Το φετινό Πάσχα, δεν ήταν ίδιο με τα άλλα. Τουλάχιστον οι περισσότεροι αυτό θα σου απαντήσουν, αν τους ρωτήσεις για το πώς περάσανε αυτή τη χρονιά. Όλοι μας είχαμε συνηθίσει χορούς και πανηγύρια κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Μόνο που κάτι τέτοιο, δεν έγινε φέτος. Βλέπεις, εξαιτίας της πανδημίας, κάναμε κάτι διαφορετικό από τις άλλες φορές, το οποίο μάλιστα μπορεί να ξεκίνησε με κάποια γκρίνια αλλά τελικά δεν ήταν τόσο κακό η αλήθεια είναι.
Ναι ok, δεν είπα κάθε χρόνο να το κάνουμε συνήθειο και να μένουμε μέσα το Πάσχα, ειδικά εγώ που είμαι από την Κέρκυρα, δεν θα άντεχα κάτι τέτοιο να κρατήσει αρκετά. Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να παραπονεθώ για το τι συνέβη φέτος, γιατί εκ του αποτελέσματος η φάση ήταν ωραία και μας έκανε να έρθουμε πιο κοντά ρε φίλε.
Πρώτα απ’ όλα, ήταν διαφορετική η όλη διαδικασία με το αρνί. Και αυτό ήταν γαμάτο! Ναι, γνωρίζω πως η σούβλα έχει τη δικιά της γλύκα και ότι το αρνί (ή το κατσίκι) έχουν διαφορετική γεύση πάνω σε αυτή. Ξέρεις τι δεν γνωρίζω όμως; Να σουβλίζω. Ε, φέτος δεν χρειάστηκε να νιώσω καθόλου άχρηστος στο συγκεκριμένο κομμάτι, γιατί το φαγητάκι ψήθηκε στον φούρνο. Έτσι, βοήθησα, αλάτισα, έκανα τις πατάτες και ναι, συμμετείχα περισσότερο από τις άλλες χρονιές στην όλη φάση. Τι καλύτερο;
Μετά το γεύμα, κάθε χρονιά ερχόταν το ποτό και τα τραγούδια. Ε, αυτό δεν έγινε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο φέτος. Βέβαια, είχε μια άλλη γλύκα η φάση, που πραγματικά με έκανε να γουστάρω. Την ώρα που αρκετοί τα είχαν τσούξει στα μπαλκόνια τους και έβαζαν μουσική τέρμα, ταυτόχρονα πηγαίναν στις άκρες και συζητούσαν με τους γείτονες και έλεγαν “Χρόνια πολλά”. Με τους γείτονες ρε φίλε…
Αυτούς που πριν από έναν χρόνο, τους έβλεπαν στον δρόμο και δεν τους χαιρετούσαν καν. Ναι με αυτούς. Φέτος λοιπόν, οι γειτονιές έγιναν ένα τεράστιο Πασχαλινό τραπέζι και άνθρωποι που δεν μιλούσαν, άρχισαν να συζητάνε μεταξύ τους για το τι συμβαίνει, την ώρα που από το ένα σπίτι ακουγόταν Πασχαλίδης και απ’ το άλλο Καρράς! Ναι λοιπόν, το φετινό Πάσχα μας έκανε, κατά μια έννοια, καλό!
Βέβαια αν με ρωτήσεις προσωπικά τι μου έκανε μεγαλύτερο καλό τη φετινή χρονιά, είναι το γεγονός ότι γλίτωσα όλη την ταλαιπωρία που τράβαγα κάθε χρόνο. Βλέπεις, σαν Κερκυραίος δεν υπήρχε φορά που έχανα τα κανάτια το πρωί και την Ανάσταση το βράδυ. Για να πάω όμως σε αυτά, τράβαγα τα χίλια ζόρια, καθώς η κίνηση και το πάρκινγκ, ήταν ανυπόφορα. Φέτος που λες όμως, γλίτωσα το βρισίδι πίσω απ’ το τιμόνι, αλλά και τον φόβο μην φάω καμιά κανάτα στο κεφάλι. Έναν φόβο που έχω από τα πέντε μου.
Το καλύτερο της φετινής χρονιάς όμως, έγινε το βράδυ πριν την Ανάσταση. Τότε που αρκετοί είχαν φρικάρει από το γεγονός ότι δεν θα πάρουν το Άγιο Φως. Εγώ δεν είχα τέτοια έννοια. Δεν πιστεύω σε αυτά και δεν με απασχολούσε και πολύ. Βέβαια, όταν είδα τι γίνεται έξω, μπορώ να πω πως συγκινήθηκα ρε φίλε. Έβλεπα κόσμο να παίρνει τηλέφωνα στο σπίτι, ώστε να μας φέρει το Φως, ταυτόχρονα με τα μηνύματα από φίλους και συγγενείς για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Είδα στον δρόμο ανθρώπους να γυρνάνε (με όλα τα μέτρα ασφαλείας) και να το προσφέρουν σε όποιον το θέλει.
Ok, δεν πιστεύω, ούτε ήθελα σόνι και ντε να έχω σπίτι μου τη λαμπάδα αναμμένη, αλλά ναι, γούσταρα που είδα τον κόσμο να έρχεται πιο κοντά, να υπάρχει αυτή η “ενωση” μεταξύ μας που είχε χαθεί. Μπορώ να πω πλέον με σιγουριά, ότι οι συνθήκες με τις οποίες έγινε το φετινό Πάσχα, μας έκαναν περισσότερο καλό παρά κακό. Ραντεβού του χρόνου στις πλατείες λοιπόν!
