“Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν” έγραψε κάποτε ο Αϊνστάιν. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του. Και προφανώς δεν πρόκειται να του πάω κόντρα σε μια συζήτηση για το σύμπαν και τη φύση (ποιος είμαι άλλωστ’ εγώ για να του πάω κόντρα;). Όμως, φίλε Άλμπερτ, υπάρχει και η Βίβλος…
Στην Παλαιά Διαθήκη λοιπόν, ρίξε μια ματιά και θα το δεις: ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά και στοίχημα με τον κόσμο, τη ζωή και τους ανθρώπους. Να, εδώ από κάτω θα δεις και 5 δελτία που μας τα πήρε όλα και μας άφησε στον άσσο. Πάλι ντόρτια…
Ο Ιώβ έδινε 1,20… με χάντικαπ!
Άλλη μια μέρα όπως τόσες, καθόταν ο Θεός στο προπατζίδικο “Παράδεισος”, κι έλεγε για το μεγάλο φαβορί του: “Ο Ιώβ είναι ενάρετος, είναι άξιος, είναι αγαθός…” κτλ. Όμως εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είχε σκάσει μύτη διάολος καφενειακός με τσιγαρούμπα και καπνούς απ’ τ’ αυτιά. Γυρνάει λοιπόν ο καφενειακός και λέει: “Ναι καλα!”. Ξαφνιάζεται ο Θεός. “Τι εννοεί ο μόρτης;” ρωτάει. “Να σου πω”, του κάνει το διάολος. “Τον έχεις στα όπα-όπα, πλούσιο, με τις γυναίκες του, με τα παιδιά του, με τα καλά όλα. Άσε να τον περιλάβω, και σου λέω για πότε γίνεται υβριστής κι άδικος…”. Ο Θεός πειράχτηκε. “Στοίχημα;” του λέει. Ο διάολος ήταν σίγουρος. “Στοίχημα!” συμφωνεί. Δίνουν τα χέρια, και μαύρη μοίρα σου κακόμοιρε Ιώβ…
Ο διάολος είχε το ελεύθερο λοιπόν, ορμάει στον καψερό τον άνθρωπο και του ρημάζει τη ζωή. Πάνε τα χρήματα, ψόφησαν τα ζώα, πέθαναν οι γυναίκες και τα παιδιά του. Ε, κάπου έσπασε ο έρμος, τον έπιασε το παράπονο, τον πήρε το μαράζι, βλέπει ο Θεός ότι πάει να του φύγει το παιχνίδι και παίρνει μαζί του τον Ιώβ σ’ ένα ψυχεδελικό όραμα, και του εξηγεί ότι ο κόσμος είναι μεγάλος, πολύπλοκος, κι εσύ είσαι μονάχα ένας κρίκος, όχι το κέντρο της συζήτησης. Μόνο που εμείς ξέρουμε ήδη Μουφάσα Θεέ μου, ότι πήγες στοιχηματάκι. Κι άρα ο Ιώβ ΗΤΑΝ το κέντρο της συζήτησης! Στο φινάλε βέβαια, το στοίχημα κερδήθηκε κι ο Ιώβ τα πήρε όλα πίσω: νέα πλούτη, νέες γυναίκες, νέα παιδιά. ΛΕΣ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ…
Ο Ισαάκ τη γλίτωσε στο VAR
Πάλευε ο Αβραάμ για διάδοχο, δεν τα κατάφερε, γέρασε, σου λέει: Άσ’ το, τι να γίνει;”. Κι εκεί απάνω έρχοντ’ οι άγγελοι και του σκάνε το μαντάτο: “Γεννάτε!”. Χαρές, κακό, γεννάει η σύζυγος (στα 90 της!), μα πάνω στους πανηγυρισμούς λέει ο Θεός: “Άκυρο, το παιδί οφσάιντ, πρέπει να το σφάξεις!”. Πίκρα, πόνος, πατρική αγάπη, αλλά Θεός απέναντι. Τι να κάνει κι ο Αβραάμ, παίρνει τον καημένο τον Ισαάκ, τον ξεγελάει, τον βάζει κάτω και σηκώνει το μαχαίρι. Κι εκεί επάνω: “Όπα!” του λέει ο Θεός, “να δω το VAR”. Κοιτάει ριπλέι, καθαρή η φάση. “Τη γλύτωσε ο μικρός, σφάξε ένα κατσίκι!”. Κι έρχομαι να ρωτήσω του λόγου μου: το κατσίκι το έρμο τι σας έφταιξε μωρέ;
H γυναίκα του Λωτ “over 0,5 κόκκινες” στο 90′
Ήταν περίεργη. Ο Λωτ το γνώριζε. Μα τι να την κάνει; Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Της μίλησε όμως: “Κοίτα, θα πρέπει να φύγουμε. Ο Θεός μου είπε: Θα καταστρέψω τα Σόδομα και τα Γόμορα γιατί δεν υπάρχουν εκεί καθόλου δίκαιοι άντρες, μόνο κακό κι αδικία. Μπορεί να υπάρχουν δίκαιες γυναίκες και παιδιά που έχουν χρόνια μπροστά τους για καλές πράξεις, αλλά… δεν με νοιάζει! Τέλος, θα καταστραφούν οι πόλεις! Εσείς όμως να φύγετε, είστε καλοί. Θα γλυτώσετε. Μόνο ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ ΠΙΣΩ ΣΑΣ“. Ε, έφυγαν, και πήγαιναν, και πήγαιναν, κακός χαμός από πίσω, δεν άντεξε η γυναίκα του Λωτ και γύρισε να δει. Κόκκινη κάρτα, στήλη άλατος στις καθυστερήσεις, άλλο ένα κερδισμένο δελτίο, προχωράμε.
Νώε – Δευκαλίωνας, Χ μες στη βροχή!
Το γήπεδο έγινε πισίνα! “Δεν μπορούν να τα βγάλουνε πέρα οι παίκτες!” συμφωνούσαν Έλληνες κι Ισραηλίτες, αλλά ο Θεός κι ο Δίας ήταν ξεκάθαροι: “Οι παιχταράδες παίζουν και με κατακλυσμό!”. Μην τα πολυλογώ, μονάχα δυο παίκτες διακρίθηκαν: ο Νώε απ’ τη μια, ο Δευκαλίωνας από την άλλη. Και το ματς ισοπαλία, αφού εν τω μεταξύ, όλοι οι άνθρωποι της γης… πνίγηκαν
Διαιτητική Σφαγή: “Έχω dvd με 10 πληγές υπέρ του Μωυσή” καταγγέλλει ο Φαραώ
Κοίτα, καθαρά πράγματα: ο Μωυσής άξιζε τη νίκη! Είχε όλα τα δίκια με το μέρος του: οι Αιγύπτιοι ρατσιστικά και με το έτσι θέλω, πήραν το λαό του και τον έκαναν από άρχοντα – σκλάβο. ΑΛΛΑ. Για να το πάρει το ματς, χρειάστηκε να βάλει πλάτη η διαιτησία. Όχι μια φορά, αλλά δέκα! Κι αυτό δεν θα ήταν καθόλου πρόβλημα, αν τις πληγές τις έτρωγε στο κεφάλι ο Φαραώ. Μόνο που, εν προκειμένω τις έφαγε ο λαός της Αιγύπτου, που ούτε τον ρώτησε κανείς, ούτε κι έφταιγε σε τίποτα. Και δώσ’ του σκνίπα, ακρίδα, αίματα στο Νείλο και νεκρά πρωτότοκα. Αλίμονο…
