμάτοι οργή και αγανάκτηση. Στην Ευρώπη, ένας ιός σπέρνει τον τρόμο. Οδηγεί σε καραντίνα όλα σχεδόν τα κράτη, που κλειδωμένα ή ξεκλείδωτα μέχρι νεοτέρας, περιμένουν με αγωνία ένα εμβόλιο ή ένα φάρμακο. Όποιος το φέρει; Ήρωας, ευεργέτης, άγιος! Μόλις διάβασες, πρόχειρη και γεμάτη συντομεύσεις, την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας.
Η ερώτηση λοιπόν, έρχεται μονάχη της και βάζει το ερωτηματικό μπροστά στα μάτια (ή κάτω απ’ τη μύτη) κάθε συνωμοσιολόγου, κάθε “ψυλλιασμένου” πολίτη, κάθε τύπου που έχει στο ράφι της βιβλιοθήκης του την Εναλλακτική Λύση 3 (διαβασμένη ή αδιάβαστη):
Ρε, μήπως ζούμε στο V for Vendetta και δεν το ‘χουμε πάρει μυρωδιά;
Λοιπόν, επειδή δεν θέλει και πολύ για να σου ‘βγει τ’ όνομα με τέτοιες ερωτήσεις, απαντώ γρήγορα, λιτά κι απόλυτα: Όχι. Δεν ζούμε σ’ ένα πραγματικό V for Vendetta, παρόλο που ομολογώ το φετίχ μου, απ’ όσες θεωρίες συνωμοσίας έχω ακούσει, είναι η καλύτερη. Ξέρεις, καλοκαίρι μπήκε, λίγο σινεμά, λίγο κόμικ, λίγο η Νάταλι Πόρτμαν, κουμπώνεις δυο-τρία καραφάκια τσίπουρο, και να ‘σαι στην παραλία με φουτεράκι να συζητάς για το σκοτεινό σχέδιο των κυβερνήσεων που βρήκανε ιό για να επιβάλλουν την οργουελική δικτατορία τους. Γιατί (ΣΠΟΪΛΕΡ ΑΛΕΡΤ) δεν ξέρω αν στο ‘πα: στο V for Vendetta τον ιό ΤΟΝ ΔΙΕΔΩΣΕ τελικά στην Βρετανία το ίδιο το κόμμα του καγκελάριου!
Ωστόσο μπαρδόν, συγγνώμη, σόρρυ και λοιπά απολογητικά, όμως το πράγμα δεν μπορεί να είναι έτσι. Όχι, κανένα κράτος δεν κατασκεύασε τον κορονοϊό για να υποδουλώσει τους πολίτες του, ούτε για να νικήσει τους εχθρούς του, ούτε για να εξουσιάσει τον κόσμο χαϊδεύοντας την άσπρη γάτα με πλάτη στην κάμερα. Και το λέω μ’ αυτή την πελώρια, την απόλυτη σιγουριά, φίλε συνωμοσιολόγε μου, γιατί…
…στο σήμερα του 2020, ένα φάρμακο για τον κορονοϊό δεν θα μπορούσε να “εκβιάσει” κανέναν!
Ακόμα κι αν μια κυβέρνηση το πλάσαρε στους δικούς της για “πατέντα, μυστική φόρμουλα, προλάβετε πριν εξαντληθούν”, ο ιός αυτός δεν είναι εθνικός – είναι παγκόσμιος. Και τ’ άλλη κράτη ΔΕΝ θα παρακαλούσαν “δώσε και μένα μπάρμπα, να σώσουμε κι εμείς καμιά ψυχή”. Πουλάς – δεν πουλάς, μα θα κυκλοφορήσει το φάρμακο διεθνώς, μα θα παίξει γενόσημο, όπως και να ‘χει, εδώ τέτοια παρτάκικα δεν περνάνε.
Απ’ την άλλη, σκέψου και τούτο: η ιατρική πλέον είναι κι αυτή παγκόσμια. Δημοσιεύσεις, έρευνες, επικοινωνία. Πόσος καιρός θα έπαιρνε για να βρεθεί ένα νέο φάρμακο, από μια άλλη χώρα, μια άλλη ερευνητική ομάδα, μια άλλη πολυεθνική ή ένα άλλο πανεπιστήμιο; Ε, όχι, δεν θα έπαιρνε…
Οπότε, φιλαράκο μου συνωμοσιολόγε, “ψυλλιασμένε” και αναγνώστη των βιβλίων του Δήμου του Λιακόπουλου, μπορεί να ζουν ανάμεσά μας, αλλά σίγουρα δεν σχεδίαζαν καιρό να μας επιτεθούν μ’ έναν ιό ικανό να οδηγήσει σε παγκόσμιες δικτατορίες. Μη σκας και μη φοβάσαι: με το Facebook, τη Google, όλη την ψηφιακή πληροφορία κι επιρροή που μπορεί κανείς να πάρει και να έχει επάνω σου, ποιος να κάτσει να κατασκευάσει ιούς μωρέ; Για τέτοια είμαστε, λες και δεν έχουμε σοβαρές δουλειές να κάνουμε…
