Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος έγραψε τις περιλήψεις από 5 διάσημα βιβλία και κατάφερε να τις κάνει μεγαλύτερες απ’ αυτά

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Σε αρκετά βιβλία οι περιλήψεις είναι λίγο κάπως. Τι εννοώ; Ε, βαρετές ρε παιδί μου. Δηλαδή, ok θα διαβάσεις ένα βιβλίο με 600 σελίδες, γιατί να μην παίξεις λίγο στο οπισθόφυλλο ρε φίλε; Όχι τίποτα σπουδαίο, απλά να υπάρχει μια μικρή χαρωπή ιστοριούλα που θα σε κρατήσει λίγο παραπάνω στο ζουμί της υπόθεσης.

 

Θα μου πεις βέβαια “Μα καλά ρε Σπύρο, ποίος θα μπορούσε να γράψει αυτή την ιστοριούλα δηλαδή;”.  Θέλει και ερώτημα; Ένας είναι ο μετρ σε αυτά, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος φυσικά. Ένα άτομο που δεν βαριέσαι ποτέ να ακούς! Κάτσε όμως να τον πάρω ένα τηλέφωνο να τον ρωτήσω αν θέλει κιόλας. “Έλα Χρήστο, έλεγα να γράψεις μερικές περιλήψεις σε ορισμένα βιβλία. Τί είπες; Μόνο Λίβερπουλ; Συμφωνώ, για άλλο σε πήρα. Όχι, Χρήστο δεν θέλω να μάθω τι έγινε σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι με την Έβερτον το 1986…Ποιός; Ο Νταγκλίς; Μπαίνω στο Μετρό Χρήστο χάνεται το σήμα…”. 

 

Τέλος πάντων, τσέκαρε πρώτος εδώ, τις περιλήψεις του Χρηστάρα σε ορισμένα απ’ τα πιο γνωστά βιβλία που υπάρχουν, μέχρι εγώ να βγω απ’ το Μετρό. Α και πρόσεξε, διαβάζοντας τες, να τις φαντάζεσαι με τη φωνή του Σωτηρακόπουλου:

 

 

 

“Και ναι, η ιστορία μας διαδραματίζεται, ίσως, στην Καρταχένα της μαγευτικής Κολομβίας, της χώρας του Χάμες, του Φαλκάο και του Εσκομπάρ. Μια πόλη, με αρκετές ομορφιές και κυρίως, έρωτα. Έναν έρωτα, σαν αυτό του Φλορεντίνο Αρίσα και της Φερμίνα Ντάσα. Νέοι ξεκίνησαν να αγαπιούνται, αλλά δεν ήταν ποτέ μαζί. Υπήρχε μια κατάρα στη σχέση τους, μια κατάρα σαν και αυτή της Λίβερπουλ με τον τίτλο, η οποία αγνοεί τη χαρά της κατάκτησης από το μακρινό 1990. Βέβαια, η ζωή έχει ανατροπές, οι οποίες της δίνουν αυτή τη γλυκιά εσάνς και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Για αυτό λοιπόν, μέχρι το “κύκνειο άσμα” της ανθρώπινης ύπαρξης, ποτέ μην λες ποτέ. Κάπως έτσι θα περιέγραφα, με δυο λόγια, το αριστούργημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία… Μάρκες!“

 

 

 

“Ένας φόνος, ένα μυστήριο και μια ταινία που λίγο μετά τη σλεντρα πήρε το μισό Παρίσι με την όπισθεν. Με την όπισθεν, έτσι ακριβώς έλεγε και το σύνθημα που φώναζαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού σε αυτούς του Π.Α.Ο.Κ. στο παγωμένο ντέρμπι της Λεωφόρου, το μακρινό 2004. Τότε που η εθνική μας κατέκτησε το Euro, ο Σάκης Ρουβάς την τρίτη θέση στον μουσικό διαγωνισμό της Eurovision και φυσικά ήρθε στη χώρα μας, για πρώτη φορά, το εκπληκτικό βιβλίο του Νταν Μπράουν, Κώδικας… Ντα Βίντσι!”

 

 

 

“Ένα βιβλίο, λίγο πιο απαράδεκτο από τον Πάολο Ντι Κάνιο, τον θρύλο της Λάτσιο. Έναν άνθρωπο, που μισεί σχεδόν ολόκληρη η Ρώμη. Μερικά χρόνια μετά τον Ντι Κάνιο και 2.266 χιλιόμετρα πιο πέρα απ’ την Ιταλική πρωτεύουσα και πιο συγκεκριμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο, η συγγραφέας Ε.Λ. Τζέιμς, αποφάσισε να γράψει τις “Πενήντα Αποχρώσεις Του Γκρι”. Ένα μυθιστόρημα, με πρωταγωνιστή τον κ. Γκρέι. Και όχι, δεν αναφερομαι στον χαφ της Λέστερ, ο οποίος έχει 125 συμμετοχές με τις “Αλεπούδες” και 9 γκολ, αλλά σε έναν τύπο που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να βρίσκεται στο ίδιο μέρος με τον Ραούλ Μπράβο (ο οποίος είχε 57 συμμετοχές με τον Ολυμπιακό και κανένα γκολ), στη φυλακή! Πάθος, άφθονο σεχ και πολλά άλλα σε οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Καλύτερα να μου ζητήσεις ανάλυση για έναν αγώνα, παρά να το διαβάσεις”

 

 

 

“Οργή θεού, φωνή λαού” φώναζαν οι οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης το 2010, σε ένα ματς ομίλων με τη Μαρσέιγ, ώστε να χτυπήσει ένα φάουλ, ο θρύλος της ομάδας, Κριστιάνο Ρονάλντο! Έτσι, λίγα χρόνια μετά η ίδια οργή, αυτή του μεγαλοδύναμου, έστειλε το χάρισμα στη ΜΙΑ , μοναδική, ανεπανάληπτη Χρυσηίδα Δημουλίδου, να γράψει το “Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα”. Ένα χωριό, μια κατάρα με θανάτους κοριτσιών και ένα στόρι που οι Haters θα πουν ότι θυμίζει το “IT” του Στίβεν Κινκ. Το βιβλίο γραφόταν το 2015, όταν ένας άλλος Στίβεν, ο Τζέραρντ, άφηνε το λιμάνι της καρδιάς του, για το Λος Άντζελες, ενώ κυκλοφόρησε το 2016 και μας υπενθυμίζει “Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα. Έχουν όμως παρουσία και επιλέγουν ποιους θα βασανίσουν…”. Και όταν λέμε δαίμονες, φυσικά και δεν εννοούμε τους “Κόκκινους Διαβόλους”, της Μάντσεστερ Γιουνάιντετ της ομάδας με τις περισσότερες κατακτήσεις στο νησί! 

 

 

“Ρούνι, Ρούνι, Ρούνι, το ύπουλο, κακό γουρούνι”, φώναζαν τα λυκάκια κάθε φορά που ένα πλάσμα γεμάτο λάσπες τους κατέστρεφε το σπίτι. Όχι, δεν μιλάμε για τον ζωντανό θρύλο της Μάντσεστερ Γιουνάιντετ, αλλά για ένα κακό γουρούνι, που κάθε φορά αποφάσιζε σαν άλλος οδοστρωτήρας να γκρεμίζει το σπίτι που έφτιαχναν οι καλοί λύκοι. Σε αντίθεση όμως με τον οδοστρωτήρα που γκρέμισε το “Γουάιτ Χαρτ Λέιν” πριν από περίπου 2 χρόνια, σε μια μαύρη σελίδα για την ιστορία της Τότεναμ, ο Ρούνι δεν θα καταφέρει το αποτέλεσμα που θέλει. Γιατί; Γιατί κάτι μπουκέτα λουλουδιών θα του αλλάξουν τα σχέδια. Λουλούδια που παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή. Στους χίπηδες και τους “Beatles”, οι οποίοι ξεκίνησαν την καριέρα τους από το κρύο Λίβερπουλ. Εκεί, που τη φετινή σεζόν θα καταλήξει ο τίτλος της Premier League!”