Ανοίγουν τα κλαμπ ρε μάγκα μου, επιτέλους! Όχι ότι είμαι ο τύπους που αλωνίζει κάθε ημέρα σε τέτοια, αλλά όσο να’ ναι, μου είχαν λείψει. Να, όποτε πηγαίνω σε αυτά, περνάω τέρμα καλά, πίνοντας τις ποτάρες μου και χορεύοντας. Ναι ok, μετά βέβαια, στέλνω και μηνύματα στην στο crush που τα μετανιώνω αμέσως την επόμενη ημέρα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…
Όπως και να’ χει όμως, γουστάρω άσχημα τη φάση. Αλλά η αλήθεια να λέγεται. Μεγάλωσα, έφτασα 22, κουράζομαι. Δεν μπορώ να πηγαίνω κάθε εβδομάδα πλέον, γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο, θα χρειάζομαι μετά 3 ημέρες αποθεραπεία και δεν με ψήνει ιδιαίτερα το όλο κόνσεπτ. Ξέρεις όμως τι με ψήνει; Τα πάρτι στα σπίτια ρε φίλε!
Έλα, κατάλαβες για ποια πάρτι σου μιλάω ντε. Για αυτά που απλά ένα άτομο βάζει το σπίτι του, οι καλεσμένοι τα ποτά και απλά περνάνε όλοι τζάμι εκτός απ’ τους γείτονες. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, μετά από κάποια ηλικία, οι συγκεκριμένες “μαζώξεις” είναι που μετράνε και που συζητιούνται για καιρό στους καφέδες ή στα αστυνομικά τμήματα, ανάλογα τη διάθεση της Κυρίας Νατάσας από δίπλα.
Πρώτα απ’ όλα, σε αυτά τα πάρτι όπου και να κοιτάξεις, θα δεις κάποιον γνωστό σου. Όχι, δεν είμαι Anti-Social προφανώς, αλλά αρκετοί μπορεί να βαριούνται να περνάνε τις Παρασκευές τους δίπλα από άγνωστα άτομα που καπνίζουν. Ε, πλέον θα τις περνάνε δίπλα από γνωστά. Που καπνίζουν! Τι καλύτερο; Ναι, φυσικά να μην καπνίζουν, συμφωνώ αλλά έλα να τους το πεις εσύ, εγώ δεν τους καταφέρνω…
Άσε και το άλλο: Αν γνωρίζεσαι με τον καθένα που υπάρχει μες στο σπίτι, δεν θα έχεις άγχος μην γίνεις ρεζίλι για κάτι, γιατί μια οικειότητα θα υπάρχει ρε αδερφέ όπως και να το κάνουμε. Συν ότι δεν θα χρειαστεί να στείλεις και τα μηνύματα που λέγαμε παραπάνω, καθώς κατά πάσα πιθανότητα το άτομο που θα τα λάμβανε θα είναι εκεί! Όχι ότι θα της μιλήσεις από κοντά βέβαια (εγώ τουλάχιστον δεν θα το έκανα, γιατί είμαι χέστης), αλλά τουλάχιστον θα γλιτώσεις το ρεζίλι του “Σ3 σκεφγωμαι ακμα σαγανάκι” που θα έγραφες μετά από 3 ποτά.
3 ποτά είπα; Αυτά είναι μόνο η προθέρμανση στα “House Party’s”. Προς θεού, δεν σου λέω να γίνεις Παπατριαντάφυλλος και να αρχίσεις να κατεβάζεις τεκίλες, αλλά θέλω να σε ενημερώσω πως σε αντίθεση με την παραλιακή, τα ποτά στο σπίτι μου (ή σε αυτό που θα γίνεται το πάρτι) είναι τζάμπα. Βασικά όχι ακριβώς τζάμπα, αλλά μπορείς να πιεις όσο θέλεις και να μην αγχώνεσαι για την τιμή του blue lagoon.
Κοίτα όμως, αυτό προϋποθέτει να έχεις “βάλει” ένα μπουκάλι μαζί με άλλα 3-4 άτομα για να “κερδίσεις” την είσοδο σου στο σπίτι, αλλιώς είτε θα φας πόρτα, είτε θα σε κοιτάνε όλοι με μισό μάτι που τους πίνεις τα ποτά. Αν θες πάντως τη γνώμη μου, βάλε εσύ τον χώρο και θα σου βγει τζαμπέ η φάση. Αυτό ουσιαστικά είναι το κόλπο… για να μην σε ξαναεμπιστευτούν οι γονείς σου, αλλά και για να σου μείνουν μερικά ευρώ για τα μπεργκεράκια μετα! Κάπου κερδίζεις, κάπου χάνεις, έτσι πάει.
Βέβαια αν πιει κανείς αρκετά σε αυτά τα πάρτι, η αλήθεια είναι πως θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Ε, μέσα σε σπίτι θα ναι, μπορεί να κάνει καμιά ζημιά ρε παιδί μου. Από την άλλη όμως, υπάρχει και κάτι θετικό. Ποιο είναι αυτό; Το να πέσει καπάκι σε κάποιο κρεβάτι για νάνι, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει 3 μέσα, να ξεράσει σε κάποιο ταξί και να τον κυνηγάνε οι πορτιέριδες για να τον πιάσουν επειδή δεν πλήρωσε.
Το αρνητικό εδώ βέβαια, είναι το να μπεκρουλιάσουν αρκετά άτομα και να χρειάζεσαι 15 κρεβάτια. Τότε ναι, το λες και μαρτύριο όλο αυτό, γιατί μαζί με τους μεθυσμένους, αυξάνονται και οι πιθανότητες για… δωράκια στο σπίτι. Κάτι που δεν βοηθάει καθόλου στο μάζεμα μετά…
Μιας και ανέφερα το μάζεμα, να ξέρεις, δεν υπάρχει τίποτε πιο γλυκό και όμορφο απ’ αυτό. Όχι δεν τρελάθηκα να θέλω να σφουγγαρίζω στις 4 το χάραμα, αλλά αν έχεις καλή παρέα και σε βοηθήσει, μετά απ’ την όλη διαδικασία, αρχίζουν τα ωραία. Ποια είναι αυτά; Οι συζητήσεις για ό,τι μπορείς να φανταστείς μέχρι τις 9 το πρωί. Μέχρι δηλαδή, να σας πάρει όλους μαζί ο ύπνος στους καναπέδες, έχοντας αναλύσει το πόσο δύσκολο είναι να γλύψεις τον αγώνα σου, τα άκυρα που έφαγα απ’ τη Μαρία το 2016, αλλά και πει το πόσο πολύ αγαπιέστε μεταξύ σας όλη η παρέα. Θες τίποτα καλύτερο;
Άρα ναι, αν δεν θες να τρέχεις μέχρι την παραλιακή και να τσακώνεσαι συνέχεια με την παρέα σου για τη μουσική που παίζουν τα κλαμπ, κάνε ένα δικό σου! Όχι κλαμπ ντε, πάρτι. Μάζεψε κόσμο, βάλε τέρμα τα ηχεία, πάρε κρασί με 2 ευρώ (γιατί έτσι κάνουν οι μερακλήδες) και κατά τις 4 ξεκίνα να χορεύεις “I love it when you call me señorita, I wish I could pretend I didn’t need ya…”. Ναι ok, το τελευταίο θα το κάνω μόνο εγώ και αυτό γιατί προτίμησα το φθηνό κρασί παρά το Ουίσκι που έφερε ο Θανάσης, αλλά δε βαριέσαι…
