Ξεκινάει το καλοκαίρι και ήδη έχω άγχος. Τι θα συμβεί φέτος; Μια απ’ τα ίδια; Και τα ερωτήματα σιγά-σιγά αυξάνονται. Θα κάνουμε τίποτα συναρπαστικό αυτό το τρίμηνο; Θα χαρώ επιτέλους διακοπές; Θα ανοίξουν οι κατασκηνώσεις; Ναι ok, στο τελευταίο ό,τι και να γίνει δεν θα με επηρεάσει, αλλά καλό θα ήταν να ανοίξουν, ώστε να έχουν θέσεις εργασίας τόσα άτομα και το κεφάλι τους ήσυχο αρκετοί γονείς.
Βέβαια, πολλά παιδάκια δεν θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, γιατί πολύ απλά θα βρίσκονται σε μια τέτοια (κατασκήνωση ντε). Δεν ξέρω τι παίζει και αρκετά πιτσιρίκια γουστάρουν τέρμα αυτή τη φάση, αλλά σαν φαν του “Καλοκαίρι στο χωριό”, καταλαβαίνω τα άλλα που δεν θέλουν καν να πατάνε το πόδι τους εκεί και είμαι εδώ για να πω δυο πραγματάκια. Να με ακούσεις και εμένα το καημένο, που μια φορά πήγα κατασκήνωση στη ζωή μου και το πέρασμα μου απ’ αυτήν ήταν μικρότερο και απ’ τη χαρά της “Miss Colombia” στα καλλιστεία του 2015.
Θα με ρωτήσεις “Γιατί δεν σου άρεσε ρε Σπύρο;” και εγώ δεν θα σου απαντήσω, αλλά θα σε ρωτήσω κάτι άλλο εκ’ νέου: Γιατί να μου αρέσει δηλαδή; Έλα τώρα, μην μου δείξεις τις εγκαταστάσεις που έχουν πισίνες, τεράστια γήπεδα και γενικότερα θυμίζουν Disneyland, χαίρω πολύ. Κάτσε απλά να πούμε για την όλη φάση της της κλασσικής Ελληνικής κατασκήνωσης, η οποία δεν είναι και τόσο “ουάου” σαν όλα τα παραπάνω.
Αρχικά, πρέπει να ξυπνάς απ’ το χάραμα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΑ. Γιατί ναι, πότε έχουν τα έρμα τα παιδάκια λίγο χρόνο για αρκετό νάνι και ξενύχτια; Το καλοκαίρι; Α, μαλακία, ας τα βάλουμε να σηκώνονται στις 8, γιατί αν βάζαμε ξυπνητήρι στις 11, δεν θα θυμίζαμε και τόσο στρατό και δεν μας αρέσει αυτό.
Ρε πάτε καλά; Προσωπικά, αν έχω κάτι να θυμάμαι απ’ τα καλοκαίρια μου, αυτά είναι κάτι σκηνικά του τύπου, να τσουλάμε κάδους στο χωριό, χωρίς κανέναν λόγο, στις 4 το χάραμα. Θες να μου πεις, πώς κάτι τέτοιο θα γινόταν αν είχαμε πρωινό ξύπνημα; Πολύ απλά ΔΕΝ θα γινόταν. Άσε και το άλλο. Δεν σε ξυπνάνε τόσο νωρίς για να δεις παιδικά, αλλά σου έχουν και ένα πρόγραμμά σκέτη… απόλαυση.
Γιατί ok, πες ότι έκανες το ψυχικό και αριβάρισες μαζί με τα άλλα παιδάκια για πρωινό και κουβεντούλα την ώρα που οι γιαγιάδες βλέπουν Γιώργο Αυτιά. Μετά ξέρεις τι γίνεται; Το ό,τι να ναι. Αφού καθαρίσεις το σπιτάκι σου, ξεκινάς τις δραστηριότητες κατά τις 9-10. Ψιτ κατασκήνωση, άκου πως έχει. Ό,τι δραστηριότητα και αν έχω, κοντά στις 11 το πρωί μες στο καλοκαίρι, δεν τη χαίρομαι. Πιο πιθανό είναι να κερδίσω τον διαγωνισμό κοκκινίσματος, με τόση ζέστη, παρά να μπορέσω να κάνω κάποιο άθλημα. Γκέγκε;
Πραγματικά, δεν ξέρω ποιος είχε αυτή τη σκέψη, αλλά ακόμα και ο περίπατος αυτή την ώρα είναι ένα μαρτύριο. Όλα αυτά βέβαια θα ήταν διαφορετικά, αν υπήρχε πισινούλα. Ναι το ξέρω, σε μερικές κατασκηνώσεις υπάρχουν και αλλάζει η όλη φάση, αλλά όταν σε αυτή που έχεις πάει εσύ το πιο κοντινό σε νερό είναι μια γούβα με λάσπες, ε, σπας, δεν αντέχεις!
Βέβαια, τα χειρότερα ξεκινάνε λίγες ώρες μετά. Γιατί; Γιατί κοιμάσαι. Ναι αυτό. Θυμάσαι που τα καλοκαιρινά μεσημέρια τα περνούσες βλέποντας Baywatch, Μουτσινά και περίμενες το απόγευμα για να πας να παίξεις; Ε, αυτά εδώ δεν περνάνε.Ύπνος! Που εν μέρη, μοιάζει λογικό να πέφτεις ξερός κατά τις 3, γιατί αν σε έχουν σηκώσει χωρίς κανέναν λόγο στις 8 το πρωί. Αλλά όχι, τα καλοκαιρινά μεσημέρια είναι ιερά, γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι σαν πρωινά και πρέπει να τα τιμάς!
Και έτσι, σιγά-σιγά, με σταθερά και βαρετά βήματα, έρχεται το απόγευμα. Το οποίο, μετράει ρε μάγκα μου! Ok, προφανώς και δεν συγκρίνεται με το αντίστοιχο σε οποιοδήποτε χωριό, αλλά σε σχέση με το όλο μαρτύριο, λέει. Βλέπεις, έχει πέσει ο ήλιος και έχει μια δροσιά, ενώ σε συνδυασμό με τον μεσημεριανό ύπνο γουστάρεις να παίξεις ποδοσφαιράκι και μπάσκετ, σε αρκετά κουλ εγκαταστάσεις.
Όλα αυτά βέβαια, μέχρι να στη σπάσουν. Γιατί εκεί που είστε έτοιμοι να πάτε για το “Golden Goal” με το σκορ 20-20 (ναι κύριε μου, υψηλό σκορ, έχετε δει 9χρονα να παίζουνε μπάλα;), ακούγεται μια φωνή που λέει “Ώρα για ταινία”. Γιατί ως γνωστών, ένα πιτσιρίκι τρελαίνεται για να περάσει το βράδυ του βλέποντας ταινίες, τον Ιούλιο! Εκτός βέβαια, αν οι ομαδάρχες γκομενίζουν μεταξύ τους (προφανώς και στη δικιά μου όχι γιατί ήμασταν μόνο αγόρια), τότε σε ξεχνούν και το πιο πιθανό είναι να σταματήσεις το ματς επειδή έσπασες το πόδι σου!
Απ΄την άλλη όμως, έχει και τα καλά της αυτή η φάση. Ποια είναι αυτά; Χωρίς να ξέρω τίποτα, υποθέτω πως ο Κουτσογιαννόπουλος με τον Γεροντόπουλο πήγαν σε κατασκηνώσεις μικροί και μάλλον κάπως έτσι αγάπησαν το σινεμά. Επίσης, γνωρίζω ότι την τελευταία μέρα, όλοι παίζουν “Τον κρυμμένο θησαυρό”, αλλά είπα να μην το αναφέρω καν. Βλέπεις, έρχομαι από το 2020 και δεν θέλω να σε ταράξω!
Πριν με πεις κομπλεξικό και χαζό, θα σου πω ένα πράγμα. Βασικά δυο. Πρώτων, έχεις δίκιο. Δεύτερον, πιστεύω πως τις κατασκηνώσεις τις κάνουν οι ομαδάρχες. Τι εννοώ: Αν βάλεις, για παράδειγμα, ομαδάρχη σε κατασκήνωση τον Μπίλι Μάντισον, ε, τα πιτσιρίκια θα περάσουν τέλεια. Γιατί; Γιατί θα κοιτάει να γκομενίζει με ομαδάρχισες όλη την ώρα, δεν θα ξυπνάει με τίποτα τα πρωινά, θα ξενυχτάει τα βράδια και γενικότερα, δεν θα θυμίζει σε τίποτα διοικητή. Άρα ναι, η πρόταση μου είναι, όσοι συμφωνούμε με τα παραπάνω για τις κατασκηνώσεις να φτιάξουμε ένα κίνημα, να μπούμε ομαδάρχες και να χαρίσουμε στα παιδάκια που πάνε σε αυτές ένα ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Συμφωνεί κανείς; Τι, όχι; Πάλι μιλάω μόνος μου. Τρελάθηκα…
