Όπως έχεις καταλάβει, εδώ μέσα, στο τιμημένο Provocateur, έχουμε μια μεγάλη αγαπη στο σινεμά. Πέρσι, είχαμε στείλει κοτζάμ ερωτικό γράμμα, στους θερινούς σινεμάδες της χώρας. Ναι, πολύ καλά κάναμε και φέτος, ακόμη περισσότερο χρειάζεται να στηρίξουμε τους κινηματογράφους της γειτονιάς μας, για να υπάρχουν και του χρόνου μαζί μας, χωρίς κανόνες social distancing, τότε! Ωστόσο, εμείς εδώ είμαστε δίκαιοι άνθρωποι. Ανέκαθεν, ήμασταν δηλαδή. Όπως λοιπόν κράζουμε τα στραβά, έτσι όταν χρειάζεται χειροκροτούμε και τα καλά! Δεν γίνεται που λες, να γουστάρεις σινεμά και ταινιάκια και να μην είχες ονειρευτεί κάποια στιγμή ένα drive-in cinema, δίπλα σου. Ναι, ντάξει θα δεχτούμε και το πιθανό γλέντι στα σχόλια ότι κάνουμε σαν Αμερικανάκια, αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει. Βλέπεις, ευθαρσώς και μεγαλοφώνως θα παραδεχτούμε ότι λαχταρούσαμε ένα drive-in cinema, σαν δεκάχρονα που τους τρέχουν τα σάλια, όταν η μάνα τους στοκάρει 3bit στο σούπερ μάρκετ! 

Κάπως έτσι λοιπόν σκάνε σαν τα σαλιγκάρια μετά από τη βροχή, τα drive in cinemas κι η ανυπομονησία μας να βρεθούμε σε ένα από αυτά, μόνο με την προσμονή της κυκλοφορίας του “Tenet“, μπορεί να συγκριθεί από τον Κρίστοφερ Νόλαν. Για αυτό, σαν άλλοι Σέρλοκ Χολμς, από το Αιγάλεω, θα ψάξουμε να βρούμε τους λόγους, που τα drive-in cinemas ήταν η πιο διαδεδομένη σινεφίλ ένοχη απόλαυση, πριν μας εμφανιστεί η πανδημία του COVID-19 και μας αναγκάσει να τρέξουμε στα ΙΧ μας για να δούμε μια ταινία της προκοπής. 

Η ιστορία 

Ψάξαμε που λες και βρήκαμε μπόλικα πράγματα για την ιστορία τους, να είναι καλά κάποιοι σινέ-πιβάτες μας. Έτσι μάθαμε ότι τα drive-in, ήταν ιδέα του Ρίτσαρντ M. Χόλινγκσχεντ Τζ., ενός νεαρού από το Νιου Τζέρσεϊ, ένα από τα πρώτα drive-in που έχουν καταγραφεί ήταν το σινεμά Theatre de Guadalupe στο Νιού Μέξικο, όπου υπήρχαν θέσεις τόσο για καθήμενους, όσο και χώρος για αυτοκίνητα. Το σινεμά άνοιξε τον Απρίλιο του 1915. Ο Χόλινγκσχεντ θεωρείται ο πατέρας του drive-in. Θέλησε να διαφημίσει με αυτόν τον τρόπο τη μάντρα αυτοκινήτων του πατέρα του, ενώ θέλησε να βρει μια αναπαυτική λύση για να βλέπει ταινίες η εύσωμη μητέρα του, η οποία δεν χωρούσε στα καθίσματα των συμβατικών κινηματογραφικών αιθουσών. Στις 6 Αυγούστου 1932 κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του. Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα εγκαινίασε τον πρώτο κινηματογράφο drive-in. 

Τα επόμενα χρόνια οι αμαξοσινεμάδες αυξάνονταν και πληθύνονταν με γεωμετρική πρόοδο, ειδικά στην πατρίδα τους, τις Η.Π.Α. με χιλιάδες να ξεφυτρώνουν, όπου υπήρχε άπλα. Από εγκαταλελειμμένα πάρκινγκ και ξεχασμένες μάντρες αυτοκινήτων και οικοδομικών υλικών, μέχρι αχανή χωράφια της αμερικανικής ερήμου. Ένα μεγάλο πανί, ένας προτζέκτορα κι ένα φιλμ νουάρ, ήταν αρκετά, για να στηθεί ένας σινεμάς. Για κάθε κινηματογραφόφιλο ήταν η καλύτερή του, μιας και δεν τον ένοιαζαν πια οι βροχές, ούτε τον ενοχλούσαν αυτές οι αναθεματισμένες καρέκλες, που τέλειωνε 2 βολταρέν μετά από κάθε προβολή για να ισιώσει η πλάτη του. Μετά, ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση στο Αμέρικα κι όπως μπορείς να καταλάβεις, δεν άφησε τίποτα όρθιο. 

Το χάσαμε το drive-in πατριώτη 

Στην Ελλάδα, ποτέ δεν το είχαμε τόσο με το άθλημα, με αποτέλεσμα να μην κάνουν το χαμό που έκαναν αλλού. Για κάποιο λόγο που κανείς δεν κατάλαβε μάλιστα, στη δεκαετία του 1970, έπαιζαν συνήθως ερωτικές ταινίες. Τα πλέον γνωστά της ελληνικής πιάτσας, ήταν οι σινεμάδες στη Μαλακάσα, στην Αμμουδάρα Κρήτης, στην Κηφισίας και στην Αγία Παρασκευή. Σε μια ελαφρώς καμένη ταινία, με τον Θανάση Βέγγο, βλέπουμε κι ένα από δαύτα, σε μια σκηνή της. Λίγα πράγματα αν εξαιρέσεις τα παραπάνω, για αυτό περιμέναμε τη στιγμή που θα έρθει η κατάσταση τούμπα, να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. 

Φέτος, θα γίνει του drive-in το κάγκελο! 

 

Στην Ελλάδα είναι να μην πάρουμε φόρα. Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε με μπόλικα από δαύτα, που θα κάνουν το φετινό μας καλοκαίρι, αξέχαστο. Θα έχουμε λοιπόν και Άθενς Ντράιβ- Ιν και Σαλονικιό και στη Γλυφάδα και στο Χαϊδάρι. Επίσης για τέταρτη χρονιά, το κρατάνε αληθινό στο En Lefko. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, η φάση θα είναι μία το φετινό καλοκαίρι! Βενζίνα να υπάρχει κι άγιος ο κινηματογραφικός Θεός. Τι κι αν μας ξηγήθηκε social distancing, η φετινή καλοκαιρινή σεζόν, εμείς θα πάρουμε το αμάξι μας και θα κινήσουμε για άλλες σινεματικές πολιτείες. Θα τραβήξουμε και τον μοχλό στην καρέκλα του οδηγού και του συνοδηγού κι όλα τα άλλα θα πάρουν τον δρόμο τους. 

Τέλος, στο εκνευριστικό μασούλημα πατατακίων γύρω σου. Χαιρέτα κι εκείνους τους αψηλούς που στρογγυλοκάθονταν μπροστά σου, όσο εσύ πάθαινες νευροκαβαλίκευμα στον αυχένα, για να διαβάσεις τους υπότιτλους. Ξέχνα τους ψιθύρους και τις ειδοποίησεις των κινητών, που επιτίθονταν στην Ολύμπια ψυχραιμία σου, χωρίς έλεος. Σαμπουάν κι αφρόλουτρο να πάρεις μονάχα, γιατί θα πλυθείς και θα λουστείς περισσότερη νοσταλγία από όση μπορείς να καταναλώσεις!  

Να βλέπεις σινεμά, τώρα περισσότερο από ποτέ. Σε αμάξι, σε καρέκλα, σε καναπέ, ακόμη και μισοκοιμισμένος στο κρεβάτι σου!