Πριν ξεκινήσω, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Ουδέποτε τα πήγαινα καλά με τον τζόγο κι ούτε πρόκειται. Η πρώτη μου επαφή όμως με αυτόν, ήταν όταν κατάφερα να χάσω μέσα σε 5 δευτερόλεπτα, 20 ευρώ, στο “Εδώ παπάς, εκεί παπάς”. Τότε κατάλαβα, ότι είμαι τεράστιος γιωτάς και ορκίστηκα ότι, αν ξανά παίξω τυχερά παιχνίδια, θα είναι αποκλειστικά και μόνο για πλάκα, ξέροντας απλά ότι θα πηγαίνω κουβά μέχρι να πεθάνω.

Όλα τα παραπάνω στην τρυφερή ηλικία των 18. Εκεί, που αρχίζουν οι ελευθερίες. Όπως το να βγαίνεις και να μην δίνεις αναφορά για το που πας ή και το να μπορείς να ψηφίσεις. Αλλά και το να μπορείς να οδηγάς νόμιμα το αυτοκίνητο των γονιών σου, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, γιατί είναι στην Κέρκυρα και νομίζουν ότι εσύ δεν γνωρίζεις να βάζεις του πόλους της μπαταρίας. Ναι οκ καταλαβαίνω, ότι το τελευταίο δεν είναι και το καλύτερο πράγμα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι στα 18 μας, αποκτούμε ξαφνικά αρκετές ελευθερίες και το συναίσθημα αυτό είναι ό, τι καλύτερο. Όταν κλείνεις τα 21 όμως, έχεις βαρεθεί αυτές που ήδη έχεις και τότε ανοίγεται μπροστά σου, ακόμα μια πίστα που μόλις ξεκλείδωσες. Αυτή του καζίνο. Εκεί είναι που αρχίζει το σουρεάλ της υπόθεσης!

Όταν λοιπόν έσβησα τα 21 κεράκια μου, πήρα μαζί μου τον Ντάνι Όσιαν και τον Ράστι Ράιν Νίκο και τον Θανάση και σαν άλλη εκδρομή της ΔΑΠ Συμμορία των Δεκατριών, πήγαμε στο καζίνο να τους τα φάμε. Το ζήτημα στην όλη υπόθεση, ήταν ότι η γενιά μας, παρόλο που έχει περάσει την εφηβεία, δεν απέχει πολύ σε 15χρονες συμπεριφορές όταν βρίσκεται σε τέτοιους χώρους. Αυτό, το διαπίστωσα με τον χειρότερο και παράλληλα πιο αστείο τρόπο.

Ποτά και πούρα και φτιάξαμε μαστούρα:

Σιγά ρε Φιντέλ Κάστο με το πούρο. Ναι ξέρω, έχει απαγορευτεί το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον 23χρονο μεγιστάνα να βγει στους εξωτερικούς που υπάρχουν, ώστε να συζητήσει με σοβαρό ύφος, για το πως πάνε τα κέρδη. Φυσικά και η ασχετοσύνη του πάνω στο όλο ζήτημα, θα τον κάνει να βήχει σε κάθε τζούρα, ενώ σε κάποια χρόνια δεν νομίζω να έχει καλά νέα από τους γιατρούς, καθώς τα πούρα των 2 ευρώ δεν παίζει να είναι κι η καλύτερη φάση. Το πιο αστείο, είναι όταν παίζει ποτό στην μέση. Και αυτό γιατί ναι μεν το παίρνεις δωρεάν, αλλά το τιμάς σαν να είναι το πιο ακριβό Ουίσκι που έβγαλε ποτέ η Σκωτία. Καθώς η γενιά του 90′ όχι μόνο θα το πίνει σιγά σιγά, μετά από κάθε ποντάρισμα, αλλά θα το παίζει σκεπτική κιόλας για το “τι φταίει” που τράβηξε από 18 και έφερε 6. Παράλληλα μετά από λίγο, θα έχει γίνει και το σωστό “κεφαλάκι” καθώς μπορεί να έχεις πιει μόνο ένα, αλλά…δωρεάν. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Εξωφρενικά πονταρίσματα: 

Άλλο και τούτο. Δεν σου είπε κανείς άνθρωπε μου να μην πας στο καζίνο, νέος άνθρωπος είσαι, ούτε τα 30 δεν έχεις κλείσει ακόμα. Πήγαινε! Βέβαια, αν συνεχίσεις έτσι, στα 40 σου η πιθανότερη κατάληξη, θα είναι να έχεις ήδη χάσει ένα σπίτι, 2 αυτοκίνητα και μισό ταξί. Μέχρι όμως να φτάσεις στο σημείο, να βάλεις το πατρικό σου στα Τρίκαλα σε τριάδα, μην έχεις το ύφος των χιλίων καρδιναλίων όταν ποντάρεις 2.5 ευρώ στο κόκκινο. Όχι ότι νοιάζεσαι (και καλά κάνεις), αλλά θεωρώ πολύ χαζό να θες να βγάλεις τα λεφτά του Μπίλι Γκέιτς, πηγαίνοντας εκεί με 10 ευρώ. Αν κέρδιζε όποιος πήγαινε καζίνο, μάλλον δεν θα υπήρχαν τα καζίνο.

Πατρινό καρναβάλι για πάντα: 

Εδώ είναι που δίνει ρέστα η γενιά των late 90′. Εδώ είναι που σταματάει η λογική και αρχίζει η Cultίλα της υπόθεσης. Κοτζάμ πούρο έχει ο λεβέντης μας και δεν μπορεί προφανώς να το υποστηρίξει με ένα απλό τζιν. Αυτά, είναι για τους φλώρους. Έτσι, λίγο πριν την εκκίνηση για το καζίνο, βγαίνουν από τις ντουλάπες τα κουστούμια και οι γραβάτες. Αυτά πάνε μαζί με το σοβαρό ύφος το οποίο αν σου μιλούσε θα έλεγε “Απόψε ήρθα να χρεοκοπήσω το καζίνο”. Θέλετε να μάθετε το αποτέλεσμα; Την επόμενη ημέρα (αν φυσικά δεν έχεις χάσει το καλό σακάκι του πατέρα σου στο πόκερ), θα ζητάς δανεικά από τον φίλο σου τον Κώστα, αλλά αυτός δεν θα έχει να σου δώσει γιατί η Μπαρτσελόνα έφερε Χ.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΚΕΡ:

Αχ το είπα και ηρέμησα. Δεν δέχομαι δεύτερη κουβέντα. Το πόκερ είναι απλά ένα ελιτίστικο “άθλημα”, το οποίο κάνει αυτόν που το παίζει, να πιστεύει ότι ανεβαίνει το κοινωνικό του προφίλ. Και επειδή οι πιο πολλοί για αυτό πάνε, προφανώς και οι γνώσεις τους, είναι σαν τις δικές μου στο τίτσου, όπου τα φύλλα μου φαίνονται…Κινέζικα. Έτσι οι περισσότεροι (της γενιάς μου πάντα) έχουν ως κρυφό πόθο να νιώσουν σαν τον Negreanu. Αλλά μάλλον, δεν έχουν την ικανότητα του Καναδού. Με αποτέλεσμα τα All In να δίνουν και να παίρνουν και οι φίλοι μας να χάνουν και τα 20 ευρώ τους.

Ρε συνομήλικε, δεν σου είπε κανείς να μην πας να κάνεις το κομμάτι σου. Όλοι κάποια στιγμή θα πάμε ή έχουμε πάει. Απλά δεν είμαστε ούτε μεγιστάνες και είναι αστείο να συμπεριφερόμαστε έτσι. Επίσης, μην ξεχάσω και κάτι άλλο. Μακάρι, να παίζεις 10 ευρώ την φορά όλη σου την ζωή. Ποτέ παραπάνω!