Αν με ρωτούσες πριν από 3 χρόνια, για το αν είμαι από τα άτομα που γουστάρουν να μιλάνε με πολύ κόσμο και να έχουν μεγάλο κοινωνικό κύκλο, θα σου απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη ότι φυσικά και είμαι! Αυτό σημαίνει, ότι κάθε φορά που έβγαινα με “τυχαία” παρέα για καφέ, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να ψάξω όλο το τραπέζι στο Facebook, ώστε να τους χώσω όλους μέσα σε μια ομαδική και να αρχίζουμε να μιλάμε.

Μέσα από αυτές τις συνομιλίες, η ζωή πολλών σίγουρα έχει αλλάξει, καθώς μερικοί βρήκαν το άλλο τους μισό τόσο τυχαία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις πολλά άτομα έχουν “δέσει” μεταξύ τους και έγιναν τα καλύτερα φιλαράκια. Στην δικιά μου περίπτωση το μόνο που έχουμε καταφέρει σαν παρέα, είναι να φάμε όλα τα μέλη της ομάδας από 7 μπλοκ ο καθένας, γιατί ο κολλητός μου ο Βασίλης αποφάσισε, έτσι απλά για πλάκα, να βάλει μέσα άτομα που δεν έπρεπε να μπουν και να δουν τα μηνύματα. Από εκείνη τη στιγμή λοιπόν, άλλαξα κατευθείαν γνώμη για τις ομαδικές του Facebook και αυτό όχι γιατί οι Μαρίες και ο Νικόλας αποφάσισαν να μας μπλοκάρουν, αλλά γιατί συνειδητοποίησα ότι είναι εντελώς ανούσιες. Παράλληλα με το που δημιουργηθεί μια τέτοια συνομιλία, έχω προσέξει ότι αυτόματα τα άτομα που είναι μέσα σε αυτή, παίρνουν τον δικό τους ρόλο, ο καθένας ξεχωριστά.

Ένα άτομο σπαμάρει συνέχεια. 

Αφού κάποιος φτιάξει μια ομαδική, την πρώτη εβδομάδα όλα της τα μέλη, θα μιλάνε συνέχεια μέχρι να κανονιστεί εκ νέου μια συνάντηση, ώστε ο δημιουργός της να δει αυτή που του αρέσει και ντρέπεται να το πει στα ίσια να τα πει όλο το παρεάκι και από κοντά σε κάνα σπίτι ή καφέ. Μετά από αυτό όμως, δεν θα υπάρχει τόση κίνηση μέσα στο τσατ, καθώς δεν θα έχουν κάτι να πουν όλοι μεταξύ τους και άντε να υπάρξει κανένα μήνυμα ανά 3 ημέρες. Τότε είναι που κάνει την εμφάνιση του, το πιο σπαστικό είδος ανθρώπου, αυτός που απλά βαριέται ή δεν έχει τι να κάνει και από το πρωί ως το βράδυ, στέλνει είτε άκυρα μηνύματα είτε φωτογραφίες που δεν έχουν κανένα νόημα. To αποτέλεσμα φυσικά σε όλο αυτό, είναι να “καεί” η ομαδική εξαιτίας του και ο ιδρυτής της, να αναγκαστεί να στέλνει μηνύματα στο προσωπικό τσατ για να κανονίσει αράγματα. 

Ορισμένοι διαβάζουν τα μηνύματα χωρίς να απαντάνε ποτέ.

Οι ομαδικές, ήταν ανέκαθεν ένα μέρος που απλά συζητούσε, όσο γινόταν εφικτό, όλη η παρέα τα νέα της, αλλά και τους προβληματισμούς της. Εκεί απαντούσαν όλα τα μέλη της, ώστε να βοηθήσουν το άτομο της παρέας που έχει κάποιο θέμα. Πάντα όμως υπήρχε ένα άτομο, το οποίο διάβαζε όλα τα μυνήματα, ό,τι και αν έλεγαν, ακόμα και για τον ίδιο, χωρίς να απαντάει πουθενά και για τίποτα, λες και δεν τον νοιάζει. Η μόνη του συμμετοχή στην όλη φάση, είναι αν χρειάζεται ΜΒ ή απλά στέλνει καμιά άκυρη φωτογραφία έτσι για το γαμώτο. 

Κάποιος έχει την ομαδική στην σίγση.

Σε συνέχεια της προηγούμενης στήλης, υπάρχει και η εξέλιξη του συγκεκριμένου ατόμου που απλά είναι 10 φορές χειρότερο και αυτό γιατί, δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος να σου δείξει κάποιος ότι σε έχει γραμμένο εσένα και την παρέα γενικότερα. Ο τύπος όχι μόνο έχει κάνει σίγαση στην ομαδική, το οποίο το καταλαβαίνω καθώς αν ακούς συνέχεια “ντιν” σου σπάει τα νεύρα, αλλά δεν ανοίγει καν να δει τι λένε σε αυτή. Όχι μόνο δεν ντρέπεται για αυτό, αλλά βγαίνει και από πάνω, καθώς αν κανονιστεί κανένα καφεδάκι και δεν πάει αυτός, γιατί δεν διάβασε τα μηνύματα, θα γκρινιάζει ότι ήθελε προσωπικό μήνυμα, ενώ αν τον βγάλεις από την συζήτηση, θα αρχίζει να φωνάζει κιόλας. Τόσο θράσος!

Έχουν ΟΛΕΣ οι ομαδικές ηλίθια ονόματα.

Δεν θα μπω καν στον κόπο να αναφερθώ στις φωτογραφίες, οι οποίες είναι πραγματικά ό,τι να ναι, αλλά θα κάτσω στα αυγά μου να μιλήσω απλά για τα ονόματα που υπάρχουν. Είτε θα τις βαπτίσουν με κάτι τέρμα προσωπικό, το οποίο θα είναι στα όρια του προσβλητικού για κάποια άτομα, είτε θα πετάξουν μια απλή ατάκα, η οποία μάλιστα θα “μπαστακωθεί” εκεί και θα γίνει το σήμα κατατεθέν της ομαδικής, χωρίς αυτό να σημαίνει ωστόσο ότι δεν παραμένει ηλίθιο το όνομα. Για παράδειγμα η δικιά μου ομαδική που είχα με την παρέα μου, είχε το όνομα “Όλο χαρτιά πεϊζ” αλλά έγινε το φιάσκο που ανέφερα παραπάνω, με αποτέλεσμα να την σβήσουμε και να κάνουμε καινούργια, το όνομα όμως παρέμεινε ίδιο φυσικά βάζοντας απλά το “2”  στο τέλος του, ενώ μάλλον το πάμε για τριλογία. Έτσι και σε όλον τον κόσμο, μπορεί να σβηστούν πολλές ομαδικές, αλλά κάθε καινούργια, που θα έχει τα ίδια άτομα μέσα, θα έχει και το ίδιο όνομα.

Δεν μπορείς να κανονίσεις τίποτα σωστά.

 Είναι μια τεράστια αλήθεια αυτό, καθώς καμία παρέα και ποτέ, δεν κανόνισε τίποτα σοβαρό. Ο λόγος που γίνεται αυτό, είναι γιατί όταν πάει να σοβαρέψει η κουβέντα, ώστε να πούνε όλοι την γνώμη τους, όλο και κάποιος θα πεταχτεί να πει την μαλακία του και θα πάρουν σειρά όλοι μαζί του, με αποτέλεσμα να χαλάσει η συζήτηση σε κλάσματα δευτερολέπτου. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, μια ολόκληρη παρέα, δεν πήγε Κρήτη το προηγούμενο καλοκαίρι, ενώ με τον ίδιο τρόπο έχουν πάει κουβά τόσοι καφέδες και όχι μόνο.

Πάντα είναι κάποιος μέσα που δεν χωνεύεις.

Μην γελιόμαστε, όλοι μας λίγο πολύ, συμπαθούμε MAX 5 άτομα από τον περίγυρο μας, πράγμα που σημαίνει ότι στις ομαδικές η φάση δεν λειτουργεί και τόσο καλά, καθώς είσαι στον ίδιο “χώρο” με κάποιους που ίσως και να μην συμπαθείς. Έτσι, κανένας και σε καμία ομάδα, δεν μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει, γιατί δεν γουστάρει να δει τα μηνύματα κάποιο άτομο από εκεί. Το αποτέλεσμα είναι να τα συζητάει όλα στο προσωπικό τσατ, με τα άτομα που θέλει, ενώ έτσι έχει την ομαδική μόνο για να στέλνει χαζομάρες και τίποτα σοβαρό.

Είναι άβολες οι φάσεις μερικές φορές.

Ίσως η αγαπημένη μου στιγμή στις ομαδικές, καθώς προσωπικά ρίχνω τρελό γέλιο όταν γίνονται τέτοια περιστατικά. Μιλάω για τις περιπτώσεις, που όλα τα μέλη τσακώνονται με ένα άτομο από την συνομιλία. Τότε είναι που δεν παίρνει κανείς την ευθύνη να πετάξει έξω αυτό το άτομο, ενώ το ίδιο για κάποιο λόγο δεν βγαίνει απο μόνο του. Από την άλλη δεν θέλει κανείς να φτιαχτεί νέα ομάδα, καθώς όλοι έχουν “δεθεί” με αυτή. Τελικά, συνεχίζουν όλοι την κουβέντα, σε πιο χαλαρούς τόνους εννοείτε, σε αυτή την ομαδική, μέχρι μετά από κάνα δίμηνο να βγει μόνος του από την συνομιλία ο “ακατάδεκτος”.