Δεν θέλω να στο κρύψω, με το που έμαθα πως ξαναξεκινάνε τα μεγάλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, πηδούσα απ’ τη χαρά μου. Η Λίβερπουλ και επίσημα πλέον, μετά από χρόνια θα στεφθεί πρωταθλήτρια και όσο να’ ναι, περιμένω να ζήσω με τεράστιο πάθος τις πρώτες στιγμές, μετά το τελευταίο σφύριγμα που θα τη “γυρίσει” στον θρόνο της.
Βέβαια, όλη μου η χαρά, πήγε ουσιαστικά στράφι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Όχι, δεν ακυρώθηκε η Premier Legaue, ούτε η Λίβερπουλ έχασε το πρωτάθλημα. Απλά, ξεκίνησε πρώτη απ’ όλες η Γερμανική λίγκα και έκατσα να τη δω. Τι το ήθελα… Δεν είναι πως ήταν χάλια το θέαμα, το αντίθετο μάλιστα, στο πρώτο ματς μετά την καραντίνα το σκορ ήρθε 4-0, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.
Γιατί; Γιατί όπως και να το κάνουμε, παιχνίδι χωρίς οπαδούς, δεν είναι παιχνίδι. Δεδομένο αυτό. Όσα γκολ και να μπούνε, ό,τι και να γίνει στο ματς, αν δεν υπάρχουν άτομα να γκαρίζουν (σε λογικά πλαίσια) στις κερκίδες, τίποτα δεν είναι ίδιο. Πραγματικά, τα ματς στην Bundesliga την προηγούμενη εβδομάδα, ήταν σαν φιλικά προετοιμασίας. Αδιάφορα και πολύ κακά στο μάτι.
Θα μου πεις απ’ την άλλη “Τι να κάνουνε ρε, να βάλουν κόσμο μέσα στο γήπεδο;”. Προφανώς και ΟΧΙ. Μιλάμε για ένα αρκετά σοβαρό θέμα, ο κόσμος καλό θα ήταν να κάτσει σπίτι του, στην ασφάλεια του. Ξέρεις τι θα ήταν καλύτερο; Να μην γινόντουσαν, ακόμα, οι αγώνες. Ελπίζω να με νιώθεις. Μου φαίνεται πως προσπαθούν απλά να “σκοτώσουν” τη φετινή αγωνιστική περίοδο ώστε να τελειώνει πρόχειρα και γρήγορα, λες και είναι κάτι που δεν μπορούν να το αποφύγουν.
Ίσως διαβάζοντας τα παραπάνω, να με πεις υπερβολικό, τρελό ή ό,τιδήποτε άλλο. Ίσως να έχεις και δίκιο, ποιος ξέρει; Το θέμα εδώ όμως δεν είναι αυτό. Υπάρχουν και ορισμένοι παίκτες που διαφωνούν με την όλη φάση. Βασικά, όχι απλά διαφωνούν, αλλά απέχουν και απ’ τις προπονήσεις των ομάδων τους, επειδή φοβούνται για την σωματική τους ακεραιότητα.
Το πιο κλασσικό παράδειγμα; Ο παγκόσμιος πρωταθλητής με τη Γαλλία και ένας απ’ τους καλύτερους κεντρικούς στον κόσμο, Ενγκολό Καντέ. Μπορεί να πήγε στην πρώτη μάζωξη της Τσέλσι, αλλά την αμέσως επόμενη ημέρα έκατσε σπίτι του. Λογικό είναι, ο άνθρωπος φοβάται. Το ίδιο συνέβη και με τον Ντίνι της Γουότφορντ, ο οποίος μάλιστα δήλωσε ” Τους έχω ενημερώσει ότι δεν θα πάω για προπόνηση. Αρκεί ένα άτομο να έχει τον ιο… Ο γιος μου είναι πέντε μηνών και έχει ήδη αναπνευστικά προβλήματα, γιατί να ρισκάρω;”. Και να σου πω και κάτι δίκιο έχουν! Ήδη στα πρώτα τεστ που έγιναν, βρήκαν 6 κρούσματα, σε 3 ομάδες!
Αλλά ok, πες ότι δεν κολλάνε τον ιό, υπάρχουν και άλλα προβλήματα που μπορεί να υπάρξουν. Και όταν λέω προβλήματα, προφανώς και εννοώ τραυματισμού! Ήδη στα πρώτα 7 παιχνίδια που παίχτηκαν στην Γερμανία, υπήρχαν 9 παίκτες που τραυματίστηκαν. Βλέπεις, όταν έρχεσαι από 2+ μήνες αγωνιστικής απραξίας, λογικό είναι να την πάθεις μάγκα μου…
Όλα τα παραπάνω, δεν είναι υποθέσεις και υπερβολές, είναι αυτά που συνέβησαν την τελευταία εβδομάδα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Και αν τα συνδυάσει κανείς με, ίσως, τα πιο μαύρα γενέθλια στην ιστορία της Fifa (εξαιτίας της κατάστασης) θα μπορούσε να πει πωςη μπαλίτσα που όλοι γουστάρουμε δεν περνάει και τις καλύτερες στιγμές της.
Βέβαια, θα μου πεις και με το δίκιο σου “Ε, τότε γιατί δεν ακυρώνουν τη χρονιά;”. Έντα ντε. Δεν είπα να μην υπάρξουν πρωταθλητές (μεταξύ μας δεν με συμφέρει κιόλας) αλλά στα πρωταθλήματα που είναι σίγουρος ο νικητής να του το δώσουν, ενώ στα άλλα, να βρεθεί μια μέση λύση να παιχτούν λίγα παιχνίδια, στη χειρότερη για να ξεκαθαρήσει το τοπίο. Βέβαια, αυτό είναι η άποψη μου και μόνο, δεν είμαι ειδικός, ούτε μέσα στα πράγματα για να ξέρω παραπάνω.
Από την άλλη όμως, αν κάτσεις να το αναλύσεις θα δεις μια διαφορετική πραγματικότητα. Γιατί; Γιατί η χασούρα που θα είχαν οι ομάδες και οι ομοσονδίες αν δεν τελείωνε η σεζόν θα ήταν τεράστια. Και όταν σου λέω τεράστια, σου μιλάω για δις ευρώ. Ήδη με την όλη διακοπή, χάθηκαν πολλά χρήματα και η αξία των μεγάλων αστεριών έπεσε κατά πολύ ( του Νειμάρ μάλιστα σημείωσε πτώση 21% τις τελευταίες 60 ημέρες!) και από ό,τι φαίνεται, δεν τους παίρνει να χάσουν κι άλλα. ‘Αρα τι συζητάμε; Και χωρίς κόσμο θα παιχτούν ματς και με τραυματισμούς και δεν τους νοιάζει καθόλου (τους παράγωντες και τις ομοσπονδίες), απ’ ό,τι φαίνεται.
Αυτό που δεν θέλω να ξαναδώ βέβαια, είναι αυτή η αμηχανία μεταξύ των παικτών για το αν θα δώσουν χέρια μετά από κάποια κόντρα ή όχι, τους τραυματισμούς, το κακό ποδόσφαιρο και γενικότερα αυτό το… κάτι σαν ποδόσφαιρο. Γιατί μεταξύ μας, αν έφαγε τόσος κόσμος ξενέρα με το Γερμανικό πρωτάθλημα, φαντάσου τα γλέντια που θα γίνουν όταν αρχίσει το δικό μας, η Super League!
