Ρε τι σας έπιασε και ξυρίζετε τα κεφάλια και τα γένια σας; ΡΕ;;;

Η καραντίνα έχει ζόρια. Το παραδέχομαι, ως κι εγώ που γουστάρω πολύ τη μοναξιά μου, την ηρεμία και τον έξτρα ελεύθερο χρόνο που ήρθε απ’ το πουθενά, καταλαβαίνω την ασφυξία που προκαλεί ο εγκλεισμός σε κάποιον που δεν μοιράζεται τις αγοραφοβικές απόψεις μου. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικοί. Δεν βγαίνουν οι μήνες κλειδωμένοι στο σπιρτόκουτο. Αλλά.

Ή μάλλον, ΑΛΛΑ. Ναι ρε αδέρφια, είναι τεράστιο πρόβλημα η κλεισούρα, γιατί σε μελαγχολεί, γιατί κάνει δυσκολότερη την πρόσβαση σε προμήθειες, και γιατί έχει πάντα πίσω της το φόβο ενός ιού που κυκλοφορεί ελεύθερος έξω. ΔΕΝ είναι δύσκολη ωστόσο επειδή δεν μπορείς να πας στο κομμωτήριο. Οπότε, σας παρακαλώ, εξηγήστε μου…

Τι διάολο μόδα είν’ αυτή που πάτε όλη και ξυρίζετε τα κεφάλια σας;

Σοβαρά, τι έγινε; Τη μια μέρα κοιμήθηκα περήφανος για το μαλλάκι μου το μπόλικο, την επομένη ξύπνησα σ’ ένα Facebook που τραγουδούσε: “Άσε πια το μακρυμάλλη για χατήρι καραφλού!”. Κι όχι ότι με χαλάει ο Γιαννάκης τ’ ομορφόπαιδο, αλλά σίγουρα με χαλάνε τα μαλλιά του! Ή τέλος πάντων, τα μη μαλλιά του. Κι άμα σου πέσανε, οκ, τι να γίνει, αυτά έχει η ζωή. Εδώ όμως η φάση είναι άλλη. Αναρωτιέμαι λοιπόν, και στ’ αλήθεια περιμένω απάντηση. Γιατί;

Δεν είμαστε στρατό ρε αλάνια μου. Που δηλαδή και στο στρατό, υπάρχει λόγος για το ξύρισμα και το κούρεμα, κι αυτός είναι ο ακριβώς αντίθετος της καραντίνας: πολλοί άντρες μαζί, σε βρόμικο χώρο με μάλλινες κουβέρτες! Ντάξει, πες ωραία, αυτοί να κουρευτούν γιατί έτσι και πάει η ψείρα σ’ ενός το κεφάλι, δεν θα γλυτώσει ΚΑΝΕΝΟΣ το κεφάλι. Αλλά εσείς είστε μες στο σπιτάκι σας το όμορφο, το καθαρό, μοναχοί σας, και κάνετε μπανάκι κάθε τόσο…

…γιατί δεν θέλετε μαλλάκια όπως όλος ο κόσμος;

Έτσι κι αλλιώς το ‘χετε ρίξει στις γυμναστικές. Τον τελευταίο μήνα έχω δει στα social περισσότερη γυμναστική απ’ όσο έβλεπε κανείς σε κανάλι τελεμάρκετινγκ, ξημερώματα, τη δεκαετία του ’90. Χτίζετε σώμα, θ’ ανοίξουν οι πόρτες και θα γεμίσει η Ελλάδα τούμπανους, ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ. Αυτό που δεν καταλαβαίνω ωστόσο, είναι γιατί το πρότυπο σ’ όλο αυτό να ‘ναι ο Βιν Ντίζελ κι ο The Rock. Γιατί όχι, ας πούμε, ο Αχιλλέας του Μπραντ Πιτ, ο Άκουαμαν ή ο λεβεντόβλαχος ο Θωρ; Ή κάνας Κόναν (ο βάρβαρος), κάνας Ράμπο αν είσαι έτσι πιο καλτ μούρη, δεν ξέρω… Γιατί τέλος πάντων γουστάρετε φουσκωτούς καράφλες κι όχι φουσκωτούς μαλλιάδες;

Κι άντε, να πω καλά για τα μαλλιά. Αν έχει συνηθίσει κανείς να τα ‘χει κοντά, θα τα ‘χει κοντά. Κι αν τα ξυρίσει, (ας πούμε) μικρή η διαφορά. (ΟΧΙ, αλλά ας πούμε). Στο κάτω-κάτω, κομμωτήριο δεν μπορείς να πας όπως είπαμε, οπότε απ’ το να κόψεις ο,τι να ‘ναι μόνος σου, ε, κάνε αυτό που μπορείς: μηχανή και ξύρισμα. Αφού έκανα λοιπόν το βήμα πίσω και κατανοώ (ΟΧΙ, αλλά ας πούμε) το ξυρισμένο κεφάλι, εξηγήστε μου τουλάχιστον τούτο:

Γιατί τα γένια ρε παιδιά; Γιατί τα γένια;

Μα ξέρεις τι θα πει να ‘χεις δυο φίλους μια ζωή μουσάτους, περήφανους, να τους θυμάσαι μόνιμα με μπύρα στο χέρι να χαϊδεύουν τη μουσάκλα, και τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν να γίνουν Τζέρι Μαγκουάιρ και σου κάνουν βίντεο κλήση με φράπα μαγουλάκι που ‘χες να τα δεις απ’ το γυμνάσιο;

“Μια αλλαγή” σου λένε. Και σε πετάνε εκτός μόδας, εσένα που απλώς δεν θες ν’ αλλάξεις τη μούρη που έχεις εδώ και τόσα χρόνια, κι όλα αυτά γιατί; Όχι επειδή η μόδα άλλαξε στα Παρίσια και στα Μιλάνα, όχι επειδή έπαψαν οι μουσάτοι να ‘ναι πιο γοητευτικοί απ’ τους αμούστακους (ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ), αλλά γιατί έτσι αποφάσισαν μέσα απ’ τα σπίτια τους ο Μπρόκολας, ο Σέσκουλας, ο Μπάμιας κι ο Σπανάκης. Ρε, είστε καλά ρε;