Σήμερα συμπληρώνονται 35 χρόνια απ’ το Χέιζελ. 35 ολόκληρα χρόνια απ’ την πιο μαύρη μέρα στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Εκείνη τη χρονιά ο χουλιγκανισμός έδειξε το χειρότερο του πρόσωπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα; 39 νεκροί και δεκάδες τραυματίες και η απόδειξη ότι η υπερβολική αγάπη και ο τυφλός φανατισμός για μια ομάδα, μπορεί να σκοτώσει.
Τρεις δεκαετίες (και κάτι) μετά, η εικόνα στην Ευρώπη, είναι πολύ διαφορετική. Οι διασυλλογικοί τελικοί είναι γιορτές, ενώ πολλές φορές, υπάρχει πιθανότητα να δεις οπαδούς των δυο ομάδων στις κερκίδες, αγκαλιασμένους και μαζί, να απολαμβάνουν το παιχνίδι και γενικότερα στα γήπεδα να υπάρχει η ατμόσφαιρα του “Να κερδίσει ο καλύτερος”.
Όλα αυτά όμως, όπως προείπα, στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα βλέπεις, συνεχίζουμε να ζούμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Πριν από μερικές ημέρες μάλιστα, είχαμε πάλι τα γνωστά. Συμπλοκές μεταξύ οπαδών στο Ίλιον, με ξιλίκι μες στη μέση του δρόμου. Και η αιτία αυτού; Απλά οι… “άνδρες” της υπόθεσης υποστήριζαν διαφορετικές ομάδες. Έγκλημα!
Βέβαια, θα μου πεις και με το δίκιο σου “Αυτά δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα, σε ολόκληρο τον κόσμο τα συναντάς”. Ναι δεκτό, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει εμετικά σκηνικά να συμβαίνουν στην Ισπανία, την Ιταλία και γενικότερα σε όλες της χώρες της Γης. Το θέμα μου όμως εμένα είναι άλλο. Αν θες να φας το κεφάλι σου, να το φας, δικαίωμα σου. Γίνεται όμως να μην την πληρώνουν άμαχοι;
Τις προάλλες χάζευα ένα βιντεάκι στο YouTube, από το εξωτερικό. Εκεί κάποιοι κάφροι, αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους σε ένα πάρκο. Καλά ως εδώ; Ε, στο πάρκο πήγαν άτομα και απ’ τις δυο ομάδες και άρχισαν το ξιλίκι. Και τι ξιλίκι, ε; Απίστευτες μπουνιές, κλοτσιές και τα σχετικά.
Και ρωτάω εγώ τώρα. Είδες άμαχο πληθυσμό εκεί τριγύρω; Όχι! Όσοι ήθελαν να φάνε τα μούτρα τους, πήγαν, τα έφαγαν και τέλος, πάπαλα, αυτό ήταν. Ούτε μπουνιές σε άκυρα άτομα γιατί φοράνε διαφορετικά φούτερ, ούτε δακρυγόνα σε παιδάκια, ούτε σπασίματα ξένης περιουσίας.
Αυτό που θέλω να σου εξηγήσω, είναι ότι (και) ο οπαδισμός, έχει τους κανόνες του. Κάτι που μάλλον εδώ, το έχεις αντιληφθεί λάθος! Διαφωνώ κάθετα με τη βια, το να πορώνεσαι για μια ομάδα και το να παίζεις ξύλο για αυτή. Αλλά σε περίπτωση που είσαι τόσο κάφρος που θες να το κάνεις, τουλάχιστον μην παίρνει η μπάλα άτομα που απλά θέλουν να περάσουν τον χρόνο τους βλέποντας ποδόσφαιρο.
Για να στο κάνω λίγο πιο λιανά, αν θες να το παίξεις μάγκας, κάντο εκεί που δεν σε παίρνει. Στο εξωτερικό, οι αληθινοί “ultras”, αυτοί που είναι γνωστοί για τη δράση τους και για τα… ντράβαλα τους, έτσι το κάνουν. Ούτε περιμένουν σε στενά παιδάκια με τους πατεράδες τους για να τους πάρουν τα κασκόλ, ούτε την πέφτουν σε άτομα που απλά έχουν άλλες προτιμήσεις ως προς την ομάδα.
Και όχι, αν είσαι ένας τέτοιος άμυαλος σαν αυτόν που ανέφερα παραπάνω, δεν φταις εσύ. Δεν φταις, γιατί αν έκανες τις “μαγκιές” που κάνεις στο γήπεδο, σε κάποιο στάδιο της Αγγλίας ή της Ιταλίας, θα ήσουν σπίτι σου κάθε Σαββατοκύριακο και όχι στο πέταλο. Ξέρεις γιατί; Γιατί εκεί προσέχουν το προϊόν τους. Εκεί, όποιος κάνει κάτι το οποίο δεν συμβαδίζει με τις αξίες του ποδοσφαίρου τον πιάνουν οι κάμερες.
Γιατί ναι, στο εξωτερικό υπάρχουν κάμερες στο γήπεδο. Οk, γενικά διαφωνώ με τη φάση της κάμερας, αλλά εδώ ρε μάγκα μου, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν. Πίστεψε με, οι τύποι που κάνουν ό,τι κάνουν, δρουν εκ του ασφαλούς. Έτσι, αν υπήρχε ένας “Big Brother”, ίσως και να μην ήταν τόσο… αλάνι.
Ψιτ, χούλιγκαν, δεν ξέρω τι έχεις σκοπό να πετύχεις με αυτά που κάνεις μέσα και έξω απ’ το γήπεδο αλλά θα έπρεπε να ξέρεις πως όταν κολλάς μαγκιές σε πιτσιρικάδες, χωρίς λόγο (εκατοντάδες τέτοια σκηνικά έχουν ακουστεί), δεν είσαι χούλιγκαν, ούτε λάτρης της ομάδας σου. Είσαι σκέτο βλάκας!
Υ.Γ. Δεν αναφέρθηκα σε ομάδες ονομαστικά και δεν θα το κάνω, αλλά βλέποντας ξανά και ξανά τις εικόνες του Χέιζελ σπάω. Σπάω γιατί μου έρχονται στο μυαλό τόσα σκηνικά στα ελληνικά γήπεδα που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε τραγωδίες. Πόση ανάγκη έχεις ρε φίλε να σπάσεις το κεφάλι του απέναντι, επειδή είναι πράσινος, κόκκινος, κίτρινος… πορτοκαλί, πόση;
