Επιτέλους τελείωσε η καραντίνα! Στο περίπου δηλαδή, γιατί όσο να’ ναι πρέπει να προσέχουμε. Είπαμε, δεν στέλνουμε μήνυμα για να βγούμε έξω, αλλά εντάξει, μην το παρακάνουμε με τις εξόδους, σιγά-σιγά. Με ρέγουλα.
Η αλήθεια είναι πάντως, ότι κατά πάσα πιθανότητα από εδώ και πέρα, θα αλλάξουν αρκετά. Βλέπεις, μετά από δυο μήνες εγκλεισμού στο τσαρδί τους, ορισμένοι είδαν με διαφορετικό μάτι μερικά πράγματα. Κι εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς. Πώς να μην γίνει αυτό άλλωστε; Από τη μια στιγμή στην άλλη, ήρθε τούμπα η καθημερινότητα μας κατά πολύ. Έτσι, μέσα σε αυτό το διάστημα, εκτιμήσαμε παραπάνω κάποιες καταστάσεις που η αλήθεια είναι ότι νωρίτερα τους ρίχναμε τρελά άκυρα.
Ξέρεις τι είχα να κάνω πάνω από 10 χρόνια και το έκανα την περίοδο της καραντίνας; Ποδήλατο! Ω, ναι. Ξέρεις τι θα συνεχίσω να κάνω κάθε μέρα ή όποτε μου δοθεί η ευκαιρία; Σωστά μάντεψες (υποθέτω). Ρε φίλε, δεν ξέρω γιατί δεν εκτιμάγαμε αρκετά αυτό το διαμάντι ψυχαγωγίας. Πραγματικά, εκτός απ’ το ότι είναι ο πιο ωραίος τρόπος να γυμναστείς, είναι και διασκεδαστικό. Τι σκατά σκεφτόμασταν και το σνομπάραμε;
Ειδικά απ’ τη μέρα που βγάλαμε δίπλωμα αυτοκινήτου, ούτε να το φτύσουμε ρε συ. Πλέον όμως, από ό,τι φαίνεται θα γίνει συνήθεια. Ναι ok, δεν έχουμε ποδηλατόδρομους και υπάρχει μια πιθανότητα το ΚΑΤ να γίνει δεύτερο σπίτι μου ή μάλλον τρίτο (για δεύτερο έχω το εξοχικό του φίλου μου του Κώστα στον Κάλαμο), αλλά εντάξει, λίγη προσοχή θέλει. Α και αλυσίδα χρειάζεται, για να το παρκάρουμε όταν πάμε στα σχολεία για να παίξουμε μπάλα.
Γιατί ναι, αν κάτι εκτιμήθηκε λίγο παραπάνω την περίοδο της καραντίνας, αυτό είναι η αλάνα. Γνωρίζω ότι πολλοί πήγαιναν για μπασκετάκι τα απογεύματα, όταν άνοιγε ο καιρός, αλλά για ποδόσφαιρο δεν πήγαινε σχεδόν κανείς. Ε, ήδη την πρώτη μέρα μετά την άρση των μέτρων, είδα παραπάνω από μια φορά, κοτζάμ μαντράχαλους, στην ηλικία μου να παίζουν μπαλίτσα στο τσιμέντο ρε φίλε. Και όχι, δεν το έκαναν και πριν.
Και ξέρεις και κάτι; Θα το κάνω και εγώ με την πρώτη ευκαιρία. Μου έχει λείψει να κοπανάω κάτω σαν το κατσίκι και να ματώνουν τα γόνατα μου. Έχει περάσει και μια δεκαετία (και λίγο λέω) από την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο και πιστεύω πως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην αλάνα, όλοι μας! Άλλωστε, καήκαμε αρκετά στο Fifa την περίοδο της καραντίνας. Ώρα για αποτοξίνωση.
Θα μου πεις απ΄την άλλη “Μα καλά, τι έκανες αυτά τα 10 χρόνια δηλαδή;”. Έλα ντε. Άντε να πήγαινα για κανέναν καφέ στην αρχή και μετά απολύτως τίποτα, χαλαρά όλα. Ε πλέον δεν κόβω να είναι χαλαρά τα πράγματα. Όχι μόνο για εμένα αλλά για πολλούς. Βλέπεις, ορισμένοι πριν την πανδημία, είχαμε φτάσει σε ένα επίπεδο πολύ “Anti-social” ρε παιδί μου. Σνομπάραμε κάθε είδους έξοδο σαν τις ντίβες, χωρίς κανέναν λόγο. Βέβαια, πού να ξέραμε ότι θα μας λείψουν φουλ όλα αυτά;
Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Ήδη άκουσα πολλούς να λένε “Πάμε να πάρουμε έναν καφέ στο χέρι και περπατήσουμε απλά στο Μενίδι”. Πιστεύεις ότι όταν ανοίξουν τα καφέ, αυτά τα άτομα που είπαν το παραπάνω θα ρίξουν άκυρο σε καλύτερες εξόδους εξόδους; Πραγματικά, αν συμβεί αυτό, να μην ψηλώσω ποτέ (είμαι 1.68, χρειάζομαι μερικά εκατοστά, άρα μιλάω εκ’ του ασφαλούς).
Α επίσης, μην το ξεχάσω. Τώρα που ανοίγει ο καιρός νιώθω έντονα μια διάθεση για παραλία ρε φίλε. Και πίστεψε με, ποτέ δεν γούσταρα τη ζέστη και τη θάλασσα. Μέχρι βέβαια να μην μπορώ να τα χαρώ…
Ok, πολύ ωραία τα παραπάνω. Το θέμα όμως είναι ότι κανείς δεν μπορεί να τα κάνει μόνος του όλα αυτά. Χρειάζεται και παρέα. Ε, ίσως το μεγαλύτερο πράγμα που εκτιμήσαμε αυτή την περίοδο, είναι οι φίλοι και οι γνωστοί μας. Γιατί ναι, οι προσωπικές σχέσεις χάθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Πιο συγκεκριμένα, χάθηκαν σε επίπεδο που καταλάβαμε πόσο ανάγκη έχουμε ορισμένα άτομα στη ζωή μας και γενικότερα, πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς κοινωνικοποιημένος!
Βλέπεις, από εκεί που ήμασταν στο σημείο να μην θέλουμε να βλέπουμε άνθρωπο μέχρι πριν 3 μήνες, πλέον συμπαθούμε ακόμα και τον Χρήστο απ’ το Λύκειο, που όταν τον συναντούσαμε, αλλάζαμε πεζοδρόμιο. Λογικό θα μου πεις, ο καθένας μας χρειάζεται επαφή με τον έξω κόσμο.
Βέβαια για να την έχει, πρέπει την περίοδο που έρχεται να προσέξει αρκετά για να μην ξαναγίνουν άσχημα τα πράγματα. Η πανδημία δεν έχει φύγει. Θέλει λίγο χρόνο ακόμα. Όταν όμως όλα περάσουν, ραντεβού στα γυράδικα. Με 2 μέτρα απόσταση φυσικά!
