Η τέχνη αξίζει όταν σε ξυπνάει απ’ το όνειρο. Όταν σου ανοίγει τα μάτια να δεις τον κόσμο όπως είναι. Όταν σε ταρακουνάει και σε βγάζει απ’ την απάθεια: είναι αίμα που κύλησε, όχι όνομα στο δελτίο. Κι ο Μυστακίδης με το καινούριο του τραγούδι, κάνει αυτό ακριβώς!
Σε καθίζει απέναντι στα σύμβολα ενός αγώνα. Στη Μάγδα Φύσσα, στον Ζακ, στον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Με μια φράση δανεική απ’ τον Θανάση (“είν’ ιερό το βλέμμα του ικέτη”), μ’ ακόμα μία από άρθρο της Γιώτας Αναγνώστου, μ’ ένα απόσπασμα του Τάσου Λειβαδίτη, και με τους δυνατούς δικούς του στοίχους, σε κάνει να ντρέπεσαι αν δεν μιλάς για όσα βλέπεις άδικα γύρω σου. Σε κάνει να νιώθεις την ευθύνη και το χρέος της αλληλεγγύης. Σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος, αν βοηθάς την κοινωνία ν’ αλλάξει ρότα, έστω λίγο. Σου φωνάζει: “Μίλα!”. Και θες να μιλήσεις…
