“Είναι παράξενη τούτη που γράφω η πένα κι όσο το σκέφτομαι τόσο μοιάζει με μένα. Στα λόγια είναι φειδωλή δε λέει πολλά, μα όταν σαλτάρει δεν την κάνω πια καλά“, έγραψαν οι Social Waste και πραγματικά, δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος στίχος, να χαρακτηρίζει αυτό που νιώθω μέσα μου. Ένας νέος άνθρωπος, που προσπαθεί να καταλάβει, τι παίζει πλέον σε αυτόν τον κόσμο.

Είναι πολύ δύσκολο να μην ξέρεις που πάει όλη η κατάσταση που υπάρχει. Βλέπω κάθε μέρα κάτι καινούργιο, κάτι χειρότερο, όλο και πιο απάνθρωπο. Στην ηλικία που είμαι δεν μπορεί να πει κανείς ότι τα μάτια μου έχουν δει πολλά. Σίγουρα όμως το να παρατηρείς ένα κτήνος που είναι 60+, να μιλάει με χυδαίους χαρακτηρισμούς για μια έγκυο γυνάικα, σε κάνει να αναρωτιέσαι “Τι κόσμο μου δίνετε;”.  Πραγματικά, τρέμω στη σκέψη ότι οι φίλοι μου, τα ξαδέρφια μου ή ακόμα και εγώ ο ίδιος, μπορεί να καταλήξουμε έτσι. Δεν εννοώ να είμαστε ξεφτίλες σαν τον “Κύριο Τίποτα” στο βίντεο, αλλά να είμαστε τόσο αδύναμοι ώστε σε 40 χρόνια, να δώσουμε στη νέα γενιά, μια κοινωνία τόσο σκατένια σαν τη σημερινή.

Αυτό που με κάνει να νιώθω ελπίδα και φλόγα μέσα μου, είναι το γεγονός ότι για κάθε κοινωνικό σκουπίδι, που βρίζει πρόσφυγες και αδύναμους στα νησιά, υπάρχει και ένας μάγκας, που δεν κώλωσε να μπει μπροστά από το όπλο ενός δειλού μπάτσου στην ΑΣΟΕΕ και να του πει “Ρίξε μου ρε βλάκα, ρίξε μου”. Ξέρετε γιατί με κάνει διπλά χαρούμενο το τελευταίο; Γιατί αυτός που είχε τα κότσια να το κάνει αυτό, δεν ήταν 40, ήτανε νέος!

Η νέα γενιά είναι αυτή που θα δείξει τον δρόμο

​Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καθόλου υπερήφανος για τη γενιά μου, αλλά είμαι αισιόδοξος. Βλέπω παιδιά στην ηλικία μου, που θα κατέβουν στις πορείες, θα είναι εκεί στις καταλήψεις, θα προτάξουν τα στήθη τους στην πρώτη γραμμή αν χρειαστεί. Τους καμαρώνω, γιατί μπορεί να γράφω όλα αυτά, αλλά ακόμα και εγώ μπροστά τους, είμαι ένα τίποτα και οι αγώνες μου μπροστά στους δικούς τους, είναι μηδενικοί. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος όμως, ότι είναι δυνατοί, τόσο δυνατοί που θα τα καταφέρουν ή για να είμαι πιο ακριβής, είμαστε τόσο δυνατοί, που θα τα καταφέρουμε. Έστω και λίγο, κάτι θα αλλάξει. 

Έχουμε φωνή και θα ακουστούμε

Όσο και να μην θέλουν μερικοί. Όταν η κανονικότητα άρχισε να δείχνει το στίγμα της με την αστυνομική βια, η νέα γενιά ήταν εκεί, στους δρόμους. Όταν δε, άρχισαν να σκάνε με κουμπούρια στα πανεπιστήμια, πάλι εκεί βρέθηκε η νεολαία, έξω, να φωνάζει, να δηλώνει παρουσία, να διεκδικεί! Θυμάμαι στο παρελθόν, όταν ήμουν δευτέρα λυκείου και μας είχαν βάλει τράπεζα θεμάτων στις εξετάσεις, βγήκαμε στους δρόμους με χιλιάδες φοιτητές και ξέρετε κάτι; Τα καταφέραμε! Η νέα γενιά δεν φοβήθηκε ποτέ, ούτε καν τον Γενάρη του 1991, τότε που οι άνανδροι ΟΝΝΕΔίτες, δεν δίστασαν ακόμα και να δολοφονήσουν αγωνιστές. Δεν φανταζόντουσαν ποτέ, ότι το αίμα από το κεφάλι του Νίκου Τεμπονέρα, θα πότιζε το χώμα των αγώνων  της νεολαίας. Αγώνων που δεν θα καταφέρουν να τους εξαλείψουν όσοι Καλαμπόκες και να βρεθούν στον δρόμο της. Το ξέρουν και οι ίδιοι, γνωρίζουν ποια είναι η αλήθεια, βαθιά μέσα τους έχουν την αίσθηση για το ποιοι είναι με το σωστό και ποιοι οι δειλοί της υπόθεσης. Και αυτό είναι που τους τρομάζει. Και αυτό είναι που μας κρατάει την φλόγα αναμμένη.

Η αλήθεια γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο

Αν με ρωτήσεις γιατί αγωνίζομαι η απάντηση είναι πολύ απλή. Θέλω έναν κόσμο, που όλοι είμαστε ένα, χωρίς φασίστες, χωρίς σύνορα, χωρίς σεξισμό. Για αυτά θα παλεύω, όπως μπορώ. Το θέμα είναι, ότι αυτό που σου περιγράφω είναι ξεκάθαρα ουτοπικό. Το ξέρω. Δεν με νοιάζει όμως, εκεί θέλω να ζήσω, εκεί θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου, εκεί και μόνο. Ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί, όχι μόνο στα δικά μου χρόνια, αλλά ποτέ. Υπάρχει όμως λόγος για να πιστεύω σε μια ουτοπία και δεν θα στον πω εγώ, αλλά ο Εντουάρντο Γκαλεάνο:

Πλησιάζω δυο βήματα και εκείνη απομακρύνεται δυο βήματα. 

Περπατώ δέκα βήματα, κι ο ορίζοντας κάνει πίσω άλλα δέκα. 

Όσο κι αν προχωρήσω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. 

Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; 

Γι’ αυτό ακριβώς: για να προχωράμε.

Αυτοί που θα αλλάξουν τα πράγματα, δεν εξαγοράζονται για τίποτα

Πιο πάνω ανέφερα, ότι δεν είμαι καθόλου υπερήφανος για τη γενιά μου και έχω πολλούς λόγους. Έχω ακούσει άτομα στην ηλικία μου, να λένε “έλα μωρέ, κοίτα τη δουλειά σου και μην σε νοιάζει τίποτα άλλο” και έχω απογοητευτεί. Έχω δει παλικάρια, να εξαγοράζουν τη ψήφο τους, για ένα μπλε μπουκάλι στα μπουζούκια και χαλαρό 5ημερο στο Μπάνσκο και έχω σιχαθεί. Παρατήρησα κάποιους, να φέρονται σεξιστικά και χυδαία σε κοπέλες, μόνο και μόνο επειδή είναι ανασφαλείς και αδύναμοι και πραγματικά τρόμαξα. Αυτά έγιναν γιατί δυστυχώς, έτσι είναι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας που ζούμε. Ξέρετε τι άλλο είναι; Το πιο αδύναμο! Μπορεί να είμαστε πιο λίγοι, αλλά είμαστε πιο δυνατοί και αυτό μένει. Κάτι, κάποτε θα αλλάξει. Και αν δεν αλλάξει, χαλάλι, ας μας κάψει η φωτιά του ονείρου μας. Μέχρι τότε, Ψυχή Βαθιά!