Ο σύντροφος Ηλίας Γεροντόπουλος, τα είχε γράψει πρώτος εδώ στο Provocateur, για τις αδικίες στις υποψηφιότητες, των φετινών Όσκαρ. Ωστόσο μετά την θέαση του “Uncut Gems” των αδερφών Safdie, πρέπει να γράψουμε κάποια πραγματάκια στα καλόπαιδα της Ακαδημίας, γιατί εδώ παίχτηκε χοντρή μαλακία αδικία! Ο Benny κι ο Josh Safdie που μας είχαν δώσει το αριστουργηματικό “Good Time” με τους Robert Patinson και Jennifer Jason Leigh, (με το οποίο δυστυχώς δεν ασχοληθήκαμε όσο του έπρεπε στην Ελλάδα), παρουσιάζουν ό,τι πιο τσιτωμένο έχει παρουσιάσει το αμερικάνικο σινεμά τα τελευταία 20 χρόνια! Θα αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οι σκηνοθέτες είναι μόλις 35 ετών, για να μην αισθανθούμε άσχημα με τον εαυτό μας, που έχουμε πατήσει χρόνια τα πρώτα -άντα και δυσκολευόμαστε να φτιάξουμε μια συναρμολογούμενη ντουλάπα από το “Φτιάξτο μόνος σου” της γειτονιάς.

Θα πάμε στα σημαντικά και θα ρίξουμε μια και δυο μη σου πούμε υποκλίσεις σε αυτό το φιλμ ωρολογιακή βόμβα, που ανέβηκε στην πλατφόρμα του Netflix την τελευταία μέρα του Γενάρη. Μας χάλασε λίγο που δεν το είδαμε σινεμά, την αλήθεια μας να την πούμε, γιατί θέλαμε να τεστάρουμε της αντοχές της καρδούλας μας και να δούμε πόσα ρεκόρ έκκρισης αδρεναλίνης θα σπάγαμε. Από τις πρώτες μέρες, που έσκασε μύτη το τρέιλερ της ταινίας, περιμέναμε με τα νύχια δαγκωμένα να δείξει ο Άνταμ Σάντλερ πόσο καλός ηθοποιός είναι, γελώντας κατάμουτρα σε όλους όσοι έστησαν ολόκληρο franchise, γύρω από την εκνευριστική κωμική του περσόνα. Ένα Kudos εδώ χρειάζεται στον Πολ Τόμας Άντερσον που πριν καμία δεκαπενταριά χρόνια στο “Punch- Drunk Love” που είδε πρώτος πως ο Σάντλερ, είναι κάτι παραπάνω από αναμασημένα σαχλά αστεία κι ενοχλητικά gags.  

Υποδυόμενος φέτος τον Χάουαρντ Ράτνερ, έναν Εβραίο έμπορο διαμαντιών κι εθισμένο στοιχηματζή, στην ονομαστή συνοικία του Μανχάταν, ο ηθοποιός κεντάει πραγματικά, δίνοντας μια από τις πιο ιλιγγιώδεις ερμηνείες των τελευταίων χρόνων. Κυνηγώντας να πιάσει την καλή ο Ράτνερ (Άνταμ Σάντλερ) δεν σταματά κυριολεκτικά πουθενά και μπλέκεται σε ένα κυκεώνα που θα συναντήσεις μικροαπατεώνες, μπράβους, τοκογλύφους, δημοπράτες και την αυτού μεγαλειότητα του Κέβιν Γκαρνέτ.  Όπως είναι εύκολο να καταλάβεις, ο Ράτνερ χρωστάει σε όλους αυτούς, ενώ έχει να συντηρήσει συγχρόνως σπιτικό με παιδιά και διαμέρισμα με ένα παράνομο αίσθημα (η Julia Fox, τόσο όμορφη που σταματήσαμε να τρώμε το σουβλάκι μας, όσο βλέπαμε).

Έλα όμως που του έσκασε η καλή με ένα τεράστιο οπάλιο από Αιθιοπία μεριά κι όλα θα πάνε καλά. Ωστόσο, όλα όπως καταλαβαίνεις πάνε κατά διαόλου! Κι εδώ συναντάμε την μεγαλύτερη αρετή της ταινίας. Εύκολα θα μπορούσαν οι δημιουργοί της να ολισθήσουν και να παρουσιάσουν ακόμη ένα κακέκτυπο ταινιών του Γκάι Ρίτσι, από αυτές που φύτρωσαν ανά δεκάδες, μετά τις “Δύο Καπνισμένες Κάνες” και το “Snatch“. Ωστόσο, σκηνοθετώντας με νεύρο και τρομερή ένταση δίνουν τα ηνία στον Άνταμ Σάντλερ και αυτός τους βγάζει ασπροπρόσωπους!

Με μια ερμηνεία, που πιάνει την Πατσινική μανιέρα και την φέρνει στα δικά της μέτρα, ο Σάντλερ, είναι ισοπεδωτικός σαν γκαντέμης πολυλογάς καταφερτζής, που ελπίζει πως η τύχη θα του χαμογελάσει για πρώτη φορά. Προφανώς, ξεχνά να υπολογίσει την διαρκή ροπή του στην αυτοκαταστροφή, η οποία και θα τον οδηγήσει στη μία λάθος απόφαση, μετά την άλλη. Αφού φάει τα μούτρα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά παίζει μια τελευταία ζαριά, λίγο πριν το συγκλονιστικό φινάλε της ταινίας!

Το “Uncut Gems” δεν σε λυπάται καθόλου. Δεν συμπάσχει με τον θεατή, ούτε τον συμπονά. Κάθε άλλο. Προτιμά να εξαπολύσει μια νευρώδη επίθεση στα οπτικά του νεύρα, που είναι ανηλεής! Κι όσο η καρδιά σου βαράει τσίτες στο ρυθμό της ταινίας, ασθμαίνοντας φτάνεις μαζί με τους πρωταγωνιστές της στο τέλος. Κάπου εκεί παραδέχεσαι, πως έχεις ζήσει μια από τις πιο σημαντικές φιλμικές εμπειρίες των τελευταίων πολλών ετών!