Τι έγινε; Ακύρωσες τις διακοπές που είχες προγραμματίσει για τον Ιούνιο; Το ίδιο και εγώ φίλε. Ok, δεν είχα κανονίσει διακοπές, αλλά ένα Σαββατοκύριακο στον Κάλαμο, μάλλον θα το πήγαινα. Ούτε αυτό πλέον. Απ’ τον Ιούλιο και βλέπουμε. Να ξέρεις πάντως, υπάρχουν και χειρότερα. Θα ακυρωθούν πολλά πανηγύρια μάγκα μου. Ναι ξέρω, δεν θα γίνει με όλα, αλλά μόνο και μόνο η ακύρωση του Μενιδιάτικου, με πονάει. Βλέπεις, γούσταρα κάθε χρόνο να ακούω τον Σικoτάκη να τραγουδάει να κάνω τη βόλτα μου και να ποτίζομαι με νοσταλγία, βλέποντας τα παλιά παιχνίδια που είχα. Ποια παιχνίδια; Έλα που δεν ξέρεις. Προφανώς και εννοώ διαμαντάκια τύπου στολή στρατιώτη (παναγία μου και χριστέ μου), σπαθιά που χάλαγαν σε μια μέρα και πάνω απ’ όλα το PolyStation. Δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ; Αποκλείεται…
 
… όσο χρονών και να είναι, ό,τι παιχνίδια και να έχεις παίξει, ξέρεις! Η πρώτη σου επαφή με τον χώρο της κονσόλας, ήρθε μέσα από ένα PolyStation. Ήταν η φθηνή επιλογή που έκαναν πάντα οι γονείς μας, όταν εμείς κλαίγαμε και ζητάγαμε PlayStation, επειδή το είχαμε δει από τα ξαδέρφια μας. Ήταν οι πρώτες ώρες καψίματος μπροστά από την τηλεόραση (μετά τον Χαρδαβέλλα φυσικά, που εκείνες τις εποχές έφερνε τον Uri Geller) και προφανώς τα πρώτα σπασμένα χειριστήρια μετά από ήττα σε ποδοσφαιράκι. 
 
Από όταν αγόραζες τη συγκεκριμένη κονσόλα, ήξερες ότι κάτι βρωμάει από χιλιόμετρα. Ήταν πολύ φθηνή για τα δεδομένα των κονσολών, ενώ μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεν είχε CD (ω ναι, είχε κασέτες), σε έκανε να υποψιάζεσαι τα χειρότερα. Ε, οι υποψίες σου έβγαιναν αληθινές. Όχι μόνο οι κασέτες (και γενικότερα όλο το σύστημα) χαλούσαν σε 5-10 ημέρες, αλλά και η ποιότητα των παιχνιδιών ήταν τόσο χάλια που η μυωπία σου χτύπαγε την πόρτα, πριν την ώρα της.
 
 
Αν από την άλλη δεν ήσουν παιδί της κονσόλας, αλλά γούσταρες κάργα ηλεκτρονικά, τα ελληνικά πανηγύρια δεν θα σε άφηναν έτσι. Υπήρχε το “Game Child” φίλε. Ναι καλά διάβασες. Οι τύποι όχι μόνο έβαλαν το χεράκι τους στο ιερό τέρας που λέγεται PlayStation, αλλά προσπάθησαν να “χτυπήσουν” και την Nitendo αντιγράφοντας το GameBoy. Ξέρεις τι έκαναν; Θα σου πω εγώ. ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ. 
 
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε κάτι αηδίες σαν tetris μέσα του και κάτι τέρματα, με έναν τρύπα τερματοφύλακα, για να σουτάρεις πεναλτάκια, λες και είσαι στο τηλεπαιχνίδι του “TV MAGIC” το 2008 και διαλέγεις να σουτάρει ο Βύντρα στη δεξιά γωνία. Ίσως το χειρότερο παιχνίδι που υπήρξε. Από την πλευρά μου, δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω τυχερός ή ηλίθιος που αντί για αυτό, είχα μπερδευτεί και είχα αγοράσει ένα που είχε νερό μέσα (!) και έπρεπε να βάλεις κάτι χαζομάρες που μοιάζουν με κουλούρια Θεσσαλονίκης σε ένα κοντάρι (ναι, αυτό ήταν παιχνίδι).
 
 
Τώρα που είπα κοντάρι. Θυμάσαι τη σπαστική πανηγυριώτικη ρόδα, που αγόραζαν σχεδόν όλα τα παιδάκια στο νήπιο; Ναι ρε, αυτή που είχε κουδουνάκια και απλά την τσουλούσες και έβγαζε θορύβους. Ε, την πήρα για πλάκα πρόσφατα και έχω να πω με σιγουριά ότι: ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΓΑΜΑΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΠΑΓΚΟ ΣΕ ΠΑΝΗΓΥΡΙ. 
 
Φίλε, το συγκεκριμένο, το παίρναμε σε λάθος ηλικία, αυτό ξέρω. Αν την αποκτήσεις τώρα μπορείς να φτιάξεις πολλά δικά σου challenge, όπως για παράδειγμα ισορροπία μπίρας πάνω σε αυτή. Σε περίπτωση που δεν τα καταφέρεις, ξέρεις τι γίνεται, δεν χρειάζεται να σου πω. Άσε που με αυτόν το θρύλο που λέγεται ρόδα, μπορείς ακόμα και στα 22 να φλερτάρεις παιχνιδιάρικα με τον πιο τέλειο τρόπο. Ό,τι και να λέμε, το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ο βασιλιάς του πανηγυριού και απλά μοιράζει σακούλες σε όλα τα βαρετά παιχνίδια που υπάρχουν τριγύρω του.
 
 
Βαρετά είπα; Ρε μπας και εννοώ το γιο-γιο; Σίγουρα! Το συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι πιο βαρετό και απ’ την καθαρά Δευτέρα. Για να το παίξεις, δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερα skills, δεν κουράζεσαι, ενώ είναι άσκοπο μέχρι αηδίας. Όποιος πλήρωνε για να πάρει αυτό το πράγμα, απλά πετούσε τα λεφτά του σε έναν κάδο, όπως ακριβώς έκαναν οι γονείς μου όταν με έστελναν φροντιστήριο. Αν κανείς ήθελε να ξοδέψει άσκοπα λεφτά, ας αγόραζε τις χρωματιστές μπίλιες που είχαν όλοι οι πάγκοι, πιο χρήσιμες θα ήταν. 
 
Θα μου πεις “Μα καλά ρε Σπύρο, τι να τις κάνει κανείς τις μπίλιες;”. Μα για να γεμίσει το αεροβόλο του μάγκα μου. Τι; Δεν αγόραζες αεροβόλα από τα πανηγύρια; Αν όχι, δεν σου αξίζει να λέγεσαι λαϊκό παιδί. Σε περίπτωση που μετρούσε κανείς τις πωλήσεις σε αυτές τις… διοργανώσεις, κάθε χρόνο τα αεροβόλα θα έβγαιναν πρώτα με διαφορά. Μάλιστα, αν κανείς αγόραζε το καλό, με τα 25 ευρώ, θα μετρούσαμε εύκολα και κανέναν νεκρό, καθώς μπορώ να στο επιβεβαιώσω, πονάει σαν διάολος το ριμάδι. Βέβαια, το συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν συστήνεται για κανένα παιδάκι, καθώς είναι πολύ επικίνδυνο και πλασάρει λάθος πρότυπα. Επίσης ξαναλέω, ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ. ΑΟΥΤΣ!