Η εφημερίδα La Republica, λίγες μέρες πρίν, δημοσίευσε συνέντευξη του 53χρονου Angelo Vavassori, του Ιταλού γιατρού που θεραπεύτηκε από τον κορονοϊό: “Είδα ασθενείς να πεθαίνουν, ξέρω την επιθετικότητά του. Όταν δεν μπορούσα πλέον να αναπνεύσω, φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναδώ τη γυναίκα μου και τα 4 παιδιά μας. Μέχρι εκείνην τη στιγμή θεράπευα τους άλλους που είχαν μολυνθεί από τον κορονοϊό”.

Ο Angelo Vavassori, από το Treviolo, αναισθησιολόγος στο Νοσοκομείο του Bergamo αφηγείται από το κρεβάτι του στην ημι-ΜΕΘ πως κατρακυλά κανείς στον εφιάλτη του COVID-19 και πως επιστρέφει στη ζωή.

“Μέσα σε λίγες ώρες, πέρασα από τις 15 στις 40 αναπνοές το λεπτό. Δεν έμπαινε άλλος αέρας στους πνεύμονες, σχεδόν έχασα την όραση μου. Αν είμαι εδω, το οφείλω στους συναδέλφους μου γιατρούς, ήρωες καθόλου ρητορικά. Τις πιο σκληρές στιγμές, με έκαναν να νιώθω ήρεμος. Η ιστορία μου, τις μαύρες ώρες μπορεί να βοηθήσει πολλούς να μην τα παρατήσουν”.

La Republica: Πως καταλάβατε ότι είχατε μολυνθεί;

Αngelo Vavassori: “Απο τις 22 Φεβρουαρίου θεράπευα τους πρώτους μολυσμένους. Απο τις 28/2/2020, το Τμήμα Ανάνηψης ήταν αποκλειστικά γι’αυτούς. Το Σάββατο 29/2 μου ανέβηκε λίγο ο πυρετός, αλλά ήταν δύσκολες μέρες και την Κυριακή τελείωσα τη βάρδια μου τα μεσάνυχτα. Τη Δευτέρα το πρωί ήμουν καλά, προς το βράδυ όμως είχα ήδη 38,9.



L.R.: Πώς αντιδράσατε;

Α.V.: “Η ασπιρίνη ήταν άχρηστη. Σκέφτηκα δυο πράγματα. Αν μου είχε επιτεθεί ο COVID-19, δεν μπορούσε να το έκανε όταν με προστασία θεράπευα άλλους μολσυμένους. Συνέβη νωρίτερα: όταν ήμουν σε επαφή με τους χειρουργημένους ασθενείς. Η ΜΕΘ ήταν υπερπλήρης, κλείστηκα σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου”.

L.R.: Η οικογένεια σας δεν φοβήθηκε τη μόλυνση;

Α.V.: “Επί δυο ημέρες μου άφηναν το φαγητό μπροστά στην κλειστή πόρτα. Το έπαιρνα με γάντια και μάσκα, μετά απολύμανα τα πάντα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν ήταν αρκετό: Η γυναίκα μου και ο 18χρονος γιος μου μολύνθηκαν. Τα 14χρονα δίδυμα και η 11χρονη κόρη μας, όχι για την ώρα”.

L.R.: Πότε εκτροχιάστηκε η κατάσταση;

Α.V.: “Την Τετάρτη 4/3 μου έκαναν το τεστ, την Πέμπτη επιβεβαιώθηκε οτι ήμουνα θετικός. Ο πυρετός παρέμενε γύρω στο 39. Το βράδυ άρχισα να αναπνέω με δυσκολία. Μέσα σε λίγα λεπτά έχασα την όσφρηση και γεύση, ενώ έβλεπα όλο και λιγότερο. Λόγω της έλλειψης οξυγόνου παρουσίασα πονοκεφάλους και δυσεντερία”.

L.R.: Ποιός σας μετέφερε στο νοσοκομείο;

Α.V.: “Εγω τηλεφώνησα, αλλά δεν υπήρχε κρεβάτι. Ήξερα ότι δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα. Ανέπνεα, αλλά στους πνεύμονες μου δεν έμπαινε πλέον οξυγόνο. Στις 23:00 μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος για να μου πει οτι άδειασε ένα κρεβάτι. Η ακτινογραφία επιβεβαίωσε ότι είχε ξεκινήσει η πνευμονία”.

L.R.: Πώς θεραπευτήκατε;

Α.V.: “H δύσπνοια κόβει τελείως την ανάσα. Με έβαλαν αμέσως στον αναπνευστήρα θετικής τελοεκπνευστικής πίεσης των αεραγωγών. Προσπάθησα να αντέξω χωρίς διασωλήνωση και νάρκωση. Χάνεις πάντως τη συνείδηση, δεν ήταν εύκολο“.

L.R.: Ποια ήταν η πιό δύσκολη στιγμή;

Α.V.: “Η αρχή. Στον αναπνευστήρα PEEP ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός, η ροή του οξυγόνου ζεστή. Ιδρώνεις και αισθάνεσαι ότι ασφυκτιάς περισσότερο από ό,τι πριν. Μετά όμως, αισθάνεσαι ότι όταν εισπνέεις, μπαίνει αέρας. Είμαι αναισθησιολόγος, για μέρες θεράπευα τους ασθενείς: το ότι γνώριζα τις αντιδράσεις του με βοήθησε να αντέξω”.



L.R.: Τι φάρμακα σας έδωσαν;

A.V.: “Το κοκτέιλ αντιρετροϊκών που προβλέπεται από το πρωτόκολλο. Χρειάζεται να δώσεις χρόνο στα αντισώματα που ενσωματώνονται και μπλοκάρουν τον ιό, πριν επηρεάσει τους πνεύμονες. Οι μακροφάγοι απορροφούν μετά τόσο τον νεκρό ιό, όσο και τα αντισώματα”.

L.R.: Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να επιστρέψετε στη ζωή;

Α.V.: “Για 2 περίπου μέρες ήμουν απών. Αντιλαμβάνεσαι στον ύπνο σου ότι οι γιατροί και τα μηχανήματα σε τροφοδοτούν οξυγόνο και σε ενυδατώνουν. Ο χρόνος συμπικνώνεται σε μια στιγμή. Τώρα ξέρω ότι είναι εκείνη η επιτάχυνση που διαγράφει το παρελθον και το παρόν, τα σύνορα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο”.

L.R.: Πώς ήταν η αφύπνιση;

Α.V.: “Νόμιζα ότι βρισκόμουνα στο σπίτι και ότι μόλις είχα αποκοιμηθεί. Βρισκόμουν όμως στο κρεβάτι, δίπλα σε έναν από τους ασθενείς μου, τον οποίο είχα θεραπεύσει από τον COVID-19. Σαν τα μωρά, κάθετι φαντάζει νέο και υπέροχο. Αυτό το δράμα μας διδάσκει την αξία κάθε μικρού πράγματος”.

L.R.: Τώρα που βρίσκεστε;

Α.V.: “Είμαι στη Γαστρεντερολογική, που έγινε Κλινική COVID-19. Αναπνέω με μια μάσκα που δίνει 70% οξυγόνο, περίπου 12 λίτρα/λεπτό. Δίπλα μου υπάρχουν οι ασθενείς μου: Εξεπλάγησαν όταν κατάλαβαν ότι έγινα ένας από αυτούς”.

L.R.: Τι θέλετε να πείτε σε όποιον παλεύει όπως εσεις για να ζήσει;

Α.V.: “Να μην παραλύσει από τον φόβο. Θα πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αφεθούμε στους γιατρούς. Σε τραβάνε πίσω, κάθε πνευμονία υποχωρεί. Η δική μου ανησυχία όμως είναι άλλη. Όταν σκέφτομαι τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας, συγκινούμαι. Είμαστε στα όρια μας και ξέρουμε ότι η μάχη θα είναι μεγάλης διάρκειας. Ζητώ από όλους σας να μας βοηθήσετε, μένοντας σπίτια σας. Έτσι είστε στο πλευρό μας. Εγώ ελπίζω από Δευτέρα να επιστρέψω στη δουλειά.