Κι όμως, υπάρχει ένα τριφύλλι που δεν θα μαραζώσει ποτέ. Αυτό του Παναθηναϊκού!

 

Αυτά ήταν κατά λέξη τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, εκείνο το παγωμένο βράδυ στην Ολλανδία. Ένα βράδυ που ακόμα να ξεχαστεί από τους φίλαθλους όχι μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά ολόκληρης της Ελλάδας. Πώς να ξεχαστεί άλλωστε; Εκείνη την ημέρα, ο Άγιαξ έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι, έπειτα από 22 αγώνες χωρίς ήττα στο Champions League. Εκείνη την ημέρα, οι πράσινοι, χάραζαν το πιο σπουδαίο διπλό στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού. Εκείνη την ημέρα το τριφύλλι, απέδειξε πως ό,τι και να γίνει στο μέλλον, δεν θα μαραθεί ποτέ! Εκείνη την ημέρα το ημερολόγιο έγραφε 3 Απριλίου 1996!

 

 

Ξέρεις κάτι, δεν πρόλαβα αυτές τις στιγμές. Ήρθα στον κόσμο δυο χρόνια αργότερα, το 1998. Δεν θυμάμαι καν την πόρνη ρουφιάνα τη μπάλα, στο στο σουτ του Βλάοβιτς το 2002 με την Μπαρτσελόνα. Έχω δει την ομάδα μου να παίζει καλά στην Ευρώπη, πολύ λίγες φορές, οι οποίες μάλιστα δεν μπορούν να συγκριθούν καν με αυτές που προανέφερα. Και; Με εμποδίζει αυτό απ’ το να νιώθω υπερήφανος και να κλαίω κάθε φορά που βλέπω το γκολ του Βαζέχα; Φυσικά και όχι. 

 

Όπως μπορείς να καταλάβεις, τα χαστούκια που τρώω την τελευταία δεκαετία στο ποδόσφαιρο, είναι τέτοια που αναγκαστικά με ρίχνουν στο YouTube για να στανιάρω. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι κατά την διάρκεια της ενηλικίωσης μου, τότε που άρχισα να καταλαβαίνω και να μαθαίνω το ουσιαστικό ποδόσφαιρο, η ομάδα μου έτρωγε φάπες από την Καμπάλα. Δεν γίνεται ρε φίλε. Βέβαια, όταν ήμουν παιδάκι, τόσο δα, είδα τον Παναθηναϊκό μου στα τελευταία του, να γλεντάει στην Ευρώπη. Και ξέρεις τι λένε: Τα παιδιά δεν ξεχνάνε ποτέ!

 

 

Πως να ξεχάσω, μου λες; Πως να ξεχάσω την πορεία αυτής της ομάδας το 2008-09 στο Champions League; Τότε που ξεκίνησε με 2 ήττες από την Ανόρθωση και την Ίντερ και την είχαν όλοι για αποκλεισμό. Μετά θυμάσαι τι έγινε; Θα σου πω εγώ. Ένα όνομα μόνο κράτα: Γιώργος Καραγκούνης. Προσωπικά αυτόν έχω στο μυαλό μου σαν πρώτη εικόνα από εκείνη την πορεία. Τότε που με την γκολάρα του μέσα στη Βρέμη, έδινε το σύνθημα για μια αντεπίθεση τριών σερί νικών. Και τι νικών! Η επόμενη ήρθε εκτός έδρας (ξανά), μέσα στο Μιλάνο, κόντρα στην Ίντερ του Μουρίνιο. Ναι, αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός! Αν στους “16” κόντρα στη Βιγιαρεάλ δεν είχαμε πέσει πάνω στον κόρακα, ποιος ξέρει τη συνέχεια…

 

Θα μου πεις: Τι; Μόνο αυτό θυμάσαι; Φυσικά και όχι. Έναν χρόνο μετά, η ομάδα έπαιξε στο Europa. Δεν αντιλέγω, άλλη φάση το τσου λου, αλλά τι να κάνουμε; Βέβαια, τότε ήταν που κατάλαβα το μεγαλείο του Παναθηναϊκού ή αν το θες διαφορετικά: Τότε ήταν που δέθηκα όσο δεν πάει με την αγάπη μου. Δεν έκανε και καμιά τρελή πορεία, μέχρι τους “16” έφτασε και έχασε από τη Σταντάρ. Για να γίνει όμως αυτό, λίγο νωρίτερα, είχε αποκλείσει την Ρόμα. Και όχι, εκείνη την περίοδο η Ρόμα δεν ήταν απλά μια μέτρια ευρωπαϊκή ομάδα, εκείνους τους μήνες για κάποιον παράξενο λόγο, ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα στον κόσμο. Ξέρεις ποιος της έσπασε τη φόρμα; Ο Παναθηναϊκός!

 

 

Μετά από αυτές τις χαρές… το χάος! Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που έκατσα να δω στα σοβαρά το τριφύλλι στην Ευρώπη. Λένε πως οι αληθινοί φίλαθλοι στα δύσκολα φαίνονται. Ίσως να μην είμαι αληθινός φίλαθλος εγώ. Αλλά ρε φίλε, πονάω κάθε φορά που βλέπω τον Παναθηναϊκό να πηγαίνει όλο και πιο κάτω, όλο και πιο κοντά στα σκατά. Πονάω πολύ. Και τότε είναι που μου βγαίνει μια απάθεια, ότι και καλά δεν βλέπω ελληνικό πρωτάθλημα και μόνο Αγγλία παρακολουθώ πλέον. Δεν είναι έτσι…

 

Το τριφύλλι είναι βαθιά πατημένο στο χώμα. Δεν θα μαραζώσει όμως. Αυτός ο σύλλογος κάποτε έκανε το Χάιμπουρι να τρέμει από φόβο. Αυτή η ομάδα ανάγκασε τον Σερ Άλεξ και τον Μουρίνιο να μείνουν με το στόμα ανοικτό όταν έπαιξαν απέναντι της. Αυτό το club είδε τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο, τον Βαζέχα να τιμάνε τη φανέλα του, δίνοντας τα πάντα για τους πράσινους. Αυτός ο σύλλογος είναι μεγάλος και δεν υπάρχει άλλος. Και κάποια στιγμή το τριφύλλι θα ανθίσει και τότε είναι που θα θυμίσει σε όλους πως είναι να είσαι… Panathinaikos!