Αν η κοινωνία θέλει να κάνει ένα βήμα, η τέχνη πρέπει ήδη να το ‘χει κάνει πρώτη. Ο Ουγκό με τη λογοτεχνία του έστρωσε το έδαφος για την κατάργηση της θανατικής ποινής στη Γαλλία. Πόσο μπορεί να είχε αργήσει ο φεμινισμός χωρίς τις Μικρές Κυρίες ή την Άννα Καρένινα; Κι ύστερα, ήρθε ο κινηματογράφος…
Το σινεμά λοιπόν. Το σινεμά που κοίταξε τους καταπιεσμένους ανθρώπους των κοινωνικών “πρέπει”, το σινεμά που τους έδωσε φωνή, το σινεμά που μίλησε γι’ αυτούς. Κι εδώ από κάτω, θα βρεις 7+2 χαρακτήρες του σινεμά, που σ’ έκαναν να δεις κι εσύ τους διεμφυλικούς ανθρώπους. Και να τους δεις με άλλα μάτια, απ’ αυτά της κοινωνίας που τους θέλει στη σκιά και στο σκοτάδι. Να τους δεις, να τους νιώσεις, κι έπειτα να νιώσεις την ευθύνη που όλοι εμείς έχουμε απέναντί τους. Την ευθύνη να τους προσφέρουμε το πιο βασικό δικαίωμα: μια ζωή που να μπορεί να είναι όμορφη!
Rayon (Jared Leto) | Dallas Buyers Club
Ο Τζάρεντ Λέτο μπαίνει με ερμηνευτική αυτοπεποίθηση στα ψηλοτάκουντα της Ραϊόν, και με πραγματικό σεβασμό στην ψυχή της τρανσέξουαλ γυναίκας. Κάπως έτσι, ένας απ’ τους πιο σημαντικούς ρόλους της περασμένης δεκαετίας έρχεται στο πανί, διεκδικεί στα ίσια και παίρνει μερίδιο επιτυχίας απ’ τον αποστομωτικό πρωταγωνιστή Μάθιου ΜακΚόναχι.
Lili Elbe (Eddie Redmayne) | The Danish Girl
Ομολογώ, το είχα πει: “Μετά απ’ ΑΥΤΟΝ το Λέτο, δεν θα ‘ναι εύκολο για κάποιον να υποδυθεί τρανσέξουαλ γυναίκα”. Ο Ρέντμεϊν δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στην αποψάρα μου. Και πολύ καλά έκανε!
Orlando (Tilda Swinton) | Orlando
Ένας απ’ τους πιο χαρακτηριστικούς (και συμπαθητικούς!) ήρωες της Βιρτζίνια Γουλφ, κομμένος και ραμμένος για την ερμηνευτική παλέτα της πιο ιδιαίτερης ηθοποιού του σύγχρονου σινεμά. Ο Ορλάντο γίνεται μέσα σ’ ένα βράδυ από άντρας γυναίκα, κι η Τίλντα δέχεται την πρόκληση με προκλητική χαρά!
Dil (Jaye Davidson) | The Crying Game
Μέσα σε μια “τρομοκρατική περιπέτεια”, ο Νιλ Τζόρνταν άφησε και το σχόλιό του για την αποδοχή της διαφορετικότητας, προσφέροντας μια σκηνή που έμελλε να συζητιέται για καιρό απ’ όποιον είδε την ταινία. Κι αυτό γιατί επέτρεψε στο σενάριό του μια (όχι πρωτοφανή αλλά σπάνια) “αυθαιρεσία” για κείνη την εποχή: σε μια ταινία που δεν γράφτηκε με τη διεμφυλική ταυτότητα στο επίκεντρο, η Ντιλ έρχεται, γοητεύει, σοκάρει και τελικά κερδίζει την αγάπη. Και το ημερολόγιο γράφει 1992…
Agrado (Antonia San Juan) | All About My Mother
Ένας δεύτερος ρόλος, μα ίσως ο πιο σημαντικός χαρακτήρας της πιο σημαντικής ταινίας του Αλμοδοβάρ. “Μια γυναίκα γίνεται όλο και πιο αυθεντική, όσο πλησιάζει σ’ αυτό που έχει ονειρευτεί για τον εαυτό της“. Και μόνο αυτό να έλεγε σ’ όλο το φιλμ, θα ήταν αρκετό…
Hedwig (John Cameron Mitchell) | Hedwig and the Angry Inch
Το σχεδόν one man show του Τζον Κάμερον Μίτσελ, και φυσικά η πρώτη και πιο σημαντική ταινία της ζωής του! Η Χέντγουιγκ τα ‘κανε όλα για τον έρωτα, κι ο έρωτας πάντα την πουλούσε. Τελικά, πόσο κακό μπορεί να κάνει μια εγχείρηση που “σχεδόν” πέτυχε; Πόσα όνειρα μπορεί να γκρεμίσει μια ίντσα σάρκας ανάμεσα απ’ τα πόδια;
Brandon Teena (Hilary Swank) | Boys Don’t Cry
Μια αληθινή, τρυφερή και συγκλονιστική ιστορία. Ένας ρόλος καριέρας για τη Χίλαρι Σουανκ. Μια γροθιά στο στομάχι αλλά μαζί κι ένα χάδι στο πρόσωπο. Τρομερές ισορροπίες, κι ένα μεγάλο μπρα-ντε-φερ: πώς γίνεται η “γνώμη του κόσμου” να βάζει κάτω το χέρι του “έρωτα”; Δεν γίνεται…
Ελληνική Συμμετοχή: Στρέλλα (Μήνα Ορφανού) | Στρέλλα
Δεν πολυγουστάρω την καλύτερη δουλειά της καριέρας του Πάνου Κούτρα, για λόγους που δεν έχουν θέση σ’ αυτό εδώ το άρθρο. Όμως δεν μπορώ και να μη χειροκροτήσω μια ταινία που δεν φοβάται να πει αυτό που θέλει. Και να το πει με, κατά τόπους, τρομερή κινηματογραφική δύναμη! Κι ακόμα δεν μπορώ ν’ αφήσω έξω απ’ την κουβέντα τη Μήνα Ορφανού, στον πιο αλμοδοβαρικό ρόλο που είδε ποτέ ο ελληνικός κινηματογράφος. Με τρέλα, με πίκρα, με ψυχή που ζητάει ν’ ανασάνει σε μια κοινωνία γεμάτη υποκριτές…
Plus: Ricky Jones (Michelle Hendley) | Boy Meets Girl
Όχι, δεν είναι πια καμιά ταινία που θα θυμάσαι για χρόνια (μάλλον θα χάνεται για πάντα στη συνωνυμία με το φιλμ του Λέο Κάραξ). Όμως, η Ρίκυ κι η ιστορία της, αξίζουν για ένα λόγο που ξεπερνάει τις κριτικές του σινεμά: γιατί γελάνε! Κι αν θέλουμε στ’ αλήθεια να φτιάξουμε μια κοινωνία που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, δεν φτάνουν μόνο οι σκληρές ταινίες που κατηγορούν. Χρειάζονται κι εκείνες που θ’ απεικονίσουν αυτό το αύριο που τόσο φοβούνται οι συντηρητικοί και οι μισάνθρωποι. Ένα αύριο χωρίς ανθρώπους αναγκασμένους να ζουν στο περιθώριο, ένα αύριο με ανθρώπους που μπορούν να ζουν σε… κωμεντί! Μια ρομαντική κωμεντί, χαρούμενη κι αισιόδοξη – ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτό το επόμενο βήμα. Γνώμη μου, πάντα…
