Το τριήμερο που προηγήθηκε, δεν είχε ίχνος ανεμελιάς και όρεξης για εκδρομές, ήλιο και θάλασσα και ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι πάλευαν να βρουν στεριά μέσα σε κύματα και ουρλιαχτά μωρών. Και είδαμε υπανθρώπους να φτιάχνουν τείχη, να βρίζουν αισχρά μάνες με παιδιά στην αγκαλιά, να φτύνουν και να εύχονται απλόχερα τον θάνατο, σε όσους μεσοπέλαγα παλεύουν να βρουν γη.
Θα είχαμε κάμποσα να πούμε και να γράψουμε, αν δεν είχαμε στραγγίξει όλες αυτές τις μέρες, αν δεν είχε μουδιάσει το μυαλό μας από το ακατανόητο. Ευτυχώς, υπάρχουν εκείνοι που δίνουν τη δική τους μάχη δίπλα στους ξεκληρισμένους, εκείνοι που υπερασπίζονται το αυτονόητο με μόνο όπλο τους, μια φωτογραφική μηχανή.
Οι φωτογραφίες της ντροπής, οι φωτογραφίες που θα γίνουν ο δρόμος που θα περπατήσουμε μαζί τους.
