Ο Χάρης Φραγκούλης είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς του. Με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, έχει αναγκάσει τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς να υποκλιθούν στις ερμηνείες του στο θέατρο και στο σινεμά, καταλήγοντας στον παραπάνω ισχυρισμό. Πολλοί δεν γνωρίζουν πως παραμένει εκτός από ηθοποιός κι επαγγελματίας πυγμάχος. Οι περισσότεροι το έμαθαν από τη Live True καμπάνια του Dewars, στην οποία και πρωταγωνιστεί! Έτσι λοιπόν βρήκαμε λίγο χρόνο και μιλήσαμε μαζί του για την διπλή ζωή του, το σινεμά, την αλήθεια του, τον Πανιώνιο, το αν παραμένει “Αισθηματίας“, τον Τζιμ Τζάρμους, τον Μαρτάλερ, τον Μοχάμεντ Άλι και το ξύλο που έχει φάει στο θέατρο.
Μπροστά σου υπάρχει ένα λευκό χαρτί και ένα στυλό. Είσαι απόλυτα ελεύθερος να γράψεις την αλήθεια σου. Τι γράφεις;
“Δεν μπορώ να σου πω για μια αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει μια αλήθεια. Για να το πω διαφορετικά, δεν πιστεύω σε μια αλήθεια. Είναι ρευστή ως έννοια η αλήθεια. Πιστεύω αν θες στα γεγονότα κι αυτά είναι ότι είμαι 35 χρονών,, είμαι από την Νέα Σμύρνη, από μικρός έκανα πυγμαχία, σπούδασα βιολογία κι έκανα θέατρο. Είμαι Πανιώνιος κι έχω μια αδερφή κι έναν ανιψιό που αγαπώ πολύ. Λατρεύω τον Τζάρμους, τον Ταρκόφσκι, τον Καουρισμάκι σαν σκηνοθέτες στο Σινεμά και τον Μαρτάλερ στο θέατρο. Αγαπώ τους δασκάλους μου σε αυτό, τον Ακύλλα Καραζήση, τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Νίκο Μαστοράκη”.
Θέατρο, σινεμά ή και τα δύο;
“Κοίταξε ως ηθοποιός προτιμώ το σινεμά. Βέβαια όπως σε κάθε μου απόφαση, ρόλο σε αυτή παίζουν οι άνθρωποι. Για να παίξω λοιπόν κάπου, με νοιάζουν οι άνθρωποι. Το θέατρο είναι πιο εσωτερικό. Στο σινεμά αν έχεις καλό σκηνοθέτη, μπορείς να αφεθείς και να βιώσεις μια από τις πιο απελευθερωτικές εμπειρίες της ζωής σου. Αισθάνομαι ευλογημένος που μου συνέβη δύο φορές. Μια με τον Νίκο Τριανταφυλλίδη στους “Αισθηματίες”, που ο Νίκος με πήρε και με σήκωσε πραγματικά, και στην τελευταία ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί ο θάνατος τον πρόλαβε. Ήταν κι οι δύο εμπειρίες μοναδικές“.
“Αισθηματίας” μόνο στον κινηματογράφο ή και στην πραγματικότητα;
“Εδώ οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πολύ σήμερα, μπερδεύουν τον ρομαντισμό με τον συναισθηματισμό. Ο ρομαντισμός είναι ένα κίνημα σκληρό. Είναι ο Σίλερ, ο Σαίξπηρ, είναι ένα κίνημα ματωμένο, είναι δηλητήριο. Είναι κάτι ακραίο κάτι βίαιο, όπως ο έρωτας. Αν ζεις δεν είσαι ρομαντικός, γιατί ο ρομαντικός το πάει μέχρι τέλους και το τέλος ποτέ δεν είναι όμορφο”.
Η διπλή ζωή του Χάρη Φραγκούλη πως προέκυψε;
“Πολύ φυσικά προέκυψε. Έκανα πυγμαχία από μικρός, είχα ένα τραυματισμό και σταμάτησα. Πέρασα στη Βιολογία, την οποία δεν τελείωσα ποτέ, γιατί χρωστούσα κάποια μαθήματα, μετά συνέχισα το θέατρο και κάποια στιγμή ξαναγύρισα. Ωστόσο το κάνω επαγγελματικό, κατεβαίνοντας σε αγώνες 1ου επιπέδου, απέναντι σε επαγγελματίες. Όπως τα παιδιά που βλέπεις στο βίντεο που γυρίσαμε, είναι όλοι τους επαγγελματίες. Έτσι χτυπάς, τραυματίζεσαι, καθώς έχω βρεθεί στο νοσοκομείο κι έχω κάνει εγχειρίσεις“.
Έχεις φάει περισσότερο “ξύλο” στο ρινγκ ή στο θέατρο;
“Ασυζητητί το θέατρο είναι πιο βίαιο. Αυτή την ιστορική στιγμή της Ελλάδος ειδικά το θέατρο είναι πολύ βίαιο. Για την ακρίβεια κάνω πυγμαχία αυτό το διάστημα, για να αποσυμπιεστώ από το θέατρο“.
Έχεις κουραστεί ποτέ τόσο, ώστε να πεις τα παρατάω, ως εδώ, πρέπει να είμαι είτε επαγγελματίας πυγμάχος είτε ηθοποιός; Τι σε κρατάει και συνεχίζεις;
“Μόνο αυτό λέω και μόνο αυτό δεν κάνω! Στο τέλος το ένα με κρατά να συνεχίζω το άλλο”.
Ποιον πυγμάχο θα ήθελες να υποδυθείς και γιατί;
“Όσο θαυμάζω κάποιον άλλο τόσο δεν θέλω να τον υποδυθώ. Δεν έχω το σθένος να δοθώ σε κάτι τέτοιο. Νιώθω ότι δεν είμαι επαρκής. Aς πούμε τον Μοχάμεντ Άλι, που ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα, δεν θέλω καν να τον γνωρίσω. Όπως αντίστοιχα δεν θέλω ούτε τον Τζάρμους. Σίγουρα δεν θέλω να τον υποδυθώ. Ο θαυμασμός υφίσταται από την απόσταση, Μοιάζει να είναι το ίδιο νόμισμα με την περιφρόνηση. Είναι επικίνδυνος ο θαυμασμός, γιατί όπως καταλαβαίνεις είναι πιο εύκολο να θαυμάζεις από το να αγαπήσεις“.
Πως είναι να δίνεις σάρκα και οστά στο έργο ενός ανθρώπου, που είναι νοητό και δεν έχει σάρκα και οστά κατά τη σύλληψη του;
“Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται μια σύνδεση του εαυτού με τη φαντασία. Ο ηθοποιός οφείλει να φαντάζεται. Χρειάζεται διάβασμα πολύ κι είναι μια δύσκολη κι επίπονη διαδικασία. Αλλά, αυτή είναι η δουλειά. Κι αυτή είναι η ζωή αν θέλεις. Η δουλειά του ηθοποιού είναι να φαντάζεται το ξαναλέω. Δεν είναι δουλειά μου, λοιπόν να κρίνω, αλλά να διαλέξω σε ποιον λογοδοτώ. Κι εμένα τελευταία μου αρέσει να λογοδοτώ στα μάτια του ανιψιού μου στη ζωή μου, που είναι πολύ χαρούμενα όταν παίζουμε μαζί!”.
