Τις τελευταίες ημέρες, όλο και περισσότερο νιώθουμε μια αβεβαιότητα για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Βλέπεις άλλαξαν πολλά πράγματα στις ζωές μας με αρκετά γρήγορο ρυθμό, που ορισμένοι αδυνατούν να τον ακολουθήσουν. Αν με ρωτήσεις, προσωπικά θα σου πω ότι είναι τεράστια φρίκη να ξέρεις ότι δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου, καθώς σου στερείται το δικαίωμα της ελευθερίας και αρχίζεις σιγά σιγά να φλιπάρεις. Από την άλλη πλευρά καταλαβαίνω, ότι αυτό γίνεται αναγκαστικά και για λόγους δημόσιας υγείας, καθώς οι καταστάσεις που ζούμε είναι πρωτόγνωρες και σίγουρα ένα κομμάτι της μελλοντικής ιστορίας. Στα παράξενα παιχνίδια που κάνει το μυαλό, ειδικά μετά από 9 μέρες στην καραντίνα, λέγοντας για ιστορία μου ήρθε στο μυαλό μια κατεύθυνση, η θεωρητική.
Ήταν η κατεύθυνση που ήμουν, όταν ήμουν 3η Λυκείου. Αν θυμάμαι καλά, είχαμε δώσει 4 μαθήματα για τα οποία προετοιμαζόμασταν σχεδόν 1.5 χρόνο. Ακόμα μπορώ να θυμηθώ το άγχος και τον εκνευρισμό που υπήρχε εκείνη τη σεζόν, στα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου. Ορισμένα άτομα, ήταν έτοιμα να φρικάρουν με τη συγκεκριμένη διαδικασία. Με μια σημείωση: Τότε δεν είχαμε κανέναν Κορονοϊό, καμία πανδημία και ξέραμε την ημερομηνία που θα δώσουμε εξετάσεις.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θέλω να κατηγορήσω τους φορείς που δεν γνωρίζουν το πότε θα διεξαχθούν οι Πανελλαδικές, λογικό είναι έχουμε ένα αρκετά σοβαρό θέμα στη χώρα που αφορά την υγεία όλων μας. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να στηρίξουμε τη γενιά του 2002, γιατί το έχει ανάγκη περισσότερο από οποιαδήποτε τα τελευταία χρόνια.
Πάει στράφι το πρόγραμμα τους
Μια από τις πιο συχνές συμβουλές που ακούνε τα παιδιά που δίνουν Πανελλαδικές, είναι το να έχουν πρόγραμμα. Κάτι αρκετά λογικό, καθώς έχουν να συνδυάσουν σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα ενώ παράλληλα πρέπει να βρούνε χρόνο για ύπνο, σωστή διατροφή και λίγο ζωή. Γιατί ναι, αν δεν έχεις ζωή στα 18 σου, κάτι πάει λάθος, όχι με σένα, αλλά με την κοινωνία που ζεις. Στα συγκεκριμένα παιδιά, όλο το πρόγραμμα που ακολουθούσαν για μήνες, πήγε στράφι. Και μη γελιόμαστε, μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Όταν ένα μυαλό έχει “προγραμματιστεί” να λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, για έναν συγκεκριμένο σκοπό και χαλάσει κάτι στην πορεία, ο σκοπός απομακρύνεται.
Χάλασαν όλα στην τελική ευθεία
Πραγματικά το συγκεκριμένο, είναι τεράστια φρίκη. Μιλούσα πριν από περίπου 3 εβδομάδες με μερικά παιδιά που θα δώσουν φέτος. Το πρώτο πράγμα που άκουσα από όλα ήταν “άντε, μπήκαμε στην τελική ευθεία άλλοι 4 μήνες είναι, δεν αντέχω άλλο”. Αυτό σημαίνει, ότι στο μυαλό τους, ήταν έτοιμα να φορτσάρουν όλο και πιο πολύ όσο πλησίαζε η μεγάλη μέρα που θα ξεκινήσουν οι Πανελλαδικές. Τώρα, απλά κενό. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο ψυχολογικό τραύμα που μπορεί να αποκτήσει ένα παιδί τη χρονική αυτή περίοδο. Και όχι, δεν πιστεύω ότι συγκρίνεται με κανένα άλλο (εκτός αν μιλάμε για θέμα υγείας, που εκεί όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα) και έχω τους λόγους μου.
Δεν ξέρουν πότε θα αρχίσουν να… ζουν
Μη γελιόμαστε, όλους μας έχει επηρεάσει ο Κορονοϊός. Ορισμένοι ίσως χάσουν τη δουλειά τους, άλλοι την κάνουν απ’ το σπίτι με το άγχος για την επόμενη ημέρα να είναι τεράστιο, ενώ όσοι ήταν να εργαστούν εποχιακά έχουν μπει στον “πάγο”. Η γνώμη μου είναι, ότι εμείς (οι πιο μεγάλοι), μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις, λίγο πιο εύκολα από κάποια παιδιά που είναι 18, τα οποία απλά περίμεναν να ζήσουν! Γιατί ναι ρε φίλε, όταν δίνεις Πανελλήνιες σκέφτεσαι ότι είναι το τελευταίο, δύσκολο, βήμα προς τη γαμάτη ζωή. Έχεις στο μυαλό σου, ότι πλέον θα είσαι απαλλαγμένος από άγχη και μια νέα πρόκληση θα ανοίγεται μπροστά σου, την οποία θα τη γουστάρεις κιόλας. Ε λοιπόν, όλες αυτές οι σκέψεις πλέον δεν υπάρχουν στα μυαλά των παιδιών του 2002, ξέρεις γιατί; Γιατί δεν γνωρίζουν πότε θα τελειώσει το “μαρτύριο” που περνάνε εδώ και περίπου έναν χρόνο. Και πίστεψε με, είναι ότι χειρότερο!
Ας είμαστε δίπλα τους όπως μπορούμε
Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να βρω τη λύση, ενώ σίγουρα δεν μπορώ να μαντέψω την ημερομηνία που θα αρχίσουν οι εξετάσεις. Υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε και αυτά αφορούν την υγεία μας. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όλοι μας, πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτά τα παιδιά. Να προσπαθήσουμε να τους πείσουμε ότι δεν κρίνεται η ζωή τους από τις Πανελλήνιες και ότι δεν είναι όλο τους το μέλλον αυτές. Για να μην παρεξηγηθώ, ένα κομμάτι της συνέχειας τους προφανώς και είναι, αλλά σίγουρα όχι στο επίπεδο που νομίζουν.
Ίσως θα πρέπει να τους δοθούν κάποια μόρια παραπάνω τη φετινή χρονιά, αλλά μάλλον δεν είμαι ειδικός για να το κρίνω αυτό. Στήριξη χρειάζονται τα παιδιά αυτά, στήριξη, όπως όλοι μας, αλλά αυτά με λίγο διαφορετική μεταχείρηση. Η νέα γενιά είναι το μέλλον μας, η ελπίδα να πραγματοποιηθούν τα όνειρα που ποτέ δεν καταφέραμε, η εξέλιξη που θα θέλαμε να υπάρχει. Ας τη στηρίξουμε λοιπόν, το έχει τόσο ανάγκη.
Αλάνια μου, θα περάσει και αυτό. Ακόμα και να μην μπείτε στη σχολή που γουστάρετε, εμείς θα ξέρουμε ότι δώσατε ότι είχατε. Και αυτό αρκεί!
