Αν κάνεις μια βόλτα απ’ τον κόσμο των video games και ζητήσεις να δεις το βασιλιά, η απάντηση που θα πάρεις απ’ την πιο μεγάλη μερίδα του κόσμου θα ‘ναι τούτη: “Τιμή και Δόξα, Assassin’s Creed”.
Πιο απλά: Από τη μια οι καλοί Ασασίνοι ζητούν ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, κρυμμένοι στις σκιές. Από την άλλη οι κακοί Ναΐτες που διψούν για δύναμη, έλεγχο, χρήματα, με την επιβλητική τους ισχύ. Ωστόσο, πόση απ’ την ιστορία που διηγείται ο ψηφιακός βασιλιάς των παιχνιδιών είναι πραγματική; Σήμερα, η στήλη “Επικές Μάχες” έρχεται να παρουσιάσει μια μάχη που σχεδόν… δεν υπήρξε ποτέ! Όμως καλύτερα, ας τα πάρουμε απ’ την αρχή. Καταρχάς λοιπόν…
…ποιοι ήταν;
Οι Ασασίνοι, ήταν μια μεσαιωνική σέκτα Σιιτών, με κύρια έδρα τους το φρούριο Αλαμούτ. Ιδρυτής της σέκτας, ο θρυλικός “Γέρος του Βουνού”, κατά κόσμον Χασάν-Ι-Σαμπάχ, άνθρωπος μορφωμένος, με σκληρό χαρακτήρα και σπουδαίες πολεμικές ικανότητες. Ο Γέροντας λοιπόν, βλέποντας την άσχημη συμπεριφορά και τις αδικίες που διέπρατταν εις βάρος των Σιιτών οι Σουνίτες Χαλίφηδες της Αιγύπτου, ίδρυσε μια ομάδα εκτελεστών που αυτοαποκαλούνταν απλώς Νιζαρίτες (θρησκευτική ομάδα του Σιισμού που δίνει έμφαση στη δικαιοσύνη και τη λογική). Στην Ευρώπη ωστόσο, έμειναν γνωστοί ως Ασασίνοι αφού ο Μάρκο Πόλο και άλλοι ταξιδευτές, υποστήριξαν πως τα μέλη της σέκτας εκτελούσαν τις αποστολές τους υπό την επήρεια χασίς (Χασασίνς – Ασασίνοι). Παρόλο που κάτι τέτοιο δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί, δεν είναι και τόσο πιθανό. Ο Σαμπάχ, σαν καλός Σιίτης Μουσουλμάνος θα πρέπει ν’ απαγόρευε τις ναρκωτικές ουσίες στους “στρατιώτες” του.
Από την άλλη πλευρά, οι Ναΐτες ήταν τάγμα ιπποτών που ιδρύθηκε στην Ιερουσαλήμ με σκοπό να προστατεύει τους Χριστιανούς προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Το ίδρυσε ο Ούγος δε Παιν κι ακόμα 8 ιππότες, δίνοντας μοναστικό όρκο για προσωπική πενία, αγνότητα και υποταγής. Το όνομά τους (Ιππότες του Ναού – Ναΐτες) οφείλεται στο Ναό του Αγίου Τάφου τον οποίο ορκίστηκαν να προστατεύουν, ή στο Όρος του Ναού (του Σολομώντα) στο οποίο είχαν το κέντρο τους. Με τον καιρό, τα χρήματα που άφηναν οι προσκυνητές και η “τραπεζική” δραστηριότητα του ίδιου του τάγματος, τού χάρισε σπουδαία δύναμη επιρροής πάνω στα κράτη της Δύσης.
Και τι έκαναν αυτοί;
Το μενού των Ασασίνων είχε κυρίως τρομοκρατικές επιθέσεις. Σύμφωνα με τις διηγήσεις, αφού τους άφηνε να γευτούν όλες τις χαρές του Παραδείσου (γυναίκες, φαγητό, εδώ ξανά κάποιοι αναφέρουν το χασίς και το αλκοόλ), τους έδινε ένα ακονισμένο μαχαίρι και μιαν αποστολή. “Αν θέλεις να επιστρέψεις πίσω σ’ αυτές τις απολαύσεις, πρέπει να ολοκληρώσεις την αποστολή σου με επιτυχία. Τότε θα βρεθείς στον Παράδεισο και θα ζεις για πάντα μέσα σε τέτοιες ηδονές“. Μ’ αυτή την υπόσχεση στην καρδιά τους, οι δολοφόνοι του Σαμπάχ ήταν πια έτοιμοι για τις αποστολές αυτοκτονίας τους. Άλλες φορές έκαναν αθόρυβες ξαφνικές επιθέσεις, ενώ άλλες κατάφερναν πρώτα να μπουν στην υπηρεσία του άρχοντα-στόχου (συχνά να κερδίσουν ως και την απόλυτη εμπιστοσύνη του), κι όταν πια ερχόταν η ώρα, μέρες, μήνες ή και χρόνια μετά την ανάθεση της αποστολής, εκτελούσαν το στόχο κι έπειτα περίμεναν με χαρά τη θανάτωσή τους. Ο Παράδεισος είχε ήδη ανοίξει τις πύλες του…
Οι Ναΐτες απ’ την άλλη, με την πάροδο των χρόνων γίνονται πανίσχυροι. Μέσω δωρεών αλλά και οικονομικών επιχειρήσεων δημιουργούν μια μεγάλη περιουσία, ενώ εξαπλώνονται σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Όλο και περισσότεροι ιππότες (αλλά και τυχοδιώκτες) θέλουν να καταταγούν, όχι μόνο για να κυνηγήσουν την περιπέτεια, αλλά και για να εκμεταλλευτούν τα προνόμια της οικονομικής δύναμης των Ναϊτών. Το τάγμα δημιουργεί το πρώτο τραπεζικό δίκτυο, χρησιμοποιεί επιταγές ενώ, μέσα απ’ την ασφάλεια που προσφέρει το ίδιο το όνομα του τάγματος, δημιουργεί την πρώιμη μορφή “πιστωτικής κάρτας”. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως, οι Ναΐτες αποτέλεσαν την πρώτη πολυεθνική τράπεζα του κόσμου! (Αποτέλεσμα όλων αυτών, η καταστροφή του τάγματος απ’ τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο. Ένεκα που δεν είχε να πληρώσει τα τεράστια φέσια του στους Ιππότες, ο βασιλιάς διέδωσε φήμες για όργια, σατανισμό και μαγεία, οδήγησε το Μέγα Μάγιστρο Ζακ ντε Μολέ στην πυρά και κατέστρεψε το τάγμα. Ωραίος, ρε Φίλιππε…).
Η Μάχη!
Το γράφει κι ο πρόλογος. Σπουδαία μάχη, ουσιαστικά… δεν έγινε! Οι εχθροί που απασχολούσαν τις επιθέσεις των Ασασίνων, ήταν οι Χαλίφηδες της Αιγύπτου, οι Σελτζούκοι Τούρκοι, και οι Μογγόλοι (που έφεραν την τελική καταστροφή της σέκτας). Απ’ την άλλη μεριά, για τους Ναΐτες εχθρός ήταν μονάχα αυτός που απειλούσε τα συμφέροντά τους. Η μόνη φορά που βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δύο παρατάξεις, ήταν όταν οι Ασασίνοι προσπάθησαν να αναγκάσουν τους Ναΐτες να πληρώσουν φόρο υποτέλειας. Οι ιππότες-μοναχοί είχαν εσωτερικό κανόνα που δεν επέτρεπε να υποκύψουν σε τέτοιο εκβιασμό. Μάλιστα, όχι απλώς αρνήθηκαν να πληρώσουν αλλά, όταν αργότερα κατέκτησαν εδάφη της Συρίας που συνόρευαν με το κάστρο των Ασασίνων, ανάγκασαν εκείνοι τους “εκτελεστές” να πληρώνουν το φόρο. Κι αυτό ήταν όλο…
Ο καλός και ο κακός…
Στο φινάλε ωστόσο, το Assassin’s Creed έχει τελικά δίκιο ή άδικο; Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός σ’ αυτή την ιστορία; Η απάντηση είναι κοινή, στο 99% των περιπτώσεων, όταν μιλάμε για πραγματική ιστορία. Kανείς!
Το σίγουρο είναι πως, αυτό που έχουμε σήμερα κληρονομιά απ’ τους Ασασίνους, είναι η οργανωμένη θρησκευτική τρομοκρατία με επιθέσεις αυτοκτονίας. Απ’ την άλλη, αυτό που μας άφησαν οι Ναΐτες, είναι οι παγκόσμιες τραπεζικές υπηρεσίες, η πρώτη μορφή πιστωτικής κάρτας κι η ιδέα της πολυεθνικής εταιρίας. Κι άρα, σε επίπεδο τεχνογνωσίας και προσφοράς, μπορώ να πω πως μάλλον οι Ναΐτες ήταν οι καλοί σ’ αυτή την “κόντρα”. Όμως για να το κάνω αυτό, πρέπει να μελετήσω και τους δύο, τους Ασασίνους και τους Ναΐτες, τους εκτελεστές και τους ιππότες, με τη λογική και τις ιδέες της δικής μου εποχής. Να μελετήσω δηλαδή εποχές πολέμων και σφαγών, με τη λογική της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του σήμερα. Κι αυτό, στην ιστορία, ίσως και να ‘ναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί κανείς να κάνει…
