Πριν ξεκινήσω, θέλω να σου ξεκαθαρίσω κάτι. Τα χρόνια του Γυμνασίου, ήμουν “φλώρος”. Δηλαδή; Μεγάλωσα με Κίτρινα ποδήλατα, Τερμίτες, Υπόγεια Ρεύματα και ό,τι είχε να κάνει με το ροκ- έντεχνο. Και ξέρεις κάτι; Είμαι τέρμα χαρούμενος για αυτό. Θα μου πεις τώρα “Γιατί μας τα λες αυτά;”. Για να σου ξεκαθαρίσω πως ενώ γουστάρω πλέον τη ραπ, δεν είμαι “χωμένος” μέσα στην όλη φάση και ούτε ξέρω τα πάντα. Τα βασικά όμως πιστεύω πως μπορώ να τα καταλάβω.
Βέβαια, για να κατανοήσω τα υπόλοιπα, θα πρέπει να ζοριστώ λίγο παραπάνω. Βλέπεις, υπάρχει ένα ξαδερφάκι αυτής της μουσικής, το οποίο είναι στα καλύτερα του τελευταία, η τραπ. Ναι ok, το γνωρίζω, το συγκεκριμένο είδος δεν είναι “σημείο των καιρών” μας και υπήρχε πάντα, αλλά πλέον η φάση έχει ξεφύγει λίγο.
“Σε χαλάει;”, θα μου πεις. Δεν με ενδιαφέρει και τόσο η αλήθεια είναι, εγώ τη μουσική μου ακούω και η τραπ δεν είναι μέσα σε αυτή και δεν νομίζω να γίνει (αν συνεχίσει το τωρινό της μοτίβο). Αν θες τη γνώμη μου, ok μπορεί να σου ανεβάζει λίγο τη διάθεση η μελωδία, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί; Γιατί κάποτε αρχίζουν οι στίχοι και τότε είναι που χαλάνε όλα.
Για να μην στο παίζω boomer, δεν έχω θέμα που σε αρκετά τραγούδια υπάρχουν “Gangsta” στίχοι. Αλλά ρε φίλε, όταν συστηματικά ακούς για ναρκωτικά, λεφτά και αλκοόλ σε όλα τα κομμάτια, ε νευριάζεις. Αλλά εντάξει, είναι αυτό που είναι, μόνο που όταν το ακούνε πολλά πιτσιρίκια η φάση αλλάζει.
Δεν είναι θέμα “προτύπων” προφανώς. Αλλά όταν υπάρχει ένα κοινό που ηλικιακά είναι και μικρότερο, πιστεύω πως η θεματολογία πρέπει να ανοίξει λίγο και κυρίως, να μην αναπαράγει σεξισμό. Γιατί ναι, τα περισσότερα, αν όχι όλα, τραπ κομμάτια είναι σεξιστικά. Ακόμα και το “Caliente”, που είναι πιο soft, αν το αναλύσεις σοβαρά στίχο-στίχο, θα σκάσεις απ’ τα νεύρα σου
Το χειρότερο σε όλα αυτά; Πως ενώ υπάρχει παραδοχή σχεδόν απ’ όλους ότι τα συγκεκριμένα τραγούδια, μιλάνε για ναρκωτικά, μαύρο χρήμα, αλκοόλ και αναπαράγουν σεξισμό, αυτά είναι μόνιμα ψηλά και παίζουν ΠΑΝΤΟΥ.
Τι εννοώ; Στις 6 Ιουλίου του 2019, στα MAD VMA επί 2 ώρες, οι συγκεκριμένοι τύποι ηταν πάνω στη σκηνή και “έχωναν” τα κομμάτια τους, τα οποία προφανώς, είχαν τη θεματολογία που σου είπα. Ξέρεις τι υπήρχε στο κοινό; Αρκετή πιτσιρικαρία. Ξέρεις επίσης πού το είδα εγώ όλο αυτό; Στην τηλεόραση, ημέρα Σάββατο, στις 9 το βράδυ. Άρα τι μου λες; Δεν φταίνε οι trapers, αυτοί τη φάση τους κάνουν και κερδίζουν λεφτά. Και αν φταίνε, έχουν τη μικρότερη ευθύνη. Όταν ένα ολόκληρο σύστημα κερδίζει όσο αυτοί κάνουν τους εμπόρους, τότε θα συνεχίζουν να βγαίνουν τέτοια κομμάτια. Τόσο απλά!
Όπως σου είπα και πιο πάνω όμως, μου αρέσει η ραπ. Τι εννοώ όταν λέω ραπ; Τα κλασσικά, δεν είμαι και κανένας ψαγμένος. Γουστάρω ακραία “Social Waste” και “Στίχοιμα”, ακούω πολύ “ΛΕΞ” και “ΛΤ” ενώ μου αρέσουν και αρκετά κομμάτια από το παλιό χιπ-χοπ. Και ok, ας το παραδεχθούμε και εμείς κάποια στιγμή: Πολλοί στίχοι της ραπ, είχαν μέσα τους σεξισμό, μην γελιόμαστε!
Ήδη μου ήρθαν στο μυαλό αρκετά παραδείγματα. Αυτό που χρησιμοποιώ εγώ πάντα σαν επιχείρημα; Ένας στίχος από την (κατά τα άλλα) τραγουδάρα του ΛΕΞ, το “Μουσική για Τσόγκλανους” ή ο 10ος κανόνας του “12ου Πίθηκου”. Το θέμα μου πάνω σε αυτά είναι άλλο. Γιατί αρκετοί που γκαρίζουν τώρα για την τραπ, δεν νευρίαζαν με αυτά τα παραδείγματα στο παρελθόν; Και στις 2 περιπτώσεις, οι στίχοι είναι απαράδεκτοι. Ελπίζω να συμφωνούμε εδώ…
Βεβαια προφανώς και ο ΛΕΞ που έφερα σαν παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο με τον Snik ή γενικότερα με όλους τους trapers. Ο Λέξαρος, έχει περπατήσει χιλίομετρα πάνω στην ραπ και δεν γίνεται να συγκριθεί καν με τέτοια ονόματα. Επίσης, λυρικά είναι 100 σκαλιά πάνω απ’ όλους αυτούς, αν θες τη γνώμη μου.
Αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι ok ο στίχος του Snik, του Light και γενικότερα των trapers είναι λίγο ό,τι να’ ναι, αυτό πίστευα, πιστεύω και θα συνεχίσω να πιστεύω. Αλλά μην το παρακάνουμε, ακόμα και ο ΘΡΥΛΟΣ 2Pac, μιλούσε για όπλα και λεφτά και εκεί δεν υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα με αυτό. Τώρα θα μου πεις “Τι σύγκριση κάνεις και εσύ;”, δίκιο θα έχεις. Προφανώς και υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε αυτά τα ονόματα, αλλά η θεματολογία που είναι ο κύριος λόγος κραξίματος, είναι ίδια! Άρα δεν είναι λίγο άδικο να κράζουμε τους trapers για το τι λένε και την ίδια ώρα να έχουμε σε κορνίζες τον Biggie και τον 2Pac στο δωμάτιο μας;
Κατανοώ πως δεν είναι μόνο οι στίχοι των κομματιών, αλλά και το υφάκι που έχουν οι… καλλιτέχνες αυτών, το κατά πόσο είναι αλήθεια όσα λένε (που δεν παίζει να είναι) και το τι πουλάνε γενικότερα. Βέβαια, μεταξύ μας, ο ρυθμός των περισσότερων τραγουδιών είναι αρκετά κλαμπίσιος και σου ανεβάζει λίγο τη διάθεση, έτσι δεν είναι; Άρα ναι, κράξε την τραπ, μαζί σου και εγώ αλλά μην το παρακάνουμε ρε φίλε. Είναι αυτό που είναι και δυστυχώς θα συνεχίσει να υπάρχει! Επίσης, αν με ρωτήσεις “Αν είχες την ευκαιρία να εξαφανίσεις τη νέα τραπ με ένα “τσικ” θα το έκανες;”. Η απάντηση που θα πάρεις θα είναι “Θα κράταγα το “Primo” και θα το έκανα!
