Αν γυρίσουμε πίσω, στα παιδικά μας χρόνια, θα δούμε ότι η ρουτίνα μας, ήταν συγκεκριμένη. Σηκωνόμασταν να πάμε στο σχολείο, επιστροφή στο σπίτι για φαϊ, δάβασμα και στη συνέχεια ξεκινούσε ουσιαστικά η ημέρα μας. Ορισμένοι πήγαιναν φροντιστήριο, ενώ άλλοι μπορεί να έκαναν κάποιο μουσικό όργανο. Όταν έπεφτε ο ήλιος όμως, άρχιζε το καλό!

Οι περισσότεροι από εμάς, όσο μεγαλώναμε, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με κάποια δραστηριότητα. Δεν υπήρχε περίπτωση, τα απογεύματα, τα πιο πολλά παιδιά να μην τρώγανε τον χρόνο τους και οι γονείς τις βενζίνες τους, για να πάνε σε κάποιο γήπεδο. Βλέπεις φίλε μου, αναγκαστικά έπρεπε να αθληθεί ο μπόμπιρας, παρά να κάτσει μέσα να παίζει με τα “μπλιμπλίκια” στις τηλεοράσεις.

Οι γονείς πολύ σωστά σκεπτόμενοι, ρώταγαν τα παιδιά τους για το ποιο είναι το άθλημα, που γουστάρουν να ακολουθήσουν. Τα αγοράκια, ήμασταν τόσο χαζεμένα που στο 90% των περιπτώσεων, επιλέγαμε το ποδόσφαιρο και καταλήγαμε να είμαστε 30 άτομα, σε ομάδες που παίζουν 5Χ5. Εκεί ήταν που ξεκίνησαν όλα και μια τεράστια περιπέτεια άρχιζε, για τον καθένα από εμάς. Σίγουρα, μεγαλώνοντας, έχουμε πολλά να θυμόμαστε από την όλη φάση, είτε θετικά, είτε αρνητικά.

Κάποια γνώση την έπαιρνες

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι περισσότεροι προπονητές, είχαν αρκετή διάθεση να δουλέψουν και να κάνουν το καλύτερο για εμάς. Έτσι, όσο άσχετος και να ήταν κανείς με τον αθλητισμό, κάτι μάθαινε. Δεν λέω ότι θα γινόταν και ο Μέσι, αλλά τουλάχιστον το τόπι θα μπορούσε να το κλοτσήσει. Η κατάληξη βέβαια δεν θα ήταν και η καλύτερη, καθώς σύντομα θα ανακάλυπτε ότι δεν του αρέσει και τόσο η φάση και θα σταματούσε τη μπάλα, για πάντα.

Έκανες τρομερές φιλίες

Πραγματικά το πιο γαμάτο πράγμα που μπορούσες να κάνεις στις ακαδημίες, ήταν οι παρέες. Εκεί, συνήθως είχες άπλετο χρόνο, κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, να μιλάς με άτομα και να “φτιάξεις” σχέσεις μαζί τους. Στο σχολείο αναγκαστικά έκανες φιλίες με τύπους, που δεν τους πήγαινες και πολύ, απλά τους ανεχόσουν. Τα απογεύματα όμως ήταν πολύ διαφορετικά, καθώς δενόσουν με άτομα και εν συνεχεία γινόσασταν ακόμα και κολλητοί. Θυμάμαι στη Β’ Γυμνασίου, που στο ποδόσφαιρό ήμασταν 15 μαντράχαλοι, όλοι μια παρέα, σε μια ομάδα που λεγόταν “Γυπαετοί”. Μεγαλεία!

Γονείς στην κερκίδα, αυτή η μάστιγα

Φίλε ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει. Οι τύποι πίστευαν ότι έχουν παιδιά τον Ρονάλντο και τον Τζόρντναν. Σε κάθε ματς θυμάμαι, να φουλάρουν με πίεση το 12χρονο παιδί τους πριν από το παιχνίδι και κατά τη διάρκεια αυτού, να γκαρίζουν σαν αούγκανοι. Αγορίνα μου, πιτσιρίκια παίζουν, χαλάρωσε! Το πιο σουρέαλ στην όλη φασάρα, ήταν όταν υπήρχαν και οι αντίστοιχοι γονείς από τις άλλες ομάδες. Τότε ήταν που γινόταν το “έλα να δείς”, καθώς αν γούσταραν έπαιζαν και κανένα ξύλο μεταξύ τους, έτσι για την παιδεία.

Δεν υπήρχε και η καλύτερη νοοτροπία

Γενικότερα στην Ελλάδα, δεν φημιζόμαστε για τη νοοτροπία που έχουμε στον αθλητισμό. Από τις μικρές ηλικίες, όλοι τους κυνηγάνε τις νίκες και καλά κάνουν, το θέμα είναι ο τρόπος που γίνεται αυτό. Όταν έχεις να κάνεις με μπόμπιρες, πρέπει να χειρίζεσαι τη φάση εντελώς διαφορετικά. Σε όποια ομάδα και να πήγαινες τότε, θα άκουγες μεγάλους ανθρώπους, να ουρλιάζουν σε μικρά παιδιά για μια κωλονίκη που δεν ήρθε. Κάτι τέτοιο ισχύει ακόμα και σήμερα, καθώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουν συμβεί εξευτελιστικά γεγονότα, σε αγώνες που παίζουν πιτσιρίκια. Το αποτέλεσμα σε όλο αυτό, ήταν ότι όσοι πραγματικά είχαν ταλέντο και μπορούσαν να το δούνε πιο σοβαρά, χανόντουσαν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τους έπαιρνε καμία μεγάλη ομάδα και θα του έστελνε δανεικούς, στα χωριά της Γ’ Εθνικής.

Θα έκανες τα πάντα για να ξαναπαίξεις εκεί

Αν πήγαινες σε ακαδημία, για να καταφέρεις κάτι επαγγελματικά στον αθλητισμό, απλά έχανες τον χρόνο σου. Αν πήγαινες όμως ώστε να περάσεις γαμάτα, τότε ήσουν στο σωστό μέρος! Πραγματικά το γέλιο ήταν απίστευτο, ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια, όταν και η όλη φάση μετατρεπόταν σε μονοήμερη εκδρομή. Το μόνο που μας έχει μείνει σήμερα, είναι κάτι χαζά τουρνουά 5Χ5, μια φορά την εβδομάδα για μισή ωρίτσα, τα οποία δεν μπορούν με τίποτα να αντικαταστήσουν τις γαμάτες μέρες που περνάγαμε στις ακαδημίες.