Η Νεσλιχάν Κιοσέ, φοράει από αυτά τα πολύ όμορφα χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι της, που συνδυάζονται κάπως υπέροχα και αρμονικά με το τεράστιο χαμόγελο της. Είναι μόλις 22 χρονών, ζει σε ένα χωριό της Ροδόπης που ονομάζεται Νέο Καλλυντήριο και εργάζεται ως οδηγός στο ΚΤΕΛ Κομοτηνής.
“Στην αρχή, οι γιαγιάδες κυρίως φοβόντουσαν, αλλά πλέον με χαιρετάνε με χαμόγελο και με φωνάζουν με το υποκοριστικό Νέλλη”.
Σε περίπτωση που δεν είναι πολύ καθαρό τι σημαίνει αυτό, μάθε ότι είναι η μεγαλύτερη νίκη της καθημερινότητας απέναντι στον αιώνιο ρατσισμό και μισογυνισμό που διαρκώς παλεύουμε να ξεριζώσουμε και που όσο και αν τρώμε τα μούτρα μας, συνεχίζουμε να παλεύουμε. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τον αποκλεισμό του φόβου απ’ τις ζωές μας, από το ‘ξένο” που γίνεται δικό μας, το ανοίκειο που γίνεται οικείο και αναγκαίο.
Η Νεσλιχάν, είναι η πρώτη γυναίκα επαγγελματίας οδηγός στο Αστικό ΚΤΕΛ Κομοτηνής κάτι που σπούδασε σε ΙΕΚ της Θεσσαλονίκης, ώστε να μπορεί σήμερα να μεταφέρει με ασφάλεια τους επιβάτες της.
Θα συνεχίσουμε να χαμογελάμε με όσους παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο μέσω του μικρόκοσμου, μέχρι να μη μας κάνει την παραμικρή εντύπωση μια γυναίκα με μαντήλα καθισμένη στο τιμόνι ενός λεωφορείου.
Τεράστιος ο δρόμος αλλά και εμείς τόσο μεγάλες και μεγάλοι, που θα τον περπατήσουμε.
