“Ζήσης, 7, 6, ποιος; Ποιος; Βάλτο αγόρι μου! Το βάλε, το βάλε!”. Αυτά ήταν τα λόγια που βγήκαν απ’ το στόμα του Βασίλη Σκουντή, με αυτή του τη ξεχωριστή χροιά, στον αγώνα της Ελλάδας με τη Γαλλία. Ενός αγώνα που θα έκανε έναν ολόκληρο λαό να ζήσει στιγμές 1987, αλλά και ένα παιδάκι να ρωτάει επίμονα “Ποιος είναι αυτός που έβαλε το καλάθι;”.
Αυτό το παιδάκι, ήμουν εγώ. Στα 7 μου χρόνια, δεν είχα αποφασίσει ακόμα ποια ομάδα θα στηρίζω. Μεγαλωμένος σε ένα χωριό γεμάτο Ολυμπιακούς, τα προγνωστικά με έβγαζαν… κόκκινο. Μόνο ένα άτομο μπορούσε να αλλάξει αυτή μου την επιλογή. Το όνομα του: Παύλος Γιαννακόπουλος!
Τώρα θα αναρωτιέσαι “Πώς γίνεται αυτό;”. Η αλήθεια είναι ότι έγινα Παναθηναϊκός εξαιτίας του Διαμαντίδη. Η Διαφορά όμως ανάμεσα στο πράσινο τριφύλλι και τον κόκκινο έφηβο, έναν χρόνο νωρίτερα, ήταν 50.000 ευρώ, ένα ποσό που ο κ. Πάυλος το κάλυψε και έφερε το μπασκετικό μου είδωλο στην τωρινή μου ομάδα. Τόσο απλά, τόσο όμορφα.
Μου είναι αρκετά δύσκολο να μιλάω για την οικογένεια Γιαννακόπουλου. Ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο. Βλέπεις, σήμερα κλείνουμε 2 χρόνια ακριβώς από τον θάνατο του Παύλου και 711 ημέρες μετά απ’ αυτό το συμβάν φαίνεται πως ο Παναθηναϊκός, πλέον, θα τραβήξει διαφορετικούς δρόμους απ’ την οικογένεια που τον έκανε μεγάλο και τρανό. Έτσι τουλάχιστον είπε χθες στη συνέντευξη τύπου ο, μέχρι πρότινος, ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ, Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Με λίγα λόγια: Tέλος εποχής!
Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, αλλά αυτή η εποχή που τελειώνει, ξεκίνησε σαν σήμερα, στις 10 του Ιούνη του 1987, όταν για πρώτη φορά το όνομα “Γιαννακόπουλος” βρέθηκε για πρώτη φορά πίσω απ’ το τιμόνι του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Επίσης, την ίδια ημερομηνία “έφυγε” μετά από 31 χρόνια, ενώ σήμερα, 10 Ιουνίου του 2020, όλοι οι “βάζελοι”, έχουμε αυτό το βλέμμα της αβεβαιότητας, μετά από την ανακοίνωση ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου, δεν θα συμβαδίζει μαζί με το τριφύλλι, ύστερα από 33 χρόνια!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν σκάω για τη φυγή κανενός προσώπου από την ομάδα μου, άλλωστε το τριφύλλι είναι ιδέα και οι ιδέες μου είναι πάνω από ονόματα και καταστάσεις. Βέβαια, τα 33 αυτά χρόνια που οι Γιαννακόπουλοι είχαν το τιμόνι του μπασκετικού τμήματος, μπορώ να πω με σιγουριά πως τα μάτια του φίλαθλου κόσμου, είδαν ομάδες και παίκτες, που δύσκολα θα ξαναδούν. Και αυτός ίσως είναι ο λόγος που αυτό το τέλος μου τσακίζει τα σωθικά.
Βλέπεις η αγάπη της οικογένειας για το τριφύλλι, είναι αναμφισβήτητη. Μιλάμε για ένα άθλημα (το μπάσκετ) που έχει μόνιμα χασούρα, πράγμα που σημαίνει ότι όποιος μπει μέσα σε αυτό… θα μπει μέσα και οικονομικά. Θα μου πεις “Πολλοί δεν έχουν ομάδες μπάσκετ;”, ναι αλλά με μια διαφορά: Υπήρχαν εποχές που ό,τι παίκτη ήθελε ο Παναθηναϊκός, τον έπαιρνε χωρίς να λογαριάζει ποσά και συμβόλαια.
Το είχε πει άλλωστε και ο ίδιος ο Παύλος Γιαννακόπουλος “Άλλοι τα παίζουν στα καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό. Η δική μου τρέλα είναι ο Παναθηναϊκός”. Αυτή του η τρέλα, οδήγησε τους “πράσινους” σε απίστευτες επιτυχίες. Έξι Ευρωπαϊκά τρόπαια, αμέτρητα εγχώρια πρωταθλήματα και φυσικά παίκτες με το τριφύλλι στο στήθος, που όμοιοι τους δύσκολα θα ξαναπατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα.
Αν ανοίξουμε την κουβέντα για τους θρύλους που φόρεσαν τα πράσινα, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Μπορεί το κείμενο να πάρει πάνω από 1.000 λέξεις και αυτές να είναι μόνο ονόματα. Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης, Σάρας, Ντομινίκ Ουίλκινς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Θες κ’ άλλους; Αν όμως έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι απ’ τη θητεία του κύριου Παύλου και του κύριου Θανάση στον Παναθηναϊκό, αυτό θα ήταν κάτι άλλο. Η αγάπη τους για την ομάδα και ο σεβασμός για τον αντίπαλο.
Οι ιστορίες που έχουμε ακούσει κατά καιρούς για την συγκεκριμένη οικογένεια, αμέτρητες. Από την ιατρική βοήθεια στα θύματα της θύρας 7 το 1981, μέχρι την αποκλειστική κάλυψη των εσόδων για τη νοσηλεία του θρυλικού τρομπετίστα του Ολυμπιακού “Αττίλιο”. Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τη στήριξη του Θανάση στον Σωκράτη Κόκκαλη, όταν ο τελευταίος “τα άκουγε” από τον κόσμο του Ολυμπιακού για τη διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος της ομάδας;
Βλέπεις, δεν μισούσαν τον αντίπαλο. Ίσα-ίσα, αν κανείς ήταν άλλη ομάδα γούσταραν να μιλάνε μαζί του. Μια απ’ τις πολλές ιστορίες που διάβασα όταν πέθανε ο Παύλος, ήταν για μια παρέα φοιτητών το 2002 στο Final 4 της Μπολόνια. Ο τότε πρόεδρος της ομάδας, τους είδε, τους χάρισε 8 προσκλήσεις για τα ματς και όταν του είπαν ότι μερικοί ήταν Ολυμπιακοί, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ κτλπ, αυτός τους είπε “Έτσι μπράβο, να είστε αγαπημένοι”. Πόσο γλυκό; Πόσο όμορφο;
Για να μην σου μιλάω μόνο για τον Παύλο και το παρελθόν, πρέπει να αναφερθώ και στον Δημήτρη. Ο οποίος πήρε την ομάδα σε μια εποχή που τα οικονομικά δεδομένα ήταν πολύ διαφορετικά και κατάφερε να την κρατήσει σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Όσο για παίκτες-ονόματα, είχε και απ’ αυτούς. Καλάθης, Γκιστ, Τζέιμς είναι μερικοί απ’ τους αθλητές που “κράτησαν” τον Παναθηναϊκό στις top ομάδες. Βλέπεις για τον Ρικ Πιτίνο δεν σου μιλάω καν…
Όλα αυτά όμως, ανήκουν στο παρελθόν και το μέλλον μόνο άγνωστο είναι. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου, μετά από 33 χρόνια αποχωρεί απ’ το τριφύλλι και η πορεία της είναι άκρως επιτυχημένη. Σαράντα τίτλοι, σαράντα απονομές, σαράντα φορές που τα “πράσινα” πανηγύρια δεν σταματούσαν. Τέλος εποχής λοιπόν και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτή την οικογένεια, το οφείλουμε. Όσο για τον Παναθηναϊκό να είστε σίγουροι πως θα υπάρχει. Δεν πεθαίνουν οι ιδέες μάγκα μου, δεν πεθαίνουν…
