Ένα ρητό του Facebook, λέει “Όταν είσαι ερωτευμένος και σε σχέση, παχαίνεις”. Με ρωτάς αν πιστεύω κάτι τέτοιο; Φυσικά και όχι. Βέβαια, είμαι ένας τίμιος μπάκουρας μήνες τώρα και η αλήθεια είναι πως έχω χάσει 7 κιλά. Ναι ok, μόλις σου είπα ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει το παραπάνω ρητό, μόνο που η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Ξέρεις γιατί; Γιατί όταν ΔΕΝ τρως, δεν παχαίνεις. Έτσι πάει.
Θα μου πεις “Μα καλά ρε Σπύρο, σταμάτησες να τρως;”. Φυσικά και όχι. Απλά διαμορφώθηκε έτσι το πρόγραμμα μου, ώστε να αναβάλω το project που είχα στήσει με την παρέα μου. Ποιο project; Μα φυσικά το “Ανακαλύπτουμε όλες τις καντίνες της Αθήνας, μετά τις 12 το βράδυ”.
Ok, με βοήθησε στο να γίνω στιλάκι αυτό (λέμε τώρα), αλλά από την άλλη, μπορώ να πω πως έχασα την αγάπη της ζωής μου ή μάλλον τις αγάπες της ζωής μου. Όχι ντε, δεν είμαι ο Ζάχος Δόγκανος, απλά σταμάτησα να πηγαίνω στις καντίνες.
Γιατί ναι, τα προϊόντας της καντίνας είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε φαγητό ever. Ποια εστιατόρια με αστέρια “Μισελέν”; Ποια γκουρμέ πιάτα; Μπροστά στα άσπρα φορτηγάκια με ψησταριές και γεννήτριες, δεν φτουράνε μια τα παραπάνω. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι καντίνες είναι για αρχόντους, μπερμπάτηδες και μάγκες με μερακλή ουρανίσκο. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί πρώτα απ’ όλα, τα γαστρονομικά φορτηγάκια, είναι σαν τα καλά γραφεία τελετών. Είναι ανοικτά όλο το βράδυ. Έτσι, αν μου έρθει μια λιγούρα για καλαμάκι με ατζίκα στις 3 τα χαράματα, μπορώ άνετα να πάρω τον Κώστα και να τον σούρω μαζί μου μέχρι την Μπόσκιζα, ώστε να μασαμπουκώσουμε μέχρι να σκάσουμε. Ό,τι ώρα και να’ ναι.
“Ναι ok, δίκιο έχεις, αλλά θα πήγαινες με μια κοπέλα, να φάτε σε καντίνα;”, θα μου πεις. Φυσικά και ναι! Γιατί όχι; Αν εγώ θέλω να πάω για νυχτερινό μπανάκι εκτός Αθηνών ρε παιδί μου, πού θα βρω κόκα κόλα και σουβλάκι για το Μαράκι (που λένε και οι Χατζηφραγκέτα) αργά το βράδυ; Μόνο σε “κινητό σαντουιτσάδικο”, κοινώς καντίνα. Και πίστεψε με, θα της αρέσει κιόλας, γιατί ξέρω τα γούστα μου. Άρα τι μου λες; Α και που ‘σαι, δεν θα πληρώσουμε και πολλά!
Γιατί ναι, όπως και να το κάνουμε, όχι ότι είμαι τσιγκούνης, αλλά αν πας να φας σε μια καντίνα, εκτός από την κοιλιά σου, σώζεις και τη τσέπη σου. Δίνεις το πολύ 5 ευρώ και τρως για 3 ημέρες. Εκεί δεν στα μασάνε. Απλώς μασάνε! Βάζουν μέσα ακραίες ποσότητες φαγητού, με αποτέλεσμα να βαράς καούρες στο κρεβάτι σου μετά. Γιατί όσο να’ ναι, ένας σωστός μερακλής πρώτα τρώει 3 κιλά φαγητό και μετά πέφτει καπάκι για νάνι. Έτσι έφτασα κοντά 70 κιλά εγώ…
Πρόσεξε λίγο. Μπορεί να σου βάζει μέσα στο ψωμάκι κανείς 3 κιλά φαγητού, αλλά πλέον αυτά τα 3 κιλά, απαρτίζονται από καλό φαγητό. Ω ναι, αυτό λέγεται εξέλιξη. Οι καντίνες εξελίχθηκαν φίλε μου. Πλέον έχουν ποιοτικά προϊόντα και το κυριότερο: Φοράνε γάντια αυτοί που φτιάχνουν το σάντουιτς. Εκτός αν είναι γνωστοί σου. Τότε δεν φοράνε. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, όταν γνωρίζεις τον καντινιέρη, τα μικρόβια σέβονται την έννοια της φιλίας και δεν περνάνε απ’ τα χέρια του στις πατάτες σου.
Αλλά ναι, το φαγητό σε μια καντίνα, είναι ΚΑΙ ποιοτικό. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα που κέρδισαν τα τελευταία χρόνια τα μόνα μη creepy άσπρα φορτηγάκια. Επίσης, υπάρχει ακόμα κάτι που τα κάνει ξεχωριστά. Είναι σαν τον Μόργκαν Φρίμαν. Βρίσκονται παντού. Σε αντίθεση όμως με τον Μόργκαν Φρίμαν, οι καντίνες δεν είναι σε όλες τις ταινίες, αλλά σε όλους του δρόμους. Πες πως ήθελες να πας Πάτρα, σε όλη τη διαδρομή θα πετυχαίνεις διόδια και καντίνες. Και αν υπολογίζω σωστά, με τα λεφτά που θα δώσεις για τα διόδια, δεν θα σου μείνουν και πολλά για φαγητό. Άρα η κόκα κόλα και το σουβλάκι, που θα πάρεις μετά, από καντίνα θα ναι!
Υ.Γ.: Α, μην ξεχάσω. Πάντα είχα μια απορία και θέλω επιτέλους απάντηση. Αν ένα αμάξι, χάσει τον έλεγχο και πέσει πάνω σε μια καντίνα (χτύπα ξύλο), τι γίνεται μετά; Αλλάζουν ασφάλειες μεταξύ τους; Ευχαριστώ!
