Όσα χρόνια κι αν πάω πίσω, απ’ το 2000 και μετά δεν θυμάμαι άλλη χρονιά που να ‘χει μαζεμένες τόσες πολλές, τόσο καλές ταινίες! (Ούτε καν το ευλογημένο 2015). Οπότε, η νέα δεκαετία μπουκάρει στο χρόνο με Όσκαρ δύσκολα, εντυπωσιακά, με Όσκαρ απ’ αυτά που θα μνημονεύονται για πάντα παρέα με τις φιλμάρες που θα πατήσουν το χαλί. Όμως, καθώς “Όσκαρ είσαι αφού”, δεν θα μπορούσε να μη γίνει στραβοπάτημα στις υποψηφιότητες. Πέσαμε. Πάλι.
Κι από την πτώση αυτή χάσαμε μέσ’ απ’ το τσουβάλι μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων, ρόλων, πλάνων κι ιστοριών. Περιπτώσεις που θα ‘πρεπε οπωσδήποτε να βρίσκονται ανάμεσα στους πιθανούς για βράβευση τη νύχτα του μπάρμπα-Όσκαρ. Αλλά δεν βρίσκονται! Σκάνδαλο; Ε, συνηθισμένα τα βουνά. Αλλά είναι κρίμα μωρέ…
Υ.Γ. Ο κύριος Ντε Νίρο λείπει απ’ την παρακάτω λίστα. Γιατί υπήρχαν άλλοι. Κι ωστόσο το “τηλεφώνημά” του θα ζει για πάντα στη λίστα με τις αποδείξεις πελώριας ερμηνευτικής βιρτουοζιτέ της 7ης τέχνης.
Καλύτερη Ταινία: Τhe Lighthouse, στη θέση του Ford vs Ferrari
Όσο αδικήθηκε ο “Φάρος” εφέτος, δεν αδικήθηκε κανείς ποτέ! Ο Ρόμπερτ Έγκερ (μάλλον εμπνευσμένος απ’ την αποτυχία του Κρις Κρόου) πήρε φακό, πήρε κάμερα κι έγραψε με φώτα και σκιές ένα διαμάντι μελαγχολικής παραφροσύνης, όμοιας μ’ εκείνη που χάρισε λογοτεχνική αθανασία σε συγγραφείς όπως ο Χέρμαν Μέλβιλ ή ο Λιούις Στίβενσον. Κλειστοφοβία, παράλογο, θαλασσινή αλμύρα σε ασπρόμαυρο φιλμ – ένα θρίλερ που σε πάει μια βόλτα ως τα όρια της τρέλας (;) κι αν έχεις απομονωμένο εξοχικό στη θάλασσα… πούλα! Η Ακαδημία ωστόσο προτίμησε τη Ford που τρέχει κόντρα στη Ferrari τα μεσημέρια της Κυριακής μετά το φαγητό…
Σκηνοθεσία: Robert Eggers | The Lighthouse, στη θέση του Quentin Tarantino | Once Upon a Time in… Hollywood
Ο Ταραντίνο επέστρεψε! Αυθεντικά ταραντίνικο στυλ (επιτέλους!), και μια πραγματικά καλή ταινία που κοιτάζει νοσταλγικά προς το “παλιό” Χόλιγουντ και (spoiler alert) ξαναγράφει μερικές πολύ μαύρες σελίδες της ιστορίας με πολύχρωμο κι αισιόδοξο μελάνι. Ωστόσο, απ’ τη μια η σκηνοθεσία του Κουέντιν είναι “μία από Κουέντιν” για να χωράει σε λίστα με τέτοιο ανταγωνισμό, κι απ’ την άλλη… Διάβασε ξανά ακριβώς από πάνω!
‘A Αντρικό: Adam Sandler | Uncut Gems, στη θέση του Leonardo Dicaprio | Once Upon a Time in… Hollywood
Καταρχάς, ο Ντικάπριο δεν ήταν αυτό που λέμε “καθαρός Ά ρόλος”. Θα μπορούσε δηλαδή χωρίς να παραπονεθεί κανείς, να βρίσκεται μαζί με τον Μπραντ Πιτ στους ΄Β Αντρικούς. Κι έπειτα, απολαυστικός μεν, αλλά στα παπούτσια ενός χαρακτήρα “τόσο όσο” που ίσως και να χάνει το παιχνίδι της ίδια του της ταινία απ’ τον άλλο πρωταγωνιστή. Σίγουρα όχι για Όσκαρ. Ειδικά όταν την ίδια χρονιά ένας αποστομωτικός Άνταμ Σάντλερ σ’ έκανε να πεις: Ρε συ, είναι δυνατόν; Ο ΑΝΤΑΜ ΣΑΝΤΛΕΡ! (Ο Γιώργης ο Λάνθιμος στήριξε. Γιατί ο Γιώργης ο Λάνθιμος ξέρει).
Ά Γυναικείο: Lupita Nyong’ o | Us, στη θέση της Saoirse Ronan | Little Women
Η Σίρσα Ρόναν είναι έτσι κι αλλιώς μια απ’ τις πιο φωτεινές ελπίδες του σύγχρονου σινεμά. Εξ ου και δεν υπάρχει κανένας πραγματικός λόγος να διεκδικήσει το βραβείο (που σίγουρα θα πάρει στο μέλλον), μ’ ένα ρόλο τόσο ξαναπαιγμένο, με μια ερμηνεία άριστη αλλά όχι διαχρονική και σπουδαία. Και το χειρότερο; Στην ουσία ΔΕΝ διεκδικεί τίποτα απέναντι σε τέτοιο ανταγωνισμό, την ώρα που η Λουπίτα θα ‘μπαινε ισάξια στην κούρσα μ’ ένα ρόλο σπουδαία τρομαγμένο και τρομακτικό, δακρυσμένο και παρανοϊκό όσο κι η απίθανη ταινία του ξανά τρομερού Τζόρνταν Πιλ. Αλλά μάλλον έπρεπε να πληρώσει το μάρμαρο εκείνου του Όσκαρ που πήρε για λάθος ρόλο… Τι να πεις; Χόλιγουντ!
Καλύτερη Ταινία: Portrait of a Lady on Fire, στη θέση του Little Women
Απ’ τη μια η δραστήρια, ζωντανή, ανανεωτική στην πρώτη επαφή αλλά στο βάθος της “ακαδημαϊκή” απόδοση ενός κλασικού βιβλίου. Απ’ την άλλη, μια ταινία με δυνατή, σχεδόν ποιητική γραφή που παίζει με το γάμο και τον έρωτα όπως παίζει με το νερό και τη φωτιά. Δύο φεμινιστικά μανιφέστα. Δυο ταινίες εποχής. Δυο “κατηγορώ” ενάντια σε αρτηριοσκληρωτικές πατριαρχικές κοινωνίες. Οι “Μικρές Κυρίες” φόρεσαν τα καπέλα τους και πήγαν Όσκαρ. Το “Πορτραίτο” έκαψε, και το άφησαν να καεί…
Ά Αντρικό: Robert Pattinson | The Lighthouse, στη θέση του Antonio Banderas | Pain and Glory
Για να ‘μαι δίκαιος, στο κάτι σαν “Otto e Mezzo” του Αλμοδοβάρ ο Μπαντέρας αποδεικνύει αυτό που ξέρανε όλοι όσοι τον έχουν δει να παίζει μακριά απ’ τα φώτα του Λος Άντζελες. Ταλαντούχος, βαθύς, φαντεζί στο “φρου-φου” μα και σπουδαίος στην ουσία. Τι να γίνει ωστόσο που αυτή η χρονιά είχε… όλους αυτούς που είχε; Κι εν προκειμένω, είχε έναν Πάτινσον που έγδαρε από πάνω του κάθε ίχνος “Λυκόφωτος” κι απέδειξε πως είναι φτιαγμένος απ’ το υλικό του πραγματικά σημαντικού κινηματογράφου. Από μένα, (θα ήταν) Πάτινσον…
‘B Aντρικό: Willem Dafoe | The Lighthouse, στη θέση του Tom Hanks | A Beautiful Day in the Neighborhood
Ο Τομ Χανκς είναι γι’ άλλη μια φορά Τομ Χανκς, ο Γουίλεμ Ντεφόε προσθέτει ακόμα μια συγκλονιστική ερμηνεία στην πελώρια καριέρα του. Ναι, εκείνη που ‘ναι γεμάτη από συγκλονιστικές ερμηνείες χωρίς βραβεία…
