Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ένας άνθρωπος ψύχραιμος, ήρεμος και σοβαρός. Είναι ωστόσο κι ένας άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του. Όταν υπάρχει λόγος, μιλάει. Και σήμερα, δυστυχώς, υπάρχει λόγος…
Οι καλλιτέχνες περνούν δύσκολες ώρες αφού το κράτος δείχνει να μην τους αντιμετωπίζει όπως τους υπόλοιπους εργαζομένους. Είναι άλλωστε μια κακή νοοτροπία που ήρθε στο φως με την ιστορία της καραντίνας: “οι καλλιτέχνες κάνουν το χόμπι τους, υπηρετούν μια τέχνη, δεν κάνουν ένα επάγγελμα”. Κι όλοι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν τη δωρεάν (λόγω διαδικτύου) πρόσβαση στην τέχνη, χωρίς να ενδιαφέρονται πώς στην ευχή επιβιώνουν οι άνθρωποι που μας προσφέρουν αυτή την τέχνη.
Για τους art workers ωστόσο, έχουμε πάρει θέση. Οπότε καλύτερα να διαβάσεις τη θέση του ανθρώπου που γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα το πρόβλημα, τα πράγματα, την κατάσταση. Ο Φοίβος τοποθετήθηκε με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κι είναι μια ανάρτηση που κάθε άνθρωπος που χαίρεται κι απολαμβάνει την τέχνη πρέπει να διαβάσει. Όχι μόνο για να νιώσει τον καλλιτέχνη και να σταθεί στο πλευρό του, μα και για να μπορεί στο μέλλον να συνεχίσει να απολαμβάνει την τέχνη.
Να τι έγραψε ο Φοίβος:
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ;
Δυστυχώς, αγαπητοί φίλοι, το πιο μαύρο σενάριο των φόβων μας επιβεβαιώθηκε.
Τίτλοι τέλους για τους συνθέτες-στιχουργούς.
Κανείς από τους ανθρώπους που ξέρω και ξέρετε δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς πνευματικά δικαιώματα.
Οι συνθέτες και οι στιχουργοί δεν δίνουν συναυλίες ως γνωστόν, άρα η καταστροφή τους είναι θέμα ημερών.
Κι εμείς που δίναμε, δεν μπορούμε με όποια καλή προαίρεση αυτό το καλοκαίρι (και μάλλον για ένα χρόνο και περισσότερο από τώρα) να τις κάνουμε γιατί πέραν του υγειονομικού κινδύνου, δεν βγαίνουν με τίποτα οικονομικά. Κάντε τους λογαριασμούς και θα το δείτε.Δεν μιλάω καν για τους νέους τραγουδοποιούς οι οποίοι θα συνθλιβούν.
Σας αποχαιρετώ λοιπόν.
Είμαι απελπισμένος και για μένα και την οικογένειά μου και για όλους μας. Δούλεψα μια ζωή πληρώνοντας πάντα τους φόρους μου και χωρίς να πάρω ποτέ ούτε ένα ευρώ από το κράτος. Την πρώτη φορά που -λόγω καταστροφής- χρειάζομαι ένα σχέδιο από αυτό για να μην καταστραφώ, αυτό με πολεμά.
Στη συνέντευξη ειπώθηκε κάποια στιγμή: «δεν έχει σημασία που δεν είχαμε στο πρόγραμμά μας τίποτα για τον Πολιτισμό: εκλεγήκαμε και θα εκλεγούμε πάλι». Τι νόημα είχε αυτή η φράση;Έχουν δηλ. ήδη ζυγίσει την απώλεια του τραγουδιού και των ανθρώπων του από το εθνικό γίγνεσθαι; Σκέφτηκα ότι κάτι ίσως παρανόησα εγώ.
Αυτό όμως που παρανοήθηκε σίγουρα είναι το εξής : ο Σταύρος Ξαρχάκος χρησιμοποίησε σε πρόσφατο κείμενό του τη λέξη «επαίτες» ειρωνικά, για να εξηγήσει πώς αντιμετωπιζόμαστε από τους ιθύνοντες όταν ζητάμε να μας δουν ως επαγγελματίες.Και όμως δόθηκε η εντύπωση -σε κυβερνητική συνέντευξη τύπου- πως ο ίδιος αυτοαποκαλείται «επαίτης» και «κάνει κακό στον κλάδο». Θα αλλάξουν και οι έννοιες λοιπόν, στη νέα εθνική σελίδα που ανοίγεται μετά το οριστικό τέλος του τραγουδιού;
Θα προχωρήσουμε σε καθολικές απαγορεύσεις των έργων μας, θα το κάνουμε μεγάλη είδηση στο εξωτερικό που -εν αντιθέσει με εδώ- όλοι οι Οργανισμοί Πνευματικών Δικαιωμάτων ενισχύθηκαν μέσα στην πανδημία. Είναι η έσχατη λύση απελπισίας στην οποία μας οδηγούν.
Οι άνθρωποι του τραγουδιού στήριξαν -χωρίς ποτέ να το κάνουν θέμα- πολλούς ανθρώπους στην καταστροφή τους. Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας για τη δική σας στήριξη.
Θα τη χρειαστούμε έμπρακτα και τις επόμενες μέρες: αν δεν ανακοινωθεί άμεσα κάτι για την ενίσχυση των Οργανισμών Πνευματικών Δικαιωμάτων, θέλουμε να μας βοηθήσετε όλοι στην μαζική απαγόρευση των τραγουδιών μας.Και σε όποιο άλλο μέτρο προστασίας της ζωής μας -μαζικές μηνύσεις κλπ- αποφασίσουμε.
