Η φωνή του Κόλιν Κάπερνικ θα συνεχίσει να ζει, όσο δολοφονούνται αθώοι Αφροαμερικανοί

Σήμερα το πρωί, είχα ένα αρκετά παράξενο ξύπνημα. Ξέρεις, απ’ αυτά που ίσα-ίσα έχεις ανοικτά τα μάτια σου, ενώ ταυτόχρονα σκρολάρεις στα social media για να δεις τι παίζει. Μέσα στον χαμό από κειμενάκια, φωτογραφίες και τραγούδια, αυτόματα, έπαιξε και ένα βίντεο, από ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο.

 

Οι πρώτες λέξεις που άκουσα ” Please, i can’t breathe”, το προσπέρασα. Βλέπεις, τα μάτια μου ακόμα δεν ήταν τέρμα ορθάνοιχτα και το μυαλό μου δεν λειτουργούσε στο 100% των δυνατοτήτων του για να κάνει τον συνειρμό. Λίγο αργότερα, με τον καφέ, ξανά το ίδιο βίντεο μπροστά μου. Το είδα. Σιωπή…

 

Ακόμα ένας φόνος Αφροαμερικανού πολίτη στην Αμερική. Ακόμα ένας λευκός αστυνομικός που δολοφόνησε. Ναι το γνωρίζω, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να μιλάω για το τι ήταν το θύμα και τι ο θύτης, αλλά αν σου πετούσα σε ανύποπτο χρόνο τη συγκεκριμένη είδηση, κατά πάσα πιθανότητα η ερώτηση σου θα ήταν μόνο μια: “Για ποιο απ’ όλα τα περιστατικά μιλάς;”.

 

Αμερική μάγκα μου, η χώρα της αστυνομικής βίας σε μαύρους πολίτες. Το παραπάνω περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο και δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο. Όσα κείμενα και να γραφτούν, όσα ποστ και να γίνουν, όσο υπάρχει αυτό το σκατένιο κωλοσύστημα που δίνει τόση εξουσία σε αυτά τα κτήνη, δεν θα αλλάξει κάτι.

 

Βέβαια, κάποιος πρέπει να μιλήσει για όλα αυτά. Αν όμως αυτός ο κάποιος είναι Αφροαμερικανός (όχι τόσο γνωστός) αθλητής, θα υποστεί και τις συνέπειες. Δεν κατάλαβες για τι σου λέω; Έλα τώρα, για τον Κόλιν Κάπερνικ μιλάω!

 

 

Είναι αρκετά πιθανό να μην γνωρίζεις τον συγκεκριμένο παίκτη. Βλέπεις, δεν έχει τη φήμη του Τζόρνταν, ενώ το άθλημα του, το ράγκπι, δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστό στην Ελλάδα. Στη δικιά μου μνήμη όμως, έχει μείνει. Όχι, δεν ήταν ο αγαπημένος μου κουόρτερμπακ στο NFL, αλλά ο άνθρωπος που αποφάσισε να θυσιάσει το παιδικό του όνειρο που ήδη είχε πραγματοποιήσει, για να φωνάξει για κάτι, που λίγοι έχουν τα κότσια να ψηθυρήσουν.

 

Όπως σου είπα και πιο πάνω, δεν είναι η πρώτη φορά φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η καταστολή προς άοπλους μαύρους, είναι διαφορετική. Εκεί, αν είσαι λευκός, ένστολος και έχεις εξουσία, κάνεις ό,τι σου καπνίσει, χωρίς να λογοδοτείς για τίποτα. Τι, δεν με πιστεύεις; Άκου αυτό εδώ: Ο αστυνομικός που δολοφόνησε τον Έρικ Γκάρνερ, το 2014, κρίθηκε αθώος και μέχρι το 2019 τελούσε κανονικά τα χρέη του.

 

Αν δεν σου λέει τίποτα το όνομα “Έρικ Γκάρνερ”, είναι ένας απ’ τους λόγους που σήμερα σου μιλάω για τον Κάπερνινκ. Ο τότε παίκτης του NFL, μη αντέχοντας να βλέπεις συνεχώς άοπλους Αφροαμερικανούς να δολοφονούνται από ένστολους λευκούς αστυνομικούς, αποφάσισε να δράσει. Έτσι, στον αγώνα της ομάδας του, των 49ers, κόντρα στους Packers διαμαρτυρήθηκε. Γονάτισε στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου των Η.Π.Α., δείχνοντας σε ολόκληρη την Αμερική ότι “Δεν πάει άλλο”.

 

 

Το αποτέλεσμα; Κατ’ εντολή πλανητάρχη, Ντόναλντ Τραμπ, ο Κάπερνικ αποδεσμεύθηκε από την ομάδα του, ενώ κανένας άλλος σύλλογος δεν θέλησε να αποσπάσει την υπογραφή του. Και όχι, ο Κόλιν δεν ήταν κακός παίκτης, το αντίθετο μάλιστα. Βέβαια, δεν τον έλεγες και σούπερ σταρ, για να μην μπορεί κανείς αν τον αγγίξει. Έτσι, σιγά-σιγά η φωνή του Κάπερνικ, άρχισε να “σπάει”, καθώς ένα ολόκληρο σύστημα τον άφησε άνεργο, στερώντας του το παιδικό του όνειρο και πετώντας τον παράλληλα εκτός NFL.

 

Τότε ήταν όμως που η κραυγή του, θα ενώνονταν με εκατομμύρια άλλες. Ο πρώην παίκτης των 49ers, δεν ξεχάστηκε. Έγινε σύμβολο, πήρε το βραβείο “Πρεσβευτής της συνείδησης” από τη “Διεθνή αμνηστία”, ενώ το όνομα του θα είναι απ’ τα πρώτα που θα ακούσεις, στους αγώνες ενάντια στις δολοφονίες των Αφροαμερικανών και των φυλετικών διακρίσεων!

 

Ο Κάπερνικ όμως, δεν ήταν μόνος. Λίγο νωρίτερα, το 2014, ένας ολόκληρος οργανισμός, το ΝΒΑ, αποφάσισε να φωνάξει και αυτό με τη σειρά του, για τον θάνατο του Έρικ Γκάρνερ. Οι μεγάλοι σταρ της διοργάνωσης, τύπωσαν μπλουζάκια με τις τελευταίες λέξεις του θύματος. Ποιες ήταν αυτές; “Ι can’t Breathe”. Σου θυμίζουν κάτι; Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του Τζορτζ Φλόιντ, του ανθρώπου που δολοφονήθηκε χθες στη Μινεσότα.

 

Βέβαια, τότε, κανείς δεν είχε τα κότσια να πειράξει τον ΛεΜπρόν για το γεγονός ότι μίλησε (και ακόμα μιλάει) σε μια ολόκληρη χώρα, για τις φυλετικές διακρίσεις. Γιατί ναι, περί διακρίσεων πρόκειται.

 

 

Πώς εξηγείς άλλωστε το γεγονός, ότι οι δολοφονίες άοπλων Αφροαμερικανών, είναι πενταπλάσιες σε σχέση με αυτές ενάντια σε λευκούς; Πώς εξηγείς το γεγονός, ότι όποιος μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα, αυτόματα γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος για το σύστημα (π.χ. Κάπερνικ); Και όχι, δεν υπήρχαν μόνο δολοφονίες. Ανά καιρούς έχουν υπάρξει και ξυλοδαρμοί, μαύρων ανθρώπων από αστυνομικούς. Ξέρεις γιατί δεν έγινε ολόκληρο ζήτημα με αυτά τα περιστατικά; Γιατί τα θύματα… έζησαν!

Σήμερα το πρωί, δεν άντεξα. Σήμερα το πρωί, νιώθω πως ήρθα στον πραγματικό κόσμο. Στη Μινεσότα, πριν από μερικές ώρες, ένας άνθρωπος προσπαθούσε να αναπνεύσει, να κουνηθεί. Στη Μινεσότα πριν από μερικές ώρες, ένας άνθρωπος προσπαθούσε να κρατηθεί στη ζωή.

 

Ένας άοπλος Αφροαμερικανός, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να συνεχίσει να έχει ανοικτά τα μάτια του και να αντικρίσει ξανά την οικογένεια του. Ένα καθίκι όμως δεν τον άφησε. Ένα κτήνος τον πατούσε με δύναμη στον λαιμό. Και ρωτάω τώρα εγώ: Πόσα πατήματα θέλουν αυτά τα λευκά κτήνη, ώστε να ξεμπερδέψουμε μια και καλή από την καταστολή τους;